"Hoe wijs was de man die met ongenoegen waarnam dat zijn woorden en daden de massa bevielen" - Baltasar Gracián (1601 - 1658)

Komkommertijd noemen ze dat. Terwijl half Nederland vergeefs op vakantie het geluk zoekt, al zullen de foto's spreken van een geslaagde missie, geven de thuisblijvers er maar de brui aan. Ze hebben zelfs uit pure ellende Knevel & Van der Rampspoed weer voor de camera’s gegooid! 
Zeeland heeft 'm ook zwaar te pakken. Concert at Sea ging niet door wegens ’t weer. Komt nu bij het Stormvloedfestival, Smit! Joling! Saunders! en afgelast wegens no one gives a shit. Het is iets te vroeg om Middle of Road dood te verklaren, misschien zijn 't de Zeeuwen wel. Toen Ter Land, Ter Zee en op de Vlucht op de markt in Middelburg kwam hebben ze de hele bagatel niet eens uitgezonden wegens algehele fucking apathie van het publiek… 

…but I digress.

Komkommertijd, daar trek 't Hof zich niets van aan. De kroeg lijkt namelijk als het ware buiten de tijd te bestaan. Over het uniforme aanbod hebben we het de vorige keer al gehad, en het spectaculair genaamde eenmansbandje Shake It Like A Caveman gaat daar geen verandering in brengen. Zijn podiumpresentatie doet denken aan een kruising tussen Duffman de vorige maand zo jammerlijk overleden Macho Man Randy Savage, wat vooral tot uiting komt in een onsamenhangende stroom OHH YEAH!’s en een overdaad aan enthousiasme. Blake Burris, de man achter Shake it Like a Caveman, is uiteraard een zonderling, die naast shirts en CD’s op zijn website ook damesondergoed en light switch covers (!) als merch verkoopt. Hij kan in ieder geval altijd nog een carrière als hypeman op de kermis beginnen. “Vinden jullie het leuk? Dan gaan we nóg een stukje HARDER! OHH YEAAAAAHHH!”

Zijn eigen nummer Parking Lots freakt behoorlijk hard, maar het zijn vooral de covers, en daar zijn er veel van, die goed binnenkomen , al heeft dat misschien meer met herkenning dan uitvoering te maken. De bluesy garage stomp is aanvankelijk behoorlijk aanstekelijk, tot je na het vierde nummer de schtick begint te herkennen. Of hij nu The Velvet Underground, T. Rex, of Bowie covert, hij speelt steeds min of meer hetzelfde nummer. Het zou te veel zijn om er een conceptuele aanklacht tegen de homogeniteit van de muziekindustrie in te zien, maar echt onkunde kan het ook niet zijn, daar is de vriendelijke vriend iets te gelikt voor. Tijdens de hele set kon ik alleen maar denken aan The Fall’s 986 Generator. Geen klacht, al is dat nummer met 8 minuten al aan de lange kant voor zo’n monotone sound. Met mij kunnen veel hofgangers er slechts sporadisch hun aandacht bij houden, niet dat Shake It zich daar iets van aantrekt, waarvoor hulde. 

De act past goed in het rijtje markante figuren waarmee ’t Hof zich weet te onderscheiden. Het blijft hier wel altijd de vraag, komen de mensen op de muziek af, of waren ze toch wel gekomen? Als u me volgende week naar Shake it Like a Caveman vraagt zal ik u aanstaren alsof ik modder zie branden, maar bij vlagen (lees: Bowie, T. Rex nummers) was ’t goed te pruimen.