Wie de trap van het studentenhuis aan de Wolvenstraat afdaalt, komt de geur van soep tegemoet. In dit huiselijke stekje releaset Sväva vandaag op Stukafest Utrecht zijn tweede EP, ook getiteld Sväva. Op de grond tegen de muur staat een half leeg kattenbakje, wat betekent dat de kat waarschijnlijk is gevlucht voor het synthgeweld. De bas van zangeres Bente Hout wordt weerkaatst tussen de muren van de kleine woonkamer en vibreert in de ruimte. Het publiek wordt van alle kanten bekogeld door een zwerm van trillend geluid. De droompop wordt af en toe ruw onderbroken door de deurbel die schel door de muziek heen snijdt. Maar het zijn juist deze kleine knullige dingetjes die bijdragen aan de charme van het optreden. Als Hout met haar Friese accent vertelt dat ze tijdens het spelen steeds zo afgeleid wordt door haar telefoon waarop ‘De Slimste Mens’ haar vraagt om weer een quiz te spelen, gniffelt het publiek gemoedelijk. Met hun deinende droompop en opzwepende ritmes heeft Sväva het publiek in zijn hand.
Van een grote witte woonkamer naar een donker rokerig stofhol; je weet maar nooit waar je terechtkomt bij Stukafest. Het festival dat studentenkamers transformeert tot mini-podia voor kunst en cultuur vond afgelopen woensdag weer plaats. Wij waagden ons tussen de bierkratjes, volgekladderde muren en verouderde kerstverlichting en gingen drie studentenkamers af.
“You put the lime in the coconut and drink them both up”, kennen jullie dat nummer nog van Harry Nilson? Niet per se het eerste wat je zou associëren met een dancepunkband, maar ach, dat is juist grappig. En ondertussen bouwt Ciao Lucifer, bestaande uit Marnix Dorrestein (IX) en Willem Wits, het nummer steeds harder en heftiger op. “We hebben geen cd, jammer joh. Maar we staan wel op Spotify en dat is toch gratis, dus fock dat”, vertelt Dorrestein. Fuck dit, fock dat. Alles kan, alles mag. Het is de puurste vorm van muziek maken bij deze twee mannen: gewoon lekker samen spelen en lekker samen genieten. Verder geen gedoe. Met snelle, dansbare ritmes wordt opgebouwd naar keiharde refreinen. Achter de ‘bar’ (keukentafel met bier) bouwen de bewoners van deze flat aan de IBB het grootste feestje van de avond. Als grande finale herhaalt Dorrestein één noot op zijn gitaar, waar Willem Wits een keiharde drumsolo overheen gooit die de ramen doet beslaan. In de condens verschijnen hartjes die er in een vorige beslagen bui een keer op zijn getekend.
En wie door het raam met de hartjes heen kijkt, ziet al bijna het volgende optreden. Een paar huizen verderop staat SMTHNG SMTHNG UNICRN. De band, afkomstig van de Herman Brood Academie, heeft nog maar één nummer online staan, Pr0blemPr0blem. Een lekker fris en dansbaar nummer. Zal wel een gezellig bandje zijn, denkt de nietsvermoedende toeschouwer. Maar deze wordt meteen bij het eerste nummer in het gezicht geslagen met een enorme muur aan geluid. SMTHNG SMTHNG UNICRN is hard, schurend en overweldigend, maar daarnaast ook verschrikkelijk dansbaar. De band gooit zich er vanaf het begin vol in, zonder grenzen, met alle gevolgen van dien: de witte gitaar van Ivar Otten komt onder de bloedspetters. Zangeres Adura Sulaiman tovert de meest vreemde geluiden uit haar synthesizer, waaronder een soort sci-fi/ufo-sound. En op een gegeven moment klinkt er een soort helikoptergeluid waarvan zelfs bij de band zelf verwarring ontstaat over waar dit geluid nou vandaan komt (P.S. het was bassist Dion Haverkort).
De band wil afsluiten met Pr0blemPr0blem, maar nee hoor, het publiek is nog niet klaar met de UNICRN’s. Dus Otten moet zijn bebloede vingers nog even aan het werk zetten, “O, lieverd je moet toch echt nog heel even”, aldus Sulaiman. Gelukkig hebben de studenten genoeg wodka om de boel mee te ontsmetten, en dan is het op naar De Helling om bij het Stukafeest een einde aan de avond te dansen.
Gezien: Sväva, Ciao Lucifer & SMTHNG SMTHNG UNICRN @ Stukafest Utrecht, woensdag 8 februari 2017.