Women in Rock festival 2009 Women in Rock festival 2009

Er is al aardig wat publiek aanwezig in sporthal Meulvliet in Tholen als het optreden van Le Titre begint. Ondanks dat dit een wat rustige opener is vergeleken met wat er in de rest van de middag nog gaat komen is het optreden verre van saai. Integendeel! De muziek is prima en er valt weinig op aan te merken, maar vooral de stem van zangeres Sofie Letitre is waanzinnig te noemen. De zaal hangt dan ook aan haar lippen terwijl ze liedjes ten gehore brengt in de stijl die de band zelf 'piano-pop-noir'-noemt. Ik zelf geloof dat ik haar vanaf nu maar gewoon 'de Nederlandse Fiona Apple' noem. De presentator zou dan ook best wel eens gelijk kunnen krijgen als hij tijdens de afkondiging zegt dat deze band het eigenlijk verdient om op pinkpop te spelen. Kippenvel.

Daarna is het tijd voor iets heel anders. Aan de aanhang te zien is ElectricA een lokale band, en ik krijg het idee dat deze speciaal voor de gelegenheid in elkaar is gezet. Er komen covers voorbij van onder andere Van Halen, Vandenberg en de Kings of Leon.

Daarna is het de beurt aan de trashmetal band Bliksem, die voor de eerste moshpit van de avond zorgt. De band wisselt de lompe mosh-stukken moeiteloos af met snellere, speedrock-achtige gedeeltes, terwijl zangeres Peggy met haar schorre stem voor de teksten zorgt. Het geheel klinkt heel erg strak, maar de gitaristen springen er bovenuit. Een van de opvallendste nummers, 'Schizofrenia', is bewaard voor op het einde. Hier wordt de trashmetal vanuit een gitaarsolo teruggebracht tot een rustig, mellow gedeelte wat haast aan jazz doet denken, om vervolgens weer terug te keren naar metal. Erg knap, en ontzettend mooi!

De alternatieve rock van Dejafuse is een stuk minder energiek en dus moet het publiek even terugschakelen. Het duurt echter niet lang voordat de meeste aanwezigen rustig staan te luisteren en met hun hoofd op de maat staan mee te knikken. Dejafuse bestaat pas iets meer dan een jaar, en nu al klinkt het geheel prima en komt de band professioneel over. Zangeres Nienke de Jong, ex-frontvrouw van de band Autumn, zingt prima, al heeft ze wel een typerende stem waar je van moet houden. Ondanks dat ze het zichzelf wat moeilijk heeft gemaakt door een pakje aan te trekken dat constant afzakt en omhoog kruipt zet ze met de band een prima show neer.

Dan komt X-Tinxion het podium op. Zangeres Monica Janssen bewijst dat niet alleen mannen kunnen grunten en zorgt voor een spectaculaire afwisseling tussen indrukwekkende grunts, 'normale' zang en af en toe wat hoge uithalen. Het klinkt allemaal even vet, helemaal als ze met een normale stem begint en dit langzaam over laat gaan in de diepe uit de onderbuik komende grunt; zegmaar alsof ze halverwege bezeten wordt door een demoon uit de film 'The Excorsist'. De snelle vette rifs worden afgewisseld met gitaarsolo's en de enige rustpunten die er zijn bevinden zich tussen de nummers in. Het geheel is strak, moddervet en staat als een huis. Het publiek weet het dan ook zeer te waarderen. Na afloop biedt de band de mogelijkheid om bij de merchandise stand alvast de nog niet afgemixte versie van de nieuwe cd die binnenkort uit komt te beluisteren; een erg leuk en origineel idee.

The Gathering is dé grote naam van vanavond en de verwachtingen zijn dan ook hoog gespannen. Zou de band nog hetzelfde zijn met de nieuwe zangeres? Hetzelfde wordt het natuurlijk nooit, maar Silje Wergeland blijkt in ieder geval een uitstekende zangeres te zijn. Ook de rest van de band speelt prima en wat dat betreft levert The Gathering een prima optreden af. Het publiek lijkt echter wederom wat moeite te hebben om na de energieke trashmetal van eerder terug te schakelen naar de trip rock van The Gathering, en sommige bezoekers die speciaal voor de metal en de AC/DC covers gekomen zijn kunnen de muziek maar moeilijk plaatsen. Ondanks dat is er gelukkig ook een groot aantal liefhebbers die het optreden wel kunnen waarderen. Uiteindelijk weet The Gathering de zaal toch weer voor zich te winnen en staat het merendeel van het publiek dromerig mee te zweven op de sferische muziek.

De avond wordt afgesloten door Hells Belles, een Duitse AC/DC coverband die volledig uit vrouwen bestaat. Het publiek reageert aanvankelijk nog wat afwachtend terwijl de band de wat onbekendere nummers uit het repertoire van AC/DC speelt, maar als de band 'Whole Lotta Rosie' inzet ontstaat er spontaan een groot feest. Daarna volgen de bekende meezingers elkaar in rap tempo op. De band speelt prima al mis ik soms een beetje het echte AC/DC geluid bij de zangeres. Het gaat echter vooral om het feest der herkenning – en een feest is het zeker. Een van de hoogtepunten is wanneer twee van de bandleden van X-Tinxion op het podium klimmen om daar uit volle borst 'Highway to hell' mee te zingen. Het optreden wordt afgesloten met een indrukwekkende, minuten lange gitaarsolo van de gitariste.

Soms duurde het ombouwen van het podium wat lang, maar het wachten werd keer op keer beloond met uitzonderlijk goed geluid in de zaal. Al met al was Women In Rock 2009 een leuk en gevarieerd festival met een aantal verrassend goede bands, typisch zo'n festival waar je bands kunt ontdekken die je hiervoor nog niet kende. We kijken nu dan ook al weer vol verwachting uit naar wat Women In Rock volgend jaar voor ons in petto heeft!