Muziek die heerlijk klinkt op plaat, maar live nog zeker een stuk of tien tandjes erbij krijgt: in die categorie valt WOLVON. De mannen uit Groningen brachten dit voorjaar hun tweede langspeler ease uit, vol met dwarse noiserock en –pop. Vanavond overrompelt het drietal EKKO als een energieke bulldozer. “We hebben wel vaker in EKKO gespeeld maar nog nooit op het podium”, lacht gitarist en zanger Ike de Zeeuw. Deze heuse podiumplek blijkt ze anders verdomd goed te staan. Sterk aan WOLVON is dat ze een muur aan geluid en lawaai brengen, die tegelijkertijd zoveel nuance heeft dat het geen niet te behappen noisegolf wordt. Zo klinkt De Zeeuw’s zang helder en vooral de verrassende overgangen van keiharde riffs naar plotselinge kalmte maken dat hun show raak is.
Twee ijzersterke noisebands op één affiche, een betere avond kun je bijna niet voorgeschoteld krijgen op een regenachtige zomervakantiedag. Met nationale parel WOLVON als voorgerecht en de Canadezen van het mysterieuze Preoccupations als hoofdgerecht ben je verzekerd van puike tracks en tomeloze energie. Klonk dat live ook zo goed?
Voor we het doorhebben staat Preoccupations op het podium. De Canadese band is eerder omschreven als makers van “labyrinthine post punk”. Een labyrint is hun carrière tot nu toe wel geweest, het verhaal is bekend: twee ex-leden van de rockband Women, die uiteen viel na een incident, besluiten samen met twee nieuwe gitaristen/toetsenisten de band Viet Cong te vormen. Een steengoede debuutplaat, een naamsverandering en nog een self titled plaat volgden. De typische gespannen en donkere sound bleef. Zo ook in EKKO. De eerste tien minuten lijken nog niet helemaal te vallen, maar het blijkt dat goede