ZNF: D.A.A.U. Het experiment voorbij

Die Anarchistische Abendunterhaltung maakt geen hapklare muziek

Tekst en foto's: Gijs Kamphuis ,

Het Abdijplein in Middelburg had dinsdag een rustige maar moeilijke avond. De extravagante mix van klassiek, jazz en pop, die D.A.A.U brengt, lijkt duidelijk wat te experimenteel voor een deel van het pubkliek. Gaat het misschien niet snel genoeg? Jammer dan. Voor deze Belgen dient men de tijd te nemen.

Die Anarchistische Abendunterhaltung maakt geen hapklare muziek

Het zijn de vingers van cellospeler Simon Lenski die om klokslag negen uur het concert in gang trekken met een loopje van drie noten. Herhaling op herhaling volgen. ‘A Matter Of Time’ zo heet de opener. Sprekender kan een titel niet zijn. Neem de tijd. Tergend langzaam, noot voor noot mengen ook  accordeonist Roel van Camp en klarinettist Han Stubbe zich in het nummer. Na een minuut of vijf mag ook bassist Hannes d’Hoine mee komen doen. Het lijkt of de muzikanten de tonen op goed geluk spelen. Weet beter, er is echt over nagedacht. De groep wil ook dat de luisteraar de tijd neemt. Laat je zelf vangen in het web dat gesponnen wordt. Op het Middelburgse plein betekend dit luisteren met je ogen dicht.

 

Het is al even geleden dat het Antwerpse Die Anarchistische Abendunterhaltung (ontleent aan Der Steppenwolf van auteur Herman Hesse) iets van zich liet horen. Sinds 2006 om precies te zijn, toen het album ‘Domistic Wildlife’ uitkwam. Hierna verhuisde de formatie van platenlabel en zag het violist (en broer van), Buni Lenski vertrekken, zijn dromen achterna. Er werd niet bij de pakken neergezeten. Wat nu resulteert in ‘A Shepard’s Dream’, een album waarmee de vier terugkeren naar hun roots. Wat wil zeggen dat ze weer de muziek maken die ze het liefste maken. Minimalistisch, experimenteel en impulsief. Instantcompositie zoals dat heet. Tegen alle wetten van de klassieke muziek in, maar D.A.A.U heeft er maling aan. 

 

Op het Abdijplein wordt de spanning opgevoerd. Iedereen verwacht iets, maar er gebeurt niets. Ja, Van Camp zet ‘Girl Swimming’ in. Een al even bijzonder nummer met een hoofdrol voor de klarinet en zowaar een duidelijk terugkerend thema. Hoogtepunt van de avond is het ruim vijftien minuten durende ‘Out Of The Woods’ waar de band laat horen dat ze niet alleen spanning kunnen opbouwen. De climax is hard, snel en eerlijk. Lenski dwingt zijn cello tot het uiterste en zijn mede muzikanten doen het zelfde op hun instrument. Want klassiek geschoold betekend niet direct voorzichtig, integendeel.  

De korte pauze die wordt ingelast om een kleine storing te verhelpen is zonde. Want dit doorbreekt hét gevoel. Het web breekt. Degene die het niets vinden zien hun kans schoon en vertrekken. Zij die het kunnen waarderen blijven wachten en praten over wat ze net gehoord hebben. Iets wat ze ook thuis nog kunnen doen. Het optreden van deze avond wordt namelijk direct na afloop aangeboden als extra schijfje bij ‘A Shepert’s Dream’. Omdat de live uitvoeringen nog al eens afwijken van het origineel en dit concert dus uniek was. Of je het nou mooi vond of niet.