Als ik de Pit binnenloop vrees ik dat ik te laat ben. De zaal is donker en leeg op een barman na. "Nee, hij moet nog beginnen" klinkt het geruststellend van achter de bar, "iedereen zit buiten in de zon". En inderdaad, in de binnentuin van het podium wordt gezellig een biertje gedronken door de Pit vrijwilligers, de act van vandaag Grant Hart en een handje vol bezoekers. Ook Grant Hart spreekt geruststellende woorden naar mij uit, "I'll start in 15 minutes".

Alles lijkt goed te gaan tot meneer Hart het podium oploopt, of liever, wankelt. Grant Hart is de oud drummer van de punkband Hüsker Dü, het rockleven staat ook in zijn gezicht getekend. De bierdrinkers blijven stug buiten in de zon zitten of nemen op veilige afstand aan de bar achterin de zaal plaats. In de zaal staan uw verslaggever en de technicus van de Pit samen met twee bezoekers. Helaas stopt de ellende hier niet. Hart stelt zijn gitaar in op het meest harde en lelijke geluid dat het apparaat kan voortbrengen, zet de versterker op volle geluidssterkte en begint wat verward aan zijn set. Het concert is om zachtjes uit te drukken erg slecht. Alle nummers worden achter elkaar door gespeeld zonder een pauze, waarschijnlijk om pijnlijke stiltes zonder applaus te verbloemen. Een van de bezoekers houdt het al snel voor gezien en zelfs de geluidstechnicus is na een half uur verdwenen. Daar sta je dan als verslaggever met de als enige nog overgebleven bezoeker.

Het concert blijft verschrikkelijk om aan te horen. De beste man kan wel gitaar spelen, maar elke vorm van melodie wordt te niet gedaan door zijn slechte geluid. Is het zijn punkverleden dat hij niet akoestisch durft te spelen? Jammer, er zitten namelijk mooie songs verscholen achter deze muur van geluid. Ook zijn zangstem kan veel beter tot zijn recht komen als er maar even werd nagedacht over de sound die hij voortbrengt. Een verzoek om akoestisch in de tuin te spelen sloeg hij af, jammer, want dit had hoogstwaarschijnlijk zijn beste optreden als solo artiest ooit kunnen worden.

Na drie kwartier ellende -hoe houd ik het vol- draait hij aan twee knoppen op zijn gitaar, ongelooflijk! Twee mooie nummers sluiten zijn set af, een tipje van de sluier van de ware artiest wordt opgelicht. Helaas, te laat, het optreden zal bij mij de boeken ingaan als slechtste concert ooit. Zeker gezien de vele beginnende bands die ik gezien heb, niet echt een eer om die lijst aan te voeren.

Na zijn slotakkoorden wankelt de artiest als een zielig hoopje mens het podium af. Een kort applaus uit medelijden is alles wat hij overhoud aan een dagje Terneuzen.