Absurdistische prijzen en slappe hap, weg ermee! Nazomer is geen festival, maar een gevoel. Zoveel bewijst Avonduren met twee shows in de gerestaureerde kapel in het buurtschap Hoogelande. Megafaun op 6 september was volgens de aanwezigen ‘Megafijn’, en wat past er beter bij vallende blaadjes en de stervende zon dan een intieme avond met Peter Broderick en een nieuwe ster aan het firmament?

Volgens de overlevering hebben Peter Broderick en Laura Arkana elkaar in maart ontmoet na afloop van een show in Parijs. Na een buslading aan schattige activiteiten,“strolled through the streets sharing stories, rode bikes, ate and cooked amazing food, watched movies”, hebben ze samen een album opgenomen (Lentemuziek op Hush Records). Vanavond mag Laura het voorprogramma verzorgen, waarbij ze voor haar eerste show in Nederland spaarzaam muzikaal wordt bijgestaan door Broderick.

Het allereerste dat we van Laura Arkana horen is “Huilen, huilen, huilen”, en wat dat vooral bijzonder maakt, is dat lang niet iedereen dit soort teksten kan verkopen. Haar nummers zijn kleinschalig en persoonlijk, soms wat melancholiek, maar wel op die Carmiggelt manier waarop het kleine universeel wordt, want zijn wij immers niet allemaal klein, of in de wijze woorden van de eeuwig onderschatte tweede versie van de Lange Jan twitteraccount: “Bim bam bim! Ik zie jullie! Allemaal mieren ha-HA!”. Het is al met al een aangename kennismaking. Laura heeft niet alleen muzikaal talent, maar weet ook qua presentatie de juiste snaar te raken, en met zo’n stem is het van geen wonder dat ze ook mensen die geen woord Nederlands verstaan betoverd achterlaat.

Peter Broderick gebruikt de beproefde Richard Youngs methode om de aandacht van de zaal te trekken, dat wil zeggen door zijn set in breekbaar a capella te beginnen. Vervolgens kruipt hij achter de prachtige, belangeloos door de Hamernoot geleverde vleugel, en laat ons Zeeuwen andermaal zien wat een enorm buitengewone muzikant hij is. De uitgebreide pianostukken blijven de absolute hoogtepunten, maar hij pakt ogenschijnlijk moeiteloos een waslijst aan andere instrumenten op. Daarbij komt nog zijn prachtige stem, sterkte lyrics en de kunst om een hele zaal te bespelen. Het is een optelsom om jaloers van te worden. Voor degenen die er de vorige keer bij waren, en dat zijn er nogal wat, is het niet allemaal onbekend, maar het is zeker opnieuw de moeite waard.

Ze hebben in Tilburg bij het Incubate Festival alvast de rode loper voor Peter Broderick uitgerold door 101 piano's in de stad meer te zetten. Hij zal daar zondag spelen in de Pauluskerk, en op de biologische boerderij ’t Schop, waar hij eerder dit jaar een tijdje verbleef.

De concerten in KO D'OOOOOOOOR waren altijd erg mooi, maar het is een slimme zet van Avonduren om zich te realiseren dat het concept niet locatiegebonden is. Zo heeft het zich opnieuw uitgevonden met als blijvend uitgangspunt kleinschalige, persoonlijk optredens dat nog altijd een gevarieerd publiek weet aan te spreken.