Klomppop - podium 2

Ierse en Engelse band zorgt voor veelzijdig podium

Tekst: Harrie Verveer en Maartje Buise ,

Klomppop vierde zijn 30-jarige verjaardag met een uitverkochte editie van het festival. Een verslag van de bands op podium 2.

Ierse en Engelse band zorgt voor veelzijdig podium

Bente Alice
Amy McDonald meets KT Tunstall

Bente Alice is een singer/songwriter uit Goes, die ongeveer een half jaar geleden een band om zich heen heeft weten te vormen. Aan deze band de taak om, om 11 uur 's ochtends, het Klomppop festival te openen.
Plus
Het relaxte, jazzy geluid van de band klinkt goed en vol, zeker als je weet dat de band in zijn huidige samenstelling pas een half jaar bestaat. Er lijken wat problemen met de techniek te zijn, want het geluid kraakt en bromt. Bente Alice en haar band weten zich daar goed overheen te zetten, en er ondanks deze problemen het beste van te maken. De zang is kenmerkend voor de band en klinkt over het algemeen prima, al is het zo nu en dan op het randje.
Min
Vooral tijdens de eerste nummers wordt dat randje soms net overschreden en klinkt er een valse noot. Het wordt echter al snel beter, dus misschien had de zangeres simpelweg wat meer moeten inzingen in de kleedkamers? Het geluid dat de band maakt is goed, maar af en toe is het te merken dat de bandleden nog niet helemaal op elkaar zijn ingespeeld. Vooral bij modulaties of een plotselinge stop, waarbij alleen de zangeres verder zingt, spelen sommige bandleden nog 2 noten door voordat zich lijken te bedenken 'ohwja, hier moest ik even stoppen met spelen.' (HV)


Dehumanization
Deathmetal meets hardcore

De traditie wil dat Klomppop ieder jaar de diehard metal fans bediend met tenminste één stevige metal band. Dit keer was de eer aan Dehumanization: de Goesse deathmetal band die het bij 2nd influenZ tot de finale wist te schoppen.
Plus
Het geluid van de band is goed en de tempo wisselingen zijn vaak erg knap, het is duidelijk dat de band goed op elkaar is ingespeeld. Het optreden is buitengewoon energiek en de metal liefhebbers zorgen dan ook al snel voor de eerste (en enige) moshpit van de dag. Bovendien zijn de bandleden meesters in het vermaken van het publiek, en zetten ze een degelijke show neer die niet alleen leuk is om te horen, maar die ook leuk is om naar te kijken.
Min
De band zou wat strakker mogen spelen, want nu klinkt het geheel vaak wat rommelig. Bovendien zijn de gitaarsolo's vaak wel erg eenvoudig. Ook vind ik het jammer dat het de band niet lukt de volledige speeltijd te benutten, want als ze van het podium gaan staan er nog zeker tien resterende minuten op de klok. (HV)


GoFish
Anouk meets the Guano Apes

De band GoFish heeft inmiddels al twee EP's gemaakt, waarbij ze nauw hebben samengewerkt met Marijn Slager en Willy Berrevoets van Nuff Said. Vorig jaar nog deed de band mee aan het bandcoachings project 'Pop aan Zee', en speelde de band onder andere in de Zeelandhallen. Het moge duidelijk zijn dat GoFish inmiddels al lang geen guppy meer is!
Plus
De drums zijn strak en technisch valt er ook op de rest van de band weinig aan te merken. Toch is het vooral de zang van zangeres Pam die de band een eigen, karakteristiek geluid geeft en het geheel tot een hoger niveau weet te tillen. Een van de hoogtepunten is een rustpunt in de set, waarbij alleen de zangeres met gitarist Leo op het podium achterblijft om een mooie, intieme ballad te spelen.
Min
De hardere rock nummers en de wat rustigere pop liedjes zouden misschien wat beter afgewisseld kunnen worden, om te voorkomen dat het optreden saai wordt.


Offshore
Reggae meets rock

Offshore maakt reggae met een rock sausje. De band heeft getourd op Aruba en was daar zelfs op de radio te horen. Ondanks de afwezigheid van de zon zorgde deze band dus voor een lekker zomerse vibe in de inmiddels behoorlijk volle tent.

