Het affiche van het Jazzfestival Middelburg ziet er curieus uit met de Fun Lovin Criminals als hoofd-act. Heeft de band een carreer-move ondergaan, of moeten we het begrip jazz als rekbaar opvatten? Gezien de meest recente plaat van het drietal Classic Fantastic houden we het maar op het laatste. Prangender is de vraag wat een band die halverwege de jaren negentig als bijzonder relevant gold heeft te zoeken op een mooie pinksterdag in Middelburg. Met andere woorden: Boys, where did it all go wrong?
Maar eerst iets anders. Jaren geleden, lang voordat de cross-over zijn intrede deed, had je wel eens van die welwillende café-eigenaren of argeloze uitbaters van het buurthuis die op aanraden van een bijdehand neefje een band neerzetten tegen een kop soep en een krat bier. Dat bleef vaak bij een enkele keer omdat het interieur van de zaak niet berekend was op de aanhang van een furieuze punk- of metalband. Anno nu komen we dit soort knulligheden niet meer tegen, behalve dan bij de organisatie het Jazzfestival te Middelburg. Daar loopt een onbekommerde geest rond die dacht: Fun Lovin Criminals, dat is heerlijk onderuit. Weet je wat? We zetten twaalf rijen stoeltjes voor het podium.
En nu we toch aan het mopperen zijn…is vijfentwintig euro niet wat veel voor een band die meer dan vijftien jaar geleden een hitje had en waar we sindsdien bar weinig van hebben vernomen? Druk is het dan ook niet, met hooguit vijfhonderd bezoekers. Maar wie keurig een kaartje heeft gekocht en de stoelenhindernis heeft genomen staat lekker vooraan in het zonnetje.
Fun Lovin Criminals dus, drie heren die graag flirten met de maffia cultuur en er een wat Sopranos-achtige levensstijl op na houden. Compleet met een aanzienlijk belang in een afvalverwerkingsbedrijf, of om met de woorden van Tony Soprano te spreken: waste management. Die flirt met de glamour die gepaard gaat met louche bezigheden blijkt niet alleen uit de Tarantino Reservoir Dogs-outfit, maar ook uit hun teksten. Beetje blowen, af en toe een bank overvallen terwijl je onder de valium zit, smooth op ‘t gemakje…dat soort dingen.
Wat doet een band als FLC op een jazzfestival vraagt ook frontman Heuy zich na het openingsnummer Korean Bodega af en het eerste gedeelte van het optreden doet vermoeden dat de heren het zelf ook niet goed weten. Het kabbelt allemaal lekker door en het klinkt best goed, daar niet van, maar memorabel lijkt het allemaal niet te worden. Dat heeft zeker te maken met de nummers van CD’s die grotendeels dateren van na de eeuwwisseling en dat heeft nu eenmaal een hoog love-boatgehalte. Niet dat het slechte platen zijn, maar er staan nu eenmaal geen songs op die kunnen wedijveren met het oude werk. De heren hebben alle tijd en gaandeweg het optreden lijken ze te ontspannen, zeker nadat er met wat gehannes een joint is rondgegaan en Heuy met zijn olijke kop contact zoekt met het publiek. Een zwangere vrouw uit het publiek krijgt een felicitatie, hij wordt immers binnenkort zelf ook vader. Zijn charisma en New-Yorkse humor slaan aan en plots wordt Scooby Snacks ingezet. En dan begrijp je ineens waarom deze band ooit de Alpha-tent van Lowlands en de weide van Pinkpop op zijn kop kon zetten. Vanaf dat moment gaan we lekker. Grijnzende gezichten, niet alleen op het podium, maar ook in het publiek. De funky mengeling van rock, soul en hiphop is live nog steeds onweerstaanbaar. Big Night Out is een ander hoogtepunt. Het nummer start als een B-kantje van de Red Hot Chili Peppers en eindigt als een kampvuur samenzang met The Gratefull Dead: “Can’t you see, can’t you see. That I gotta supermodel on my D.“ En natuurlijk ontbreekt het dansbare The Fun Lovin Criminals niet, ook alweer van het debuutalbum Come Find Yourself afkomstig. Ze komen nog een keer terug met King Of New York en Huey kijkt tevreden met toe hoe het abdijplein danst, terwijl naast hem zijn drummer met de enig overgebleven roadie stoeiend over het podium rolt. Met Fun Lovin Criminals is helemaal niets mis. Relaxt spelen, de boel laten grooven en lol maken met je matties. En met slechts een paar kleine hits op zak kan de band zelf nog keuzes maken en gaan ze niet gebukt onder de dictatuur van een greatest hits machine. Yo! Stick’em up punk, we’re the Fun Lovin Criminals.