Rue Royale is nog maar net de stadsgrenzen voorbij, of er is alweer een nieuwe editie van het vermaarde Avonduren. Een buitenkansje. Horse Feathers heeft tussen drukbezochte shows in Amsterdam en Parijs een dagje over, en laat ons fraaie Middelburg nu net op de route liggen. Vooruit dan maar!

Wat als eerste opvalt is dat er deze avond maar heel weinig van de usual suspects aanwezig zijn. Het is markant, juist daar Horse Feathers een van de meest  aantrekkelijke affiches van de laatste tijd is. Zou dit komen ‘wegens omstandigheden’ van verschillende aard, of hebben we te maken met een meer algemene apathie?

Die leegte wordt direct opgevangen door een fikse delegatie van Seventy Seven, volgens Middelburgdronk(.nl) de kroeg met het kleinste rookhok van de stad. Hun aanwezigheid  is niet verwonderlijk, want Sev’s eigen Noortje Wijker komt debuteren. Spaarzaam op gitaar begeleid door Remy Lissenburg (ex-Forcefeed) weet ze zich knap staande te houden in deze setting, die zelfs door veel doorgewinterde artiesten als ronduit confronterend ervaren wordt. Gewapend met sterk eigen materiaal en een prachtige stem lukt het Noortje om binnen de kortste keren het publiek voor zich te winnen. Ze geeft toe emotioneel geraakt te zijn door de film Color Purple, een afrocentrisch drama met Oprah fucking Winfrey in de hoofdrol, maar alles wordt vergeven het moment dat ze weer gaat zingen.

 Voor een afsluitende cover van The First Time Ever I Saw Your Face gaat de zaal zelfs bij voorbaat al plat. Jarenlang was haar absurd goede stem een verborgen talent, maar na vanavond is het hek van de dam. Noortje Wijker zou niet misstaan als hoofdact, maar laten we niet direct te hard van stapel lopen. Het was zoet, kort, en het is de vraag hoe ze zich verder zal ontwikkelen. Wat we nu hebben is een veelbelovend debuut in een lastige setting. Waarvoor hulde.

De stijl van Horse Feathers wordt veelvuldig neergezet als herfstmuziek, maar kent het begin van de lente niet dezelfde gevoelens van weemoed en verlies? Dooie bladeren en kortere dagen zijn geen voorwaarden voor de melancholie, en dus kan Horse Feathers ook op een zaterdagavond in april goede zaken doen. Wellicht getipt door ex-bandlid en Avonduren veteraan Peter Broderick maakt de band haar opwachting in de galerie van Ko D'oooooor.

Horse Feathers beweegt zich momenteel door Europa om hun derde LP te promoten. De band maakt elegante folkrock, vol bitterzoete reflectie. Ze proberen hier in hun woorden zo hard mogelijk zacht te spelen, wat een verwarde, maar ergens wel passende weergave van dit optreden geeft. De muziek zit constant op de handrem, en dat is ongetwijfeld de bedoeling, maar je hoeft geen ADHD te hebben om bij vlagen de aandacht te laten varen. Daar waar een ontlading aanstaande lijkt, wordt een kinderxylofoon ingezet. Door een greep uit hun hele discografie worden de die-hard  fans op hun wenken bediend. De band is authentiek, en ze hadden het duidelijk naar hun zin. Al zal deze performance zeker niet maandenlang in mijn hoofd rondspoken, was het zeker de moeite waard.

Het fijne aan Avonduren is dat je zo dichtbij zit dat je een band zo -pats!- een mep zou kunnen geven voor in het geval het allemaal te ver gaat, maar vooralsnog is daar geen aanleiding voor geweest. Ook vanavond blijft geweld achterwege, en dat is een compliment voor bijzondere Zeeuwse concept. Wel komt de muziek wel erg veel uit dezelfde hoek. Op wat sprankjes hoop in de vorm van Machinefabriek, Môgô en Idiot Glee na is Avonduren bijna exclusief folk/singer-songwriter georiënteerd. Zolang ze deze reeks uitverkochte shows volhouden kan ik er eigenlijk niets over zeggen, maar het zou ze sieren om wat gewaagder te zijn met de programmering.