Zaterdag 23 januari, 9.00 uur: we staan in Sluiskil te wachten op de mannen van Sweet Lord Animals (SLA). Vandaag belooft een spannende dag te worden voor deze ‘ouwe’ rockers, want voor ze ligt een fotoshoot in Doel, een soundcheck in de Pit en een optreden waarbij ze alles uit de kast moeten halen. Om ‘eens wat anders als anders’ te doen –want zo zijn de mannen nou eenmaal- hebben ze voor dit optreden een cameraploeg geregeld. Gewoon… om eens niet zo’n standaard demo te maken, maar eentje die hun kunnen ook live laat zien.

Zou je Brian, George en Maarten niet beter kennen, zou je tijdens de shoot in Doel denken dat ze strontzenuwachtig zijn voor het optreden van vanavond. Zo gek als een deur en net een stel kleine jongens –met zilvergrijze haren- gaan ze als een razende door het verlaten dorp. Nu ken ik ze wel beter en ik weet dan ook dat dit voor hun doen eigenlijk niet meer dan normaal is. Want behalve voor ‘dirty bluesrock with a rock ’n roll drive’, moet je ook bij deze mannen zijn voor een prettig gestoord feestje.

Dat is dan ook wat ons vanavond te wachten staat. Bij binnenkomst is de band net begonnen en er is voor Terneuzense begrippen al behoorlijk wat publiek op de been. Niet zo gek, want SLA heeft een vaste aanhang en is onder andere zo’n beetje de huisband van Motorclub The Rattlesnakes uit Axel. De band begint met een nummer met een sample erin. Dat heb ik nog niet eerder van ze gehoord, maar het verrast me aangenaam. Speelden ze in het begin van hun 13-jarig bestaan vooral veel covers, tegenwoordig spelen ze veel eigen werk. Dat overigens niet onderdoet voor veel van de gecoverde nummers, want er zitten een paar echt goede stukken tussen. Blijkbaar hebben zenuwen juist een kalmerend effect op deze ADHD-ers, want het eerste uurtje spelen ze –qua persoonlijkheid- een stuk bedeesder dan ik van ze gewend ben. Misschien willen ze zich netjes gedragen? Het komt tenslotte wel allemaal op een dvd!

Na een korte pauze storten ze zich echter als vanouds op de tweede set en gaan de mannen weer helemaal tekeer. Niet dat het eerste deel ongezellig was, maar nu komt het publiek ook los. Met toch een paar stiekeme covers van o.a. The White Stripes en The Cult weten ze de dansers voor zich te winnen. Ze gaan meer slap lullen en het plezier straalt er vanaf. Net als het vakmanschap, want het mogen dan wel amateurs zijn; ze zijn technisch goed en enorm op elkaar ingespeeld. Wat volgens de band zelf nog mist, is een zanger. Voor mij is die eigenlijk niet echt nodig. Brian en Maarten wisselen de vocalen af en doen dat goed. Misschien niet overal optimaal, maar voor deze bluesrock maakt dat niet uit. Een zanger vinden voor SLA is overigens nog niet zo makkelijk: ze kennen elkaar al zo lang, dat het niet meevalt iemand te vinden die 1-2-3 in hun idiote wereldje past.

Rond half 12 zijn de opnames gedaan. Gezien de drukte en gezelligheid, vraagt de Pit aan de mannen of ze niet nog een uurtje covers kunnen spelen. Ze kennen er tenslotte nog genoeg. En dat doen ze dan ook. Na een pauze worden de instrumenten weer opgepakt en gaat het feestje nog even door. De ene na de andere cover wordt uit de mouw geschud en als het moet geïmproviseerd. Zo wordt het toch nog latertje voor deze ‘ouwe’ rockers!