Het plein is nog zo goed als leeg als Tuxedo Bandido aftrapt. Het publiek komt voor Tim Knol en dat is terecht. Het voorprogramma in het tentje op het pabdijpein geeft een campingoptreden waar weinig van uitgaat. Het klinkt allemaal best goed en de de muziek plus de uitstraling van de band doen in hun betere momenten denken aan The Fun Loving Criminals. Smooth, grappig en soms pakkend. Maar de samples die Tuxedo Bandido tussen ieder nummer door gooit voegen niets toe en halen de vaart uit het optreden. Snel naar het hoofdpodium waar zich inmiddels een aardige menigte heeft verzameld om de held van Pinkpop te zien. 

Tim Knol komt in zijn eentje met gitaar op en heeft meteen het plein in zijn ban. De opener don’t expect me to soon is een pareltje en wordt loepzuiver gezongen. Jammer dat de lichtshow een kermis voor kleurenblinden is die voor iemand als Tiesto niet zou misstaan, zodat het mooie beeld van de eenzame zanger met gitaar verzuipt in bont knipperlicht.  Ook met band erbij blijft de sound helder en doorgrondelijk. Tim Knol maakt op het eerste gezicht niets aan de hand liedjes voor het hele gezin, maar ze zitten verdomd knap in elkaar en worden prefect uigevoerd. Haast alles klopt aan Tim Knol & band. Tim is een goede zanger, de toesenist een entertainer en natuurlijk staat daar gitarist Annes Soldaat…Die man is een klasse apart. Geen ingewikkelde gitaarsoli maar de kunst van het weglaten, zodat iedere toon raak is, waardoor hij daadwerkelijk een snaar raakt. De invloeden van Daryll Ann, de eerste band van Soldaat, zijn duidelijk te horen in zijn spel. 

Halverwege het concert wordt gas teruggenomen. Dit is immers een perfecte ambiance om wat rustige liedjes te laten horen . Op ieder ander festival een goede gelegenheid om een rondje bier te halen, maar het publiek blijft geboeid luisteren naar een intense vertolking van Fire Of Love. Een zichtbaar ontspannen Tim Knol krijgt de slappe lach nadat blijkt dat zijn drummer ineens naar de toilet is gerend. Dus het gas er weer op met Shallow Water. Tijdens de cover van de Groningse jaren 60 band de Roadies wordt er gedanst. En dat kan zowaar zonder je nek te breken want de organisatie heeft vanavond die vreselijke irritante stoeltjes weggehaald. 
Hulde!

De finale mag er zijn met een gedreven uitvoeging van Sam waar in de brug het noisy kantje van Tim Knol naar boven komt. Omdat de halve band hierna naar de wc rent, iets verkeerds gegeten wellicht, doet Tim in de toegift twee liedjes alleen om collectief en definitief af te sluiten met What The Hell Did I Do. Concerten waar wat misgaat zijn vaak het leukst, zeker als de band er zijn voordeel mee kan doen. Dat de jongeman van de organisatie tijdens een break in het laatste nummer met een enorme bos bloemen het podium oprent, omdat hij denkt dat het liedje is afgelopen, past dan ook helemaal in de geest van deze  avond. Zodat het publiek met een brede grijns richting DJ Hayo  kan om nog even door te dansen.