Gare du Nord heeft eigenlijk geen verdere introductie meer nodig. Het duo Ferdy Lancee en Barend Fransen treedt al tien jaar lang op met de band (die verder nogal eens van samenstelling veranderd) en doen dit bepaald niet onverdienstelijk; zo braken ze, na diverse gouden albums, in 2007 door bij het grote plubliek met het album ‘Sex ‘n’ Jazz’, dat met twee keer platina werd bekroond. ‘La Gare’ is echter nog lang niet met pensioen, want in oktober presenteerde de band hun nieuwe album ‘Lilywhite Soul’, dat werd uitgebracht door het legendarische Blue Note Records. In Bergen op Zoom waren wij getuigen van een optreden dat onderdeel uitmaakt van de gelijknamige clubtour, waarbij de band het nieuwe album in twintig verschillende concertzalen door het land aan het publiek presenteert.

We lopen de zaal in en de band is net begonnen met spelen. Al direct valt op dat de nummers van de nieuwe cd continu worden afgewisseld met oudere (en bekendere) nummers van vorige albums. Het doel hiervan is uiteraard om de aandacht van het publiek vast te houden, maar dit blijkt al direct vanaf het begin een moeilijke opgave te zijn. Veel van de bezoekers in de propvolle zaal lijken nog even de week met elkaar door te willen nemen, met als gevolg dat het geroezemoes zelfs voorin de zaal dwars door de muziek heen te horen is. Ik probeer met de helft van het publiek dat wel aandachtig staat te luisteren het achtergrondgeluid te negeren, en vraag me ondertussen af of een algemeen spreekverbod in concertzalen (uitgezonderd “bier?” en “brand!” natuurlijk) geen goed idee zou zijn.

Er is namelijk geen reden om verveeld te zijn, want de afwisseling zorgt ervoor dat het optreden van begin tot eind leuk blijft. De band speelt toegankelijke jazz, die de ene keer meer beïnvloed lijkt door soul, dan weer door swing of blues, en ik meen op den duur zelfs bepaalde rock ’n roll invloeden te bespeuren. De nummers van de nieuwe cd klinken zo mogelijk nog volwassener als wat we al gewend waren van Gare du Nord, en ze lijken meer allure en glamour uit te stralen. Alle nummers zijn goed uitgedacht en erg origineel, waardoor geen twee nummers op elkaar lijken – maar welk nummer de band ook speelt, de altijd aanwezige upbeat jazz sound zorgt ervoor dat de muziek hoe dan ook buitengewoon dansbaar is.

Dit wordt afgemaakt door de performance. Zangeres Dorona Alberti weet het publiek prima te entertainen met haar ondeugende blikken, danspasjes en steeds wisselende outfits.  Tegen het einde van het optreden lijkt het geroezemoes dan ook steeds minder te worden, en wordt er door het publiek steeds meer meegedanst en gezongen.  Vooral de eigen bewerking van het aloude ‘Summertime’ valt bijzonder goed in de smaak, en de virtuoze gitaar- sax- en bassolo’s in de nummers die volgen worden door het publiek met een uitbundig applaus ontvangen.

De avond begon rumoerig maar Gare du Nord wist de aandacht van het publiek  moeiteloos voor zich te winnen. Het optreden eindigde dan ook in een groot feest. Nadien was de voltallige band in de lobby aanwezig voor een handtekening of een praatje. Het is zeldzaam dat een band op dit niveau zo toegankelijk is, en het siert Gare du Nord dat ze dit toch gewoon nog steeds blijven doen. Het was een geweldige avond. Niet alleen voor jazz liefhebbers, maar voor iedereen die van lekkere dansbare muziek houdt.