Plus
Het optreden is een technisch goede en bovendien zeer dansbare fusie tussen reggae en jazz. Het is dan ook geen wonder dat al snel een groot deel van het publiek mee staat te bewegen op de relaxte muziek. De saxofonist, die zich ongeveer halverwege de set bij de rest voegt omdat hij problemen had gehad met zijn auto, maakt de muziek nog interessanter en voorkomt dat het optreden te saai zou worden.
Min
Het is jammer dat de saxofonist pas later kwam, want zonder hem heeft de muziek soms de neiging om wat eentonig te worden. Verder zijn aan het begin van het optreden wat technische problemen met het geluid. De band kon daar volgens mij niets aan doen, maar jammer was het wel. (HV)


Nuff Said
U2 meets Voicst

De meeste mensen kennen Nuff Said van het nummer 'Lekker Dieng', de soundtrack van de film 'Wilde Mossels'. Toch is dit eigenlijk helemaal niet wat de band normaal gesproken doet. De origineel uit Middelburg afkomstige band, die al bijna 15 jaar (!) bestaat, maakt catchy rock nummers waar de hitpotentie vanaf druipt.
Plus
De virtuoze solo's van de gitarist en saxofonist bewijzen al snel dat we inmiddels bij de bands zijn aangekomen waarbij we ons geen zorgen meer hoeven te maken of ze hun instrument wel beheersen, op dat gebied steekt alles prima in elkaar. Ook de zang is erg goed. Vooral tijdens de rustigere momenten wordt het duidelijk dat zanger Marijn Slager een schitterende stem heeft. De nummers zijn catchy en zouden stuk voor stuk zomaar eens een top-40 hit kunnen worden.
Min
Een echt minpunt is lastig te bedenken. Misschien dat er iets meer afwisseling in de set zou mogen komen. Het laatste nummer was hiervan een goed voorbeeld, dat was wat anders dan de andere nummers en daardoor een welkome afwisseling. (HV)


Delorentos
Baddies meets Razorlight

Ondanks de aswolk toch nog op de Nederlandse planken. De Ieren zijn dè buitenlandse band van vandaag en de tent al direct behoorlijk vol.
Plus
De liedjes die Delorentos maken zijn lekker en zitten stuk voor stuk goed in elkaar. Het feit dat er twee bandleden zijn met een prima stem wordt flink uitgebuid, wat de originaliteit alleen maar ten goede komt. Ze zijn enthousiast en spelen vol vuur, na de show wordt bovendien gratis het debuutalbum uit 2007 uitgedeeld. Dat is nog eens een marketingactie.
Min
Het duurt wel even voordat dit optreden echt op gang komt. De eerste paar nummers krijg je het idee dat hier elk random Brits bandje had kunnen staan en hetzelfde neer had kunnen zetten. Dit wordt later overigens ruimschoots gecompenseerd. (MB)



Saint Jude
Janis Joplin meets the Faces

De Engelse band Saint Jude bestaat al sinds 2005 maar het duurde tot vorig jaar voordat de band haar debuutalbum presenteerde, dat internationaal door de critici buitengewoon goed werd ontvangen. Vanavond was de band in Ovezande om volgens goed gebruik het publiek te voorzien van een stevige portie bluesrock.
Plus
De muziek klinkt goed en vol, en vooral de snellere nummers zijn erg dansbaar. De stem van zangeres Lynne Jackaman is het ene moment zeer krachtig tijdens de stevigere stukken, en even later weet ze het publiek te raken met een mooie ingetogen zangstem. De catchy nummers zorgen er al snel voor dat bij het publiek dat vooraan staat de voetjes van de vloer gaan.
Min
Bluesrock is een erg specifiek genre waar je van moet houden, en ik vraag me dan ook af of het wel verstandig is om een dergelijke band op dit tijdstip op een festival neer te zetten. Er waren zeker liefhebbers aanwezig die het optreden wisten te waarderen, maar ik had het idee dat de bezoekers die speciaal voor Caro Emerald en Moke waren gekomen niet echt wisten wat ze met deze band aan moesten. (HV)


Circle J
Flogging Molly meets Dropkick Murpheys

Als afsluiter van de avond een folkpunkband programmeren natuurlijk een slimme zet. Zoals de voorman van Circle J zelf al riep aan het begin van het anderhalf uur durende optreden: “You’re all way too drunk to buy our album by now, but let’s party!” 
Plus
Anderhalf uur spelen, inclusief niet op de setlist staand toegift, geeft aan hoeveel zin de band er in heeft vanavond. Dat wordt door het grotendeels beschonken publiek zeker gewaardeerd. De sfeer zit er goed in, het is verschrikkelijk gezellig en de band speelt sterk. Met de banjo en fluit is dit bovendien daadwerkelijk een folkband, in al zijn facetten.
Min
De voorbeelden van de groep zijn wat te overduidelijk aanwezig. Bij de helft van de intro’s op de liedjes denk je daadwerkelijk dat ze Flogging Molly gaan coveren. Op punten wordt wel eens een nootje gemist en soms gaan de nummers wel echt teveel op elkaar lijken. (MB)

Uiteindelijk werd de dertigste editie van Klomppop met Circle J swingend afgesloten. Volgend jaar weer? Zeer zeker, dit is het leukste festival van minimaal Zuid-Beveland.