“Ik zat daar maar in mijn prachtige, rustige dal” “Ik zat daar maar in mijn prachtige, rustige dal”

“Ik had weerstand tegen muziek”, legt Lukas uit. “Ik wilde mijn gitaar niet eens meer zien. Ik heb anderhalf jaar niks meer gedaan binnen de muziek. Het was niet zo’n erge burn-out dat ik alleen maar in bed kon liggen, ik werkte nog wel. Maar ik had een enorm writer’s block. En ik zat daar maar in mijn prachtige, rustige dal.”

Lukas Batteau is een singer-songwriter die eigenlijk altijd in een rockband had willen zitten. Hij was daarom steeds op zoek naar een balans in zijn nummers. Die balans vond hij in 2013 bij zijn album Wasteland. “Het album bestond eigenlijk uit een verzameling nummers die ik ook in het begin al speelde. Maar ze hadden bij dit album de vorm en balans gekregen waar ik zolang naar gezocht had.”

“Na Wasteland tekenden we bij een Duits label en gingen we drie weken touren door Duitsland. Daar kwam ik erachter dat ik muziek maken niet meer leuk vond. Na al die jaren hard werken, je geluid zoeken, zoveel tijd en energie ergens in te stoppen, vond ik het niet meer leuk. Het is heel gek om dat te voelen op het moment dat je eigenlijk je droom waarmaakt: tijdens een buitenlandse tour. Toen ik daar was wilde ik het liefst gewoon naar huis. Na de tour heb ik nog een paar shows in Nederland gedaan en toen heb ik besloten om een tijdje te stoppen met muziek maken. Ik kon geen gitaar meer zien. Ergens was dat een bevrijding: ik voelde geen druk meer.”

 “Anderhalf jaar later zat ik in het park met mijn zoontje. Hij was aan het spelen en ik zat op een bankje naar hem te kijken. Hij speelde zonder na te denken, hij ging helemaal op in het moment. ‘Wauw, stel je voor dat wij op deze manier zouden kunnen leven’, dacht ik. ‘Dat we, zonder erbij na te denken, zo kunnen genieten van wat we aan het doen zijn. Stel dat ik zo muziek kan maken.“ 

Voor de verjaardag van mijn zoontje had ik voor hem een telescoop gekocht. We zaten samen op zijn kamer en ik probeerde voor hem met de telescoop de maan scherp te krijgen. Elke keer als ik de maan scherp in beeld had gekregen en aan mijn zoon wilde laten zien, was de maan alweer een stuk opgeschoven en moest ik de telescoop weer opnieuw instellen. Daarin zag ik een symbool van mijn leven. Ik ben zelf een hemellichaam die in een baan beweegt. Ik hoef mij geen zorgen te maken over hoe ik beweeg of waar naartoe, want dat gebeurt vanzelf. Ik heb het zelf niet in de hand. Dat idee was enorm bevrijdend. Het besef dat ik mijzelf niet hoefde te bewijzen in de muziek maakte de weg vrij om weer muziek te gaan maken.”

“Toen heb ik meteen plannen gemaakt voor een nieuw album en ben ik twee tot drie maanden fulltime bezig geweest met schrijven. Het lukte weer om muziek te maken en ik had er weer zin in.

Toen het album af was vroeg iemand aan mij waar het over ging en ik had geen flauw idee. Ik was allang blij dat ik weer aan het schrijven was, ik was helemaal niet bezig met de boodschap. Maar toen ik over de nummers na ging denken, zag ik daarin het beeld van een Slow Traveler. Een langzame reiziger. Dat is eigenlijk een knipoog naar mijn eigen zoektocht. Dan maar even twee jaar geen muziek maken. Ik ben een Slow Traveler binnen de muziek.”