Diegenen die het boek Misdaad en Straf van Dostojevski hebben gelezen weten dat hoofdpersoon Raskolnikov boven wetten staat, opgesteld door middelmatige mensen. Maar Raskolnikov blijkt later ook gewoon menselijk te zijn, gekweld door twijfel en schuldgevoelens. Dat is ook voor het Rotterdamse muzikale viertal Raskolnikov tekenend. De band houdt zich niet aan de maatstaven van de jazz maar speelt met diverse invloeden. Toch kent de muziek van Raskolnikov veel emotie en subtiele gevoelens. Het viertal opent Jazz In The City, een reeks van twaalf (gratis) concerten in de binnenstad van Middelburg onder de vlag van het International Jazz Festival.

Het duurt lang voordat het optreden in café ’t Schutterhof begint. De programmering belooft een start om negen uur, maar het is zeker een uur later. Pas dan komen er ook een beetje mensen binnen druppelen. De in 1998 opgerichte groep Raskolnikov begint subtiel in de inmiddels gebruikelijke opstelling: drums, contrabas, elektrisch piano / orgel en Mark Ritsema op de gitaar en zang. Meteen wordt duidelijk dat het geluid dik in orde is en de ervaren muzikanten goed op elkaar ingespeeld.

Raskolnikov wisselt de subtiele soft jazz zo nu en dan af met swingende blues, maar is ook niet vies van melancholische americana, goed verborgen Latijns-Amerikaanse invloeden en soms zelfs een beetje rock ‘n ‘ roll. Zo is de muziek zowel fragiel als stevig te noemen. De keurig gekapte en geklede Mark Ritsema zingt werkelijk prachtig zuiver; slechts sporadisch is er een glimp op te vangen van zijn wilde haren en rauwe stem, die hij solo al eerder in Middelburg ten gehore bracht. Met zijn bas-bariton stem heeft hij in de verte wel wat weg van Leonard Cohen, maar dat hij ook kan brullen bewijst hij na een korte pauze in het begin van de tweede set. Daarvoor moet Ritsema wel even z’n gitaar aan de kant zetten. Het kan ook anders, bewijst een romantisch duet met ene Vera, dat wat langdradig overkomt.

Naast mij staat het publiek te gapen, maar dat is onterecht. Raskolnikov speelt een afwisselende set, waarbij het begeleidende trio toch wel enigszins in de schaduw staat van Ritsema. Zeker wanneer hij een solo op de gitaar uit de mouw schudt, waarbij er bijna post-rock op één enkele gitaar wordt gefabriceerd, zijn alle ogen op hem gericht. De toeschouwers worden wakker en gaan in de afsluiting helemaal op in de band; een climax waarin van alle instrumenten het uiterste wordt gevraagd. Een band die tot de betere van Nederland behoort, heeft er weer een puik optreden op zitten.