Naast wat moeilijkheden met ongestemde gitaren is waverockband Tosk een hele fijne act om naar te luisteren. De meeste nummers zijn ietwat ingetogen, maar af en toe staan de stembanden van frontman Jehannes Reitsma in vuur en vlam tijdens de hoogtepunten van hun vele ballads. Het gros van de setlist staat op hun EP ‘Blue City’ (te beluisteren op Spotify), die ze vorig jaar presenteerden in EKKO. Het rappe nummer 'Urgency' wordt gedragen door een vrolijk basgeluid à la Talking Heads, alleen danst de zanger net wat minder goed dan David Byrne. Aan het einde van de set wordt er gegrapt dat Tosk er altijd van had gedroomd om in dB's te staan, en dat ze nu niet zo goed meer weten hoe ze zichzelf kunnen overtreffen. Wat ze klaarblijkelijk missen aan ambitie wordt goedgemaakt door creativiteit, wanneer gitarist Joerie Dekker zijn instrument bespeelt met een drumstokje en het nog goed laat klinken ook. Het effect is een bedaard trancegeluid, aangekleed door een verdrietige tekst, maar het geheel is nog net niet melancholisch.

Bij de eerste paar nummers demonstreert Yasmine al even het belang van het dragen van oordoppen tijdens een live-optreden. De muziek van de Amsterdammers is hard. Erg hard, maar zeker ook toegankelijk. Psychedelische echo's van gitaren laten sommige liedjes klinken als een aangename versie van een bad trip. Morbide teksten klinken toch gezellig op een funky melodietje, en de voorste rij mensen begint te swingen op een nummer met een duistere verhaallijn. Yasmine's oeuvre bevat ook luchtigere thema's: "Best Day Ever gaat over trouwen, en dat het echt te gek is." Wanneer het publiek poogt een trouwring te bespeuren is er overigens alleen trendy nagellak te zien aan de hand van de leadzanger. Met een vlotte drumpartij, de ruige stem van de frontman en de retro basloopjes die toch eigentijds klinken, kunnen de meeste mensen in het publiek niet meer stil blijven staan in de laatste 10 minuten van hun set. Compromisloos vullen de mannen de zaal met een bijzondere vibe.

Grungy noise-rock duo FOES betreedt als laatste het podium en hoewel ze maar met z'n tweeën zijn, wordt dB's omvergeblazen door de wall of sound die ze weten te produceren. Flink stevige drumpartijen begeleiden de frontwoman, iedereens nieuwe #womancrushwednesday, die een verbazingwekkende stemcapaciteit heeft. De sound van FOES heeft op het eerste gehoor iets weg van The Pretty Reckless of Hole, maar wijkt elke keer iets af met melodiën die zich niet naar je verwachtingen conformeren. De pedalen die effectjes over Melanie Kazemiers gitaargeluid heen gooien, neigen naar het fuzz-gehalte van Scott Pilgrim-idolen Sex Bob-Omb, maar er zijn ook duidelijk popinvloeden te horen. Voor hun nummer 'How I'd Love To Be You' hebben de studenten van de Herman Brood Academie sinds kort ook een videoclip online staan. FOES geeft heel sterk de indruk dat we nog veel meer van ze gaan horen in de nabije toekomst, en dat is iets om naar uit te kijken.