Zonder eigen materiaal, maar met de beste bedoelingen opent Isabel de avond met aangename covers van Jason Mraz en Daniël Bedingfield. Het is haar eerste optreden, en ze houdt zich knap staande tussen een respectloos ouwehoerend publiek, dat wel na elk nummer doet alsof ze net Sinatra hebben gezien. Merkwaardig. Eerste nummer, zegt ze, daar zit een verhaal bij, maar dat zal ze ons besparen. Kijk, dat is een dame naar mijn hart! De wereld zou nog eens aan uitleg en context ten onder gaan. Met een perfecte beheersing van de Engelse taal, en nu al een eigen stijl heeft Isabel zeker de tools voor succes in huis. Mijn klomp breekt echter op verschillende plaatsen wanneer ze Hallelujah aankondigt als een Rufus Wainwright nummer. Pardon? Ik vrees met grote vrezen dat ze het serieus bedoelt, en dat gaat natuurlijk veel te ver. Die faux pas niet meegeteld, hebben we te maken met een geslaagd debuut, but don’t take my word for it. De publieksprijs die ze in de wacht sleept spreekt voor zich. Ik ben erg benieuwd naar haar eigen materiaal, want tenzij je José Feliciano heet, brengt een kofferbent altijd bepaalde beperkingen met zich mee.

Nutz maakt meteen een goede indruk. Hij komt opdagen met een bivakmuts, en opent zijn set met wat spoken word. Zijn Britse anarcho-accent lijkt al heel wat vlieguren te hebben gemaakt. Al snel verbreekt hij echter de magie door met zijn gewone Nederlandse stem te praten. Nutz brengt zittend eenmanspunk rampspoed voort. Zo hoor ik antifa en andere linkse hobby’s voorbij komen. Hij brengt zijn muziek met overtuiging, al mag het gitaarspel nog wel wat gepolijst worden. Het shredden komt niet helemaal uit de verf. Hij besluit zijn performance met een cover van Lennon’s Working Class Hero, en het giftige ‘You’re all fucking peasants as far as I can see’ zou zo maar een steek kunnen zijn naar een zaal gevuld met Justin Bieber kapsels. In mijn notities vind ik ‘jury anti muts fuck em’ en ik kan het alleen maar roerend eens zijn met mezelf. Er wordt zelfs aan Nutz gevraagd om de mutz af te doen, wat natuurlijk helemaal not done is. Daar moet je eens bij de Mexicaanse lucha libres mee aankomen, dan heb je meteen een guillotine leg drop te pakken. El Santo werd zelfs in zijn masker begraven. Nu zal dat bij Nutz wel loslopen, offstage is hij al zonder masker gespot. Wat mij betreft de beste act van de avond, alleen ben ik er niet van overtuigd dat Hooi!koorts het ideale platform voor zijn muziek is.

We zakken af naar het treinloze Zeeuws-Vlaanderen voor de wondere wereld van power trio Sios. Deze band gaat nadrukkelijk op zoek naar middle of the road alt rock sound, en dat is natuurlijk hun goed recht. Het klinkt alles bij elkaar professioneel, en ik was een fan van de introducties. Zo gaat een nummer over bier zuipen en “n'en bank robbery za'k moar zegghe”. Muzikaal klinkt het als een van de vele bands waar die Giel Beelen me ’s ochtends altijd mee tormenteert. Dit doet me vermoeden dat ze in ieder geval qua eventueel succes de juiste keuze hebben gemaakt. Een meer eigen smoel zou daarbij wel leuk zijn. Op het eind worden we geacht mee te zingen, en dan is de deur, en daaropvolgende aftocht naar het rookhok opeens heel dichtbij, en dat terwijl ik niet eens rook! Veel mensen trekken publieksinteracties wel, en die zullen de tijd van hun leven hebben gehad. Het talent is bij deze band aanwezig, en met wat meer ervaring en ontwikkeling kan het een echte crowd pleaser worden.

A Generation After is de eerste band waarbij ik me genoodzaakt voel me aan de voorkant van het podium te melden. Een van de mannen heeft een Black Angels shirt, en dat is voor sommige bezoekers al genoeg om de band zalig te verklaren. Het is een erg gelikte show, zo goed zelfs dat ik me afvraag wat ze nog te zoeken hebben op beginnende bands podium Hooi!koorts. Met wat ze nu in huis hebben kunnen ze direct de ‘echte wereld’ in. Ze hebben zelfs al heel ernstig alle mogelijke rockposes ingestudeerd. Good times. De zaal, waaronder een heuse fanatieke posse, deint mee met de stevige rock. Ze laten ondanks de korte speeltijd veel kanten van hun sound zien, en ik kan eerlijk gezegd vrij weinig gaten schieten in de lotgevallen van deze band. De leden van de zeer deskundige jury zijn helemaal verkocht en Generation After gaat er voorspelbaar genoeg vandoor met de juryprijs.
Van de Goese band mogen we tevens binnenkort een heuse EP verwachten.

We zagen vier zeer verschillende bands, waardoor het vergelijken een kwestie van appels en peren wordt. Ik ben sowieso geen fan van de directe beoordelingen. Een artiest hoeft zich tegenover niemand te verantwoorden, en door ze zo na een performance als een scholiertje te laten staan, verliezen ze veel van de opgebouwde kracht. Echt interessante muziek komt veelal juist van mensen die alle advies in de wind slaan, en mede daarom was ik erg over iemand als Nutz te spreken. Goed, dit is nu eenmaal het format van Hooi!koorts, en de bands hebben zich er vrijwillig voor opgegeven. Het niveau van de avond viel me alles mee, en het blijft fijn om mensen te zien die zo duidelijk met plezier met muziek bezig zijn.