“We zaten gevangen in rookspiralen… ’t golfde binnen… hele wolken!... en geen sigarettenrook… nee, hele echte!... alles verstikkend!” – Louis-Ferdinand Céline (1894-1961)

Terwijl in Vlissingen bij de Eddy Christiani award ouwe sannie gevierd wordt, staat in Middelburg jong talent met een carrière in het vooruitzicht. Allebei speelden ze op het inmiddels wereldberoemde Roadburn Festival in Tilburg, dat maar weer net achter de rug is. Dit feestje zou dus gezien kunnen worden als een soort after-after-burner.

DJ Duderjimi, ervaringsdeskundige op het gebied van inter-dimensionale rockpraktijken, is gevraagd om wat van zijn favoriete muziek te komen draaien. Electric Wizard, Jimi Hendrix, Hawkwind, Funkadelic en Goatsnake passeren allemaal de revue, en kunnen zonder al te veel onenigheid naast elkaar bestaan. Met dit brede kleurenpallet aan rockin’ gitaarmuziek doet hij meer dan alleen de leegte tussen optredens vullen. Hij zorgt voor een sfeer die deze avond naar een hoger plan tilt. Duderjimi  vergist zich alleen als hij denkt dat Metal Machine Music, Lou Reed’s noise symfonie, voor dit publiek oprotmuziek is.

Lucid hakt er meteen stevig in, met amps die langer zijn dan de band zelf. Het Haagse powertrio speelt lange nummers beschadigde rock, zo luid dat je vullingen er na twee nummers al bij uit springen. Voor de band is het geen kwestie van lomp raggen, zoveel wordt al snel duidelijk. Een van de latere nummers kent zelfs een lange, geconcentreerde opbouw, bijna post-rock, wat niet per definitie een magische term voor kwaliteit is, maar hier werkt het. De band is in 2008 gevormd na een optreden van Motorpsycho, en dat verbaast me helemaal niets. Lucid heeft duivels slim een eigen Daisy Duke ingezet om de LP’s aan de man te brengen, en óf dat werkt!

Trouwens, is dat bloed op de amp, of een slinks schaduwspel?

Sungrazer is, in de woorden van Les Rallizes Dénudés, ‘heavier than a death in the family’. De Limburgse formatie stond al op eerdergenoemde Roadburn, Pinkpop en het Italiaanse genrefestival Duna Jam, maar ze zijn niet ongemotiveerd op komen dagen voor een relatief kleine show als Middelburg. Zo’n lokaal showtje kan toch meer impact hebben dan je zou denken, en Sungrazer begrijpt dit. Kleine vuurtjes stichten kan uiteindelijk leiden tot een bosbrand, en de band heeft genoeg benzine meegenomen om de hele regio in de as te leggen. 
In het kader van binden en boeien mag een jochie van negen op het podium komen headbangen. Sadistisch genoeg is dat net voor een nummer met een rustige opbouw van zes minuten, maar als het dan uiteindelijk losbarst verstaat de kleine baas zijn vak en vermijd hij een potentieel jeugdtrauma door zichzelf niet voor gek te zetten. Kinderen meebrengen naar zó een luide show, ik weet het niet hoor. Het is niet dat oordopjes veel uithalen tegen dit geweld.

Deze avond kan zich meten met de leukste shows die we de afgelopen tijd in Zeeland gehad hebben, en hoe beroemd MiddelburgRocks wordt hangt vooral af van het vervolg. Het zat in ieder geval sterk in elkaar, met twee prima bands en een gemoedelijke sfeer. Een total package. Volgende edities gaan alleen maar groter worden, en misschien kunnen we zo een traditie op de rails zetten. Voor het laatste woord schakelen we over naar Field of Dreams, een Kevin Costner vehikel, en zonder meer de meest vreemde chase y’r dreams film sinds Fitzcarraldo. Field of Dreams zegt: ‘If you build it, they will come.’