Endless Cycle is geen band die de weg van de minste weerstand pakt. Dit album is namelijk alles behalve een hap-slik-weg cd geworden. Met veel verschillende muzikale invloeden en tempowisselingen heeft de groep het zichzelf niet makkelijk gemaakt. Ook de 58 minuten voor acht nummers, dat is gemiddeld dik zeven minuten per track, geven aan dat er toch wel iets te beleven moet zijn op dit schijfje.
Geen vage intro’s of moeilijke begintunes. Zanger Boris van der Weij brult je direct wakker in opener ‘Creation Of Nothing’. Een nummer waarmee de toon duidelijk gezet wordt. Door de inbreng van conga’s krijgt het geheel een bijzonder tintje en wordt het een soort combinatie van Sepultura (ten tijde van Roots) The Gathering (Nighttime Birds) en Opeth. Zeker de laatste act is een invloed die het hele album lang terugkomt.
Na ‘Released’ en het snelle ‘Blueprint (Aquaphobia)’, is ‘Failure’ een nummer dat begint als een midtempo nummer, waar de melodieuze kant van de band meer naar voren komt. Al moet gezegd dat ik niet kapot ben van de zangstem van gitarist Maarten D’Haese, die de melodische stukken voor zijn rekening neemt. Het zal een kwestie van smaak zijn, of aan de opnamekwaliteit liggen, maar D’Haese zijn stem klinkt vlak en zeurderig. Dan bevalt de pure death metal toch beter.
Dit stemeuvel duikt ook op in ‘Opaque Portrait’, gekscherend het lied met de belletjes genoemd. Een bijna negen minuten tellend epos, wat rustig begint en mooie gitaarpartijen heeft. Halverwege ontaard het geheel nogal abrupt in een kort hoorspel. Waarna de band in deel twee van het nummer lekker los gaat en goed de ‘belletjes’ van het begin weer terug laat komen. Hiermee wordt in ieder geval geprobeerd om er een geheel van te maken.
‘Controlled By Them’ is hierna een fijne track tussendoor. Niet schokkend verder, maar wel een mooie opmaat voor de grande finale van dit album. Namelijk ‘Driven By Greed’ en het machtige ‘Pride’. De eerste is misschien wel het donkerste nummer van de groep. Het nummer is echt een geheel. Ondanks de wisselende tempo’s en sferen blijft de donkere kant overeind. Endless Cycle heeft echter besloten het beste voor het laatst te bewaren. Alle invloeden van eerder op de cd komen samen in het slotstuk. Ruim tien minuten progressieve metal. ‘Pride’, kent een mooie opbouw, al hoor je de veranderingen wel aankomen. Het nummer blijft van begin tot eind boeien en is een waardige afsluiter van dit debuut. ‘Into The Opaque’ is al met al een groeiplaat van een band in de groei.