De gordijnen half opzij geschoven, tinkelende belletjes; zo lokte Sea + Air het publiek naar het podium, voor hun voorprogramma afgelopen vrijdag in De Spot in Middelburg. Een sprookjesachtige sfeer schiep het Grieks-Duitse singer-songwriter duo Sea + Air. De Griekse Eleni en Duitse Daniel Benjamin namen het publiek mee, langs kleine liedjes, die soms in een hardcore geluidsexplosie eindigden. Het klavecimbel, ondersteund met baspedaal, vormde het spannende muzikale middelpunt voor het tweetal, dat moeiteloos elk vijf instrumenten bespeelt en zo samen een band vormt. Sea + Air is vanaf oktober 2011 bezig met een wereldtournee.
Case Mayfield maakt er een feestje van in de Spot
Chaotisch, bloederig en heel leuk
Afgelopen weekend speelde Case Mayfield in podium De Spot. In het voorprogramma staat Sea + Air. Een verslag.
Met “Hallo alle 25 mensen!” opent Case Mayfield zijn optreden. Van grote zalen en festivals met een pratend publiek houdt hij niet, dus het kleine aantal bezoekers in De Spot vormt een aangename, intieme setting. Het eerste nummer, ‘Stolen From The Sun,’ knalt er in. “Is het te luid?” informeert Case lichtelijk bezorgd. Nee, hoor, verzekert het publiek. ‘A friend of mine,’ ook van het nieuwe album 10 volgt, op hetzelfde geluidsniveau. “Het is net alsof we in de oefenruimte zijn,” concludeert Case enthousiast. En dat sprankelende blijft hij de hele avond houden; zijn alom beschreven nukkigheid lijkt een verzinsel.
Een mengeling van oud en nieuw repertoire passeert deze avond, alhoewel de term ‘oud repertoire’ eigenlijk niet van toepassing is. Twee albums bracht Kees Veerman dit jaar uit; zijn debuutalbum The Many Colored Beast verscheen in februari, met daarop een verzameling van de beste liedjes uit het repertoire waarmee hij in de afgelopen jaren optrad, dit maal gespeeld met zijn eigen band. “Eigenlijk moet je het geen liedjes noemen,” legt hij uit, “maar ‘Lieder.’ Dat is het officiële, oude woord.” Half oktober verscheen zijn nieuwe album 10, opgenomen met Martijn Groeneveld, de producer van Blaudzun. Van verstilde luisterliedjes naar grover geweld, Kees en zijn band boeien van begin tot eind. Halverwege is er een rustpunt, met een paar akoestische nummers, zoals ‘Alright Louise’ en ‘Orgasms’ – “Dit nummer gaat over seks – dat hebben we allemaal, als we geluk hebben. Maar waar, en met wie?” Met gedimd licht en meeslepende bas wordt het publiek meegevoerd door ‘Crooked Waits.’
Tijdens het wisselen van een haperende monitor –“Kees z’n stem is in een zak chips veranderd,” tonen Kees en band zich meesterlijke improvisators. “Bob, speel jij een ‘liftmuziekje’?” Op de tonen van de synthesizer ontstaat uiteindelijk een nummer met het refrein Johan, heb jij die monitor nodig? Het kan allemaal, al blijkt twee nummers later dat Kees niet ongehavend het podium af zal komen deze avond; hij heeft een wond op z’n voorhoofd die bloedt. “Hij heeft stigmata,” reageert de band. “Komt dat door die tik van de bas?” verwondert Kees zich, die tijdens een komische act in aanraking kwam met dit instrument. De EHBO-doos komt erbij en Kees krijgt een gigantische pleister op zijn voorhoofd, die bij het eerstvolgende nummer al vrolijk loswappert. “Daar gaat m’n street credibility… Het is een vreemde avond, ik wil sorry zeggen, maar ik vind het wel leuk,” concludeert Kees. “Chaotisch, bloederig en heel leuk.” De avond eindigt met een up tempo nummer, waarna Kees met bloedend voorhoofd nog cd’s signeert.