Israel Nash Gripka... and Young

Americana is springlevend in Gebouw-T

Tekst: Janna Schoonakker Foto's: Andre Joosse ,

Gebouw-T heeft deze avond twee Amerikaanse folk-rock bands op het programma staan. En daar zijn de nodige liefhebbers, van jong tot oud, op afgekomen. Om het publiek in de stemming te krijgen wordt er in de zaal ook vooral Young en Dylan gedraaid, want dat blijven toch de grote voorbeelden zo zal vanavond blijken.

 De avond wordt geopend door Tommy Ebben and the Small Town Villains. Begon Ebben ooit als solo-artiest, tegenwoordig staat hij al weer een tijdje met een volledige band op het podium. Hoewel vanavond niet geheel volledig, want de violist ontbreekt helaas dit keer. Desondanks heeft de band een mooi vol geluid, met ook een glansrol voor de pianist/organist. Hun nummers bestaan vooral uit vrolijke uptempo blues en folk met pakkende melodieën, maar waarin af en toe ook flink gerocked wordt. De zanger kan goed verhalend zingen en in alle nummers zit een bepaalde spanning waardoor je als luisteraar wordt meegesleept en het blijft boeien tot het eind. De zanger heeft ook een prettige stem, alleen een minpuntje is dat hij deze nog niet altijd goed onder controle heeft en veel wisselt tussen zang en grunge. Maar een mooie opener van de avond die het publiek goed in de americana stemming heeft weten te brengen.

 
Dan is het de beurt aan singer-songwriter Israel Nash Gripka. Door Ebben wordt al grappend “and Young” toegevoegd, want dat is toch wel zijn grootste inspiratiebron die duidelijk weerklinkt in zijn muziek.
 
Een volledige band heeft hij bij zich en het geluid klinkt als om door een ringetje te halen. Hun bluesrock is waar het publiek voor gekomen is en Gripka en band beheersen dit genre uitstekend. Toch weten ze na een paar nummers de spanning niet vast te houden. Lekkere achtergrond muziek voor met een biertje in de zon, maar vernieuwend is het niet. Het klinkt ook net allemaal te gelikt. Vooral de slideguitar die in veel nummers terug te horen is maakt het wat slaapverwekkend. Gripka is daarentegen wel een echte frontman die het publiek op zijn hand weet te krijgen. Vooral tijdens de nummers die hij solo speelt komt hij goed los.
 
Hij vermaakt het publiek tussen zijn nummers door met wat sterke verhalen over zijn ranch in Texas. Gripka zijn stem is rauw en doorleefd, een beetje zoals Brian Adams of bij vlagen zelfs Eddy Vedder. Prettig om naar te luisteren, zeker als op bepaalde momenten het hem lukt om er veel gevoel in te leggen. Op andere momenten gaat het soms toch wat eentonig klinken, al is de samenzang met de bandleden wel weer heel mooi.
Halfverwege het concert speelt hij een stuk geheel unplugged en dat is dan ook Israel Nash Gripka op zijn best; terug naar de roots en vol overtuiging de muziek brengen waar zijn hart ligt.