Pittig hé”? is een opmerking die in het publiek rondgaat en die je eigenlijk steeds hoort wel na afloop van elk nummer dat McBride op zijn podium brengt. De mensen in het publiek, waaronder een flink aantal ervaren luisteraars, lijken er wel wat beduusd van, zo temperamentvol als deze virtuoos speelt. Chapeau. Op de hoogtepunten van zijn nummers gaat McBride door zijn knieën en lijkt haast te bezwijken onder de kracht van zijn eigen muzikale gewicht. De headbangende drummer doet daar met zijn slagwerk niet voor onder: het is een slag waarmee hij de vocals van McBride uitstekend begeleid, bijvoorbeeld in het nummer ‘Fat Pockets’: i walk all day and i walk all night / the moneys rolling out / out of my hands… nothing is for free in this cruel world…


Het is een kleine bezetting met een groots optreden: McBride samen met zijn bassist en drummer. Het volstaat zonder meer op deze manier om het geluid van bluesrock tot zijn recht te laten komen en de ruimte te geven. En heel misschien… het wordt hier en daar gezegd… zou de inzet van Hammond wel zo lekker zijn. Maar dat is dan ook slechts een klein wensje van een kritische luisteraar voor wat betreft zijn vurige ballades. Het zou de rock van McBride wat meer breedte kunnen geven.

 
Of ik het nog wel aankan…. vragen omstanders als een luchtje scheppen buiten de warme zaal af en toe nodig is. Of ik het aankan, nou nee. Het is wat mij betreft muziek die je consumeert als rokerige whisky. Het is muzikaal gedestilleerd spul, dat moet je leren drinken. Zonder oefening brand je er je bek aan. Dus ik…? Ik moet nog veel oefenen!