Een schot in de roos zo bleek. De act zette zich direct op de kaart. Mede door ‘uithangbord’ Helena Iren Michaelsen. Een rondborstige blondine met een prima operastem die samen met bandleider Ronny Thorsen de vocalen voor haar rekening nam. Het waren direct ook de hoogtijdagen voor deze sympathieke Noren. Want terwijl andere Beauty-and-the-beast-groepen wereldwijd doorbraken, bleef Trail of Tears door allerlei tegenslagen in de marge hangen. Michaelsen vertrok met slaande deuren. Andere bandleden vertrokken ook in kuddes, tournees moesten worden afgeblazen en de gothic-scène raakte over haar echte hoogtepunt heen. Thorsen houdt echter stand en verzameld keer op keer nieuwe muzikanten om zich heen. Hij is daarmee nog het enige originele bandlid en weigert de handdoek te gooien. En waarom zou hij ook. De albums die hij uitbrengt zijn kwalitatief vaak in orde evenals de shows. Vanavond is daar geen uitzondering op.
Trail Of Tears gaat gewoon door
Noorse Gothic band op femalefronted metalnight in De Pit.
Het is echt lang geleden dat Trail Of Tears in Zeeland speelde. Volgens mij is dit optreden vanavond in Terneuzen pas het tweede Zeeuwse optreden ooit. De eerste keer staat me ook nog bij. In een overvolle Vlissingse De Piek, in 1999. De gothic metalbands schoten in die tijd als paddestoelen uit de grond. ‘Disclosuse in Red’ was het debuut van deze Noren en kwam uit op het Zeeuwse DSFA label van Antony van den Berg.
Leuk is ook dat de band een groepje zeer fanatieke Nederlandse fans heeft, die ook vanavond aanwezig zijn. Gelukkig maar want de publieke belangstelling houdt weer niet over. Allereerst moeten de fans twee voorprogramma’s bekijken. Het Nederlandse Sin7Sins en het Zwitserse November-7. De eerste band maakt op mij niet heel veel indruk. Zangeres Lotus heeft, naast problemen met haar microfoon ook af en toe problemen met haar toonvastheid. Daarbij is de muziek niet heel spannend. Iets wat trouwens op hun laatste cd ‘Carnival Of No Tomorrow’, niet zo is. De groep komt live gewoon niet uit de verf. Of tenminste: vanavond toch niet.
Het voor mij onbekende November 7, tapt uit een iets ander vaatje. De band heeft in zangeres Annamaria een mooi boegbeeld, letterlijk en figuurlijk. Het vrouwtje is twee turfjes hoog maar dat is niet te horen. Daarbij is haar enthousiasme aanstekelijk. Muzikaal heeft de groep raakvlakken met Evanescense en Flyleaf. Dit levert krachtige rock/metal songs op. Als deze Zwitsers overal zo bevlogen spelen dan komen ze er wel.
Dan is het na een uur! soundchecken, tijd voor de hoofdact van de avond. Persoonlijk ben ik benieuwd of Thorsen en zijn metgezellen terug grijpen naar het verleden: naar dat succesvolle debuut. Niet dus. Het tijdperk Michaelsen is een gesloten boek zo blijkt. De twee albums waar ze op mee doet komen niet aan bod. De band concentreert zich liever op haar laatste album (dat al weer stamt uit 2009). Een nieuw album is in de maak zo krijgen we te horen. Twee nieuwe nummers wil de band wel alvast prijsgeven. Een primeur! Een heuse trailer zat ook in de planning, ware het niet dat de beamer hapert. Muzikaal is de band bevlogen en enthousiast. Vanaf opener ‘Feverish Alliance’ tot sluitstuk ‘As It Penetrates’. Zangeres Catherine Paulsen is een aangename verschijning naast de wat stugge Thorsen, die wel een dijk van een grunt heeft trouwens. Ook de stem van Paulsen is prima, zeker in de mooie ballade ‘A Storm At Will’ of is dat hele hoge deel toch geplaybackt?
Trail Of Tears is het nog niet verleerd zo blijkt. De band is oprecht blij dat ze mogen spelen en geven dus ook voor een bijna lege zaal een dijk van een optreden weg. De strijdlust van de Noren is bewonderenswaardig. Wat zou er toch van de groep geworden zijn zonder al die tegenslag?