DefAmericans brengt grote lof aan de ‘man in black’. De naam van de band is genoemd naar het laatste recording label van Johnny Cash. Typerend voor Cash (naast zijn baritonstem) zijn de zwarte pakken, die hem, zeker vanaf de glamoureuze seventies, zijn eigen identiteit gaven. Het black ontbreekt in de uiterst precieze Cash imitatie die de Eindhovense band naar Vlissingen brengt. Wat zeker niet ontbreekt is de typische klassieke sound van Johnny Cash: boom-chicka-boom en met het gitaargeluid net iets uit de maat.
We horen hits zoals cry cry cry en walk the line, de grote doorbraak van Cash. Deze songs hebben al het karakteristieke boom-chicka-boom ritme in zich. De basis daarvoor is de bijzondere techniek van Cash vaste gitarist Luther Monroe Perkins: deze legt voortdurend de rechterhand kort op de snaren om de klank te laten verstommen. De gitarist van DefAmericans heeft ogenschijnlijk weinig nodig om deze country muziek volledig tot zijn recht te laten komen. Samen met zanger Elco Weitering en bandleden op contrabas en drums maken ze van DefAmericans een unieke band. Je hoort de authentieke country sound. Zoals een bezoeker zegt: “het klinkt misschien wat slow – zeker gezien de wat snellere moderne copy-nummers – maar zó was Cash.” Ook het hoog houden van de gitaar voor de microfoon, het plaatsen van de ene voet naast de andere: “een Cash tribute tot in de puntjes!”
De band vult de ruimte tussen de verschillende nummers op met wat toelichting zoals op het debuutnummer c.q. eerste hit van Cash, het nummer Hey Porter. “Hey Porter, hey Porter would you tell me the time / how much longer will it be till we cross that Mason Dixon line / at daylight would ya tell that engineer to slow down / or better still: just stop the train couse i wanna look around.”
Met het aantreden van zangeres Kim, in een zeegroen sixties jurkje, komt de Cash stemming tot een hoogtepunt. Als ze het publiek vraagt: “weten jullie wat de kleur van liefde is”, krijgt ze als antwoord op de jurk die ze draagt: “GROEN!!”. Zo is eigenlijk de avond: ritmisch, swingend en ook op een luchtige manier aan elkaar geregen.
Twee jaar terug stond deze band ook in Vlissingen, tijdens het onderstroomfestival in een tent bij de Oranjemolen. Er is niets veranderd: het publiek is grotendeels hetzelfde, het genieten is enorm. De band laat zien over een constante hoge kwaliteit te beschikken! Opnieuw een optreden dat heel erg de moeite waard is.