Dangers trapt af. De snoeiharde hardcore punkband uit Los Angeles begint te pompen met een rustige maar loodzware gitaarriff. Frontman Alfred Brown IV trekt zijn strot open. Het is nog rustig in EKKO, maar de zaal vult zich met gebrul en er blijft nog genoeg ruimte over voor een moshpit. Brown heeft een imposante schreeuw, lijkt ‘m uit de diepste krochten van zijn lichaam te persen. Met een regelmatig gestrekte middelvinger vliegt de frontman heftig headbangend en springend het podium over. Stilte. “What’s up? We’re a band called Dangers.” De aparte jazzachtige drums gaan weer los. “This is for the weirdos, just like me. Let’s lose our brains, let’s move!” Hij lacht, kijkt waanzinnig en duikt de zaal in.

Deze band als ‘energiek’ beschrijven is een understatement, dat is duidelijk. Het is moeilijk voor te stellen dat deze schreeuwlelijk bezig is met een doctoraat in literatuur en normaal gesproken Engels geeft op de universiteit. Maar je hoort het tussen de nummers toch wel, hij heeft duidelijk wat te vertellen. “My father is black. My half brother, whose father is white, is an LAPD officer. Race is a big deal in my family. You know, racism is not just ‘fuck you, I hate black people’, it’s small comments that can tear apart your family or your nation.” Keihard gaat de muziek weer verder.

Langzamerhand stroomt EKKO steeds voller. Achter is het drukker dan voor, dus Brown maant het publiek om dichterbij te komen. Hij gaat op zijn knieën, is slechts enkele centimeters verwijderd van de voorste rij. “YOU’RE ALL GONNA DIE! YOUR PARENTS, YOUR CHILDREN, THEY’RE ALL GONNA DIE!” schreeuwt hij. “But you’re not alone.”

Na een halfuurtje pauze is het podium voor Swain. Vanuit hun nieuwe thuisstad Berlijn zijn ze weer in de stad waar ze vandaan komen. “Utrecht!” Dreunende drums en de zanger begint te dansen. Niet alleen hij trouwens, de rest van de zaal gaat ook los, stagedivend en moshend vliegen mensen en bierglazen door de lucht. 

De drie langharige en besnorde gasten hebben een meisje (met het kortste haar van de band) als invaller op de bas. Samen maken ze – tja, wat is het eigenlijk? – duidelijk door grunge geïnspireerde nummers die een lekker popsausje hebben. Toch komt ook de punkattitude regelmatig naar voren. “Houden jullie van koffie? Ik niet, meer van thee,” vertelt zanger Noam J. Cohen. Iemand roept “John Coffey!” – waarvan de gebroeders Richard en Alfred Luttikhuizen trouwens aanwezig zijn.

Het lijkt er even op dat de vorige vocalist toch een stuk meer te melden had, maar dan vertelt Cohen dat hij vannacht na de show in Antwerpen heeft nagedacht over het leven en zijn eenzaamheid, dat hij gehuild heeft, en dat dat oké is. Later komt een al eerder besproken onderwerp naar voren. “Een hoog percentage van dit land is wit. Hier vanavond ook. Maar er zijn ook veel mensen in Nederland die niet wit zijn. We moeten hier allemaal samen kunnen leven en ik denk dat ras in Nederland wel effe besproken mag worden!” Uit de zaal klinkt instemmend gejuich en geklap. Cohen heeft vast een goed gesprek gehad met Brown eerder deze tour.

“Iedereen moet met het gevoel naar huis gaan dat er iets meer is dan thuis zitten en niks doen,” zegt hij tegen het einde. Je kan in ieder geval naar huis met wat om over na te denken na deze geëngageerde avond.

Gezien: Dangers + Swain, 5 januari 2017 @ EKKO