Afgelopen zondag rond 14.00 uur, iets later als gepland, geeft de 19-jarige Lowie Calle het startsein voor zijn eigen Birds!Birds!Birds!Fest. 2 bands van de geplande 10 vallen uit, maar er blijft nog steeds genoeg moois over om van te genieten in de kleine, intieme setting van vestzaktheater De Paerdestal in Terneuzen. Wat stoelen binnen, statafels buiten in het zonnetje en een piano: dat zijn de ingredienten voor het eerste deel van het programma.

Broeder Dieleman is vandaag gekomen zonder zijn mede-mannenbroeders en laat die piano even voor wat hij is. Hij bijt het spits af met een -uiteraard in het zeeuws gezongen- liedje opgedragen aan organisator Lowie en zingt vervolgens een heerlijke set lang over vogels, zee, lucht, water... Onderwerpen die de Zeeuwen in het publiek maar wat goed herkennen. Zichzelf afwisselend begeleidend op banjo en gitaar maakt hij er een fijne start van. De piano komt toch nog van pas als Carlos Cipa op de kruk plaatsneemt en meespeelt alsof hij nooit anders heeft gedaan. Dat er pas even vooraf is gesproken over een samenwerking is niet te merken. De samenwerking verloopt even natuurlijk als de liedjes van Broeder Dieleman zelf.

Carlos Cipa is zo'n artiest die een publiek, al is het nog zo klein als in de Paerdestal, vanaf de eerste noot muisstil krijgt. Zonder zang, maar met een berg emotie brengt hij iedereen in vervoering. Speelde hij ooit in hardcore en screamo bands, nu is het juist de rust en stilte die boeit. Soms is het bijna klassiek, soms bijna filmmuziek, maar altijd is het beladen en onwijs goed gespeeld. Echt een artiest die goed tot zijn recht komt in de intieme opzet van Birds!

De Zweed Daniel Ohman is de man achter Halo of Pendor. Deze zoon van circusartiesten begon opvallend genoeg ook met het stevigere punk/hardcore werk, maar besloot in 2006 zijn eigen weg in te slaan. Zijn creativiteit laat hij de vrije loop in zijn soms wat experimentele, maar vooral gevoelige muziek. Piano, zang, gitaar en samples op een MacBook zijn de ingredienten voor een intrigrerend stuk muziek. Tussendoor licht Daniel zijn muziek toe en nemen we daardoor een kijkje in zijn leven. Zo is bijvoorbeeld in een van de nummers de stem van zijn moeder te horen -die een geweldig verhalenverteller is, zegt hij- die vertelt over haar vader in de dagen voordat hij stierf. Erg persoonlijk en dat maakt de muziek nog treffender.

Na Halo of Pendor krijgen we voor het eerst een drietal te zien. The Last Dinosaur valt naar eigen zeggen niet in te delen in een bepaald genre. Ik ben het daar wel een beetje mee eens; elk nummer heeft echt zijn eigen sfeertje. Ook nu komt de piano aan bod, nu aangevuld met viool, gitaar en zang. The Last Dinosaur brengt wel een iets vrolijkere noot in deze zonnige middag: hun muziek is wat luchtiger als de muziek hiervoor. Na een momentje van meeklappen, omdat de drummer ontbreekt, valt het publiek als een blok voor deze sympathieke band.

Na een diner-pauze is het tijd voor het wat zwaardere, voornamelijk post-rock werk. De stoelen zijn weg; er mag bewogen worden. De jonge, Gentse band If Anything Happens To The Cat heeft er ook zin in. Het is goed dat er even een pauze geweest is, want de overgang naar deze post-rock is vrij groot, doordat er af en toe een enorm blik geluid open getrokken wordt. De zachtere, ingetogener stukken zijn af en toe wat kleurloos te noemen. Daar valt nog wel wat diepgang te halen. Op de momenten dat de muziek harder wordt, wordt hij ook voller en komt If Anything Happens To The Cat beter uit de verf. 

Van Wild Dogs in Winter verwacht ik veel; het is een van de favoriete bands van organisator Lowie en tevens de reden waarom Birds! is ontstaan. Zij vroegen hem als 1 van de toplisteners via LastFM of hij een optreden voor ze kon regelen en enige tijd later staan ze dan ook op zijn eigen festival te spelen. En hoe! Wat een indrukwekkende muziek maakt deze band. Post-rock, folk, electronica... er zit vanalles in, maar nergens verliest het zijn eigen stijl. Ze zetten een prachtige, bijna beladen sfeer neer en ook nu is het publiek stil. Ogen dicht en genieten maar. Wild Dogs in Winter is wat mij betreft een van de beste bands die ik de afgelopen tijd heb gezien. De hoge verwachting is meer dan ingelost!

En dan terug naar de orde van dag: pure, snoeiharde post-rock. Of zit er toch een vleugje punk door? Wat het ook is: Kokomo zet een muur van geluid neer van hier tot Tokio. Het is hard, heel hard, zeker in het kleine vestzaktheater. Toch is het melodieus en soms zelfs mysterieus te noemen. Wat ook wel door de belichting komt (waarvan ze vandaag eigenlijk als enige band echt gebruik maken). Dat het hier om een puur instrumentale band gaat, valt amper op. Zang mis ik eigenlijk nergens. Deze Duitse mannen weten van aanpakken en zijn technisch ook nog eens heel goed bezig. Zouden mijn ogen nog open gaan vandaag?

Ja, toch wel; mijn ogen gaan terug open bij Cecilia::Eyes, een Belgische post-rock band die deze geweldige dag afsluit. Ook weer puur instrumentaal en daar gaat het wat mij betreft een beetje mis. Na het geweld van Kokomo is de opbouw Cecilia::Eyes nogal rustig, langdradig wellicht. Een slechte band wil ik het niet noemen, zeker niet. Ik denk alleen dat dit de enige band is die vandaag minder goed tot zijn recht komt. Zet Cecilia::Eyes maar op een groter podium, met mooie belichting en ze weten me vast meer te raken. Als afsluiting was een band met zang wellicht beter geweest, maar dat is persoonlijk; er wordt duidelijk ook van deze afsluiter genoten.

Doorsnee is Birds! zeker niet te noemen. Bijzonder is meer van toepassing; een bijzonder aangename sfeer, een bijzonder intieme setting en bijzondere muzikanten. Pure emotie en vrolijkheid gaan op deze prachtige, laatste zomerdag hand in hand. Hopelijk is deze dag voor Lowie een goede aanzet geweest om ons, dat kleine publiekje, ook in 2012 een kijkje in zijn vogelhuis te gunnen.