A Generation After
De zaal is behoorlijk volgelopen, maar niet uitverkocht. Ook op het podium is het druk, een 6 man sterke band vult het toch al niet al te grote podium. Naast een drummer en een bassist zijn er drie gitaarspelers en een zanger die afwisselende rockmuziek spelen. Drie gitaren lijkt wat overbodig misschien, maar ze worden benut. Echte degelijke gitaarmuziek wordt gegeven. Ze zijn goed op elkaar ingespeeld, van druk door elkaar heen spelend tot rustig, maar vol. Er wordt veel gebruikgemaakt van het typische zoemende rock-’n-roll geluid. Voor de liefhebber een genot. En niet alleen de eerste stem van de zanger is goed, ook de tweede stem blijkt gedurende het optreden over een goede stem te beschikken. Ook Goes huisvest duidelijk muzikaal talent.
Dat de tweede band van de avond over talent beschikt is al vele malen opgeschreven. Zodra het drietal op komt voelt iedereen in de zaal zich voor even ouder worden, zulke jonge muzikanten. Hun muziek daarentegen is zeer volwassen. Een vrij breed repertoire van stevige rock. De muziek is mogelijk geïnspireerd door de jaren 60/70, maar is zeker eigentijds. Zeer levendige muziek, waarbij het keyboard zorgt voor het slepende psychedelische tintje. Bands hebben een goede zanger nodig om echt ver te komen, dat is bij deze band dik in orde, op z’n zachtst uitgedrukt. Nonchalant als een oude rocker die na zijn carrière nog mag nagenieten, gooit dit jonge heertje (Pablo van der Poel) zijn stem, door de al zo fantastisch opgebouwde muziek. Ervan uitgaande dat het niet aan de wierook ligt wordt het publiek in het zaaltje bedwelmd, door de stem die reikt van de rauwe stem van Dan Auerbach (The black Keys) tot de hoge stem van Matt Bellamy (Muse). Nee, Nederland mag niet klagen dat er geen echt rock talent rond loopt! Erg benieuwd hoe het deze band over tien jaar vergaart…