Erg handig is de planning voor vanavond niet. Naast de Middelburgse Bluesroute – waar toch wel een aantal leuke acts te zien zijn – speelt onder andere Tom McRae in De Piek in Vlissingen en krijgen we deze avond een tweetal bands te zien in de Spot. John Coffey, van Nederlandse bodem, opent de avond daarom voor slechts een handjevol publiek. John Coffey is begonnen in 2002 en is hard bezig een indrukwekkende live reputatie neer te zetten, in de rug gesteund door de vorig jaar uitgebrachte debuutlangspeler Vanity.
 
John Coffey speelt harde, rauwe Amerikaanse rock met een randje punk dan wel hardcore. Het vijftal laat geen ruimte voor enige twijfel en laat meteen de luidsprekers roken. De zanger Art van Triest is een podiumbeest die schreeuwt en brult alsof zijn leven ervan afhangt. Strak en hard rijdt de band op topsnelheid door het rock ’n roll landschap. Op het gebied van originaliteit scoren ze weinig punten, maar dat maken ze ruim goed met speelvreugde. De bandnaam John Coffey is een verwijzing naar het gelijknamige personage uit de roman/film The Green Mile, maar ter dood veroordelen doen we de band na vanavond dus niet.

De term “rauw” komt nog een keer langs. Ditmaal bij het Israëlische-Duitse drietal TV Buddhas. Er moet sprake zijn van toeval wanneer de achternamen van de broers Uri en Mickey Triest, hart van de band, wordt vergeleken met die van de zanger van het voorprogramma. Het is echter geen toeval dat de bands op één avond spelen. Met invloeden uit de noise, punk en psychedelica worden de oorschelpen vakkundig schoon geschuurd. Zwaar rockend brengen ze de geestverruimende tracks van onder meer het album The Golden Period ten gehore.

TV Buddhas hanteert min of meer een lo-fi garagerock concept met invloeden als White Stripes, Blood Red Shoes en The Stooges en combineert dit met psychedelische, langgerekte gitaarmuren met veel galm. Misschien is dit laatste de reden wel dat het publiek moeilijk warm is te krijgen voor dit trio. De drumster doet haar uiterste best met opzwepende “Buddha”-ritmes, maar echt overtuigen doet de band nergens. Het helpt ook niet echt dat de zanger grotendeels met zijn rug naar de zaal staat.

Dat is toch een tegenvaller voor een act die bekend staat om zijn energieke live presentatie, waarbij de toeschouwers letterlijk het podium opgetrokken worden, of de instrumenten midden in de zaal worden gezet, zoals bij het Le Guess Who festival vorig jaar. De grote rockpotentie van de TV Buddhas wordt deze vrijdagavond niet helemaal waar gemaakt. Wellicht had het te maken met de geringe opkomst, mede door diverse andere optredens elders. Voor een meer dan halflege zaal je beste beentje voorzetten is ditmaal niet aan de Israëliërs besteed. Een gemiste kans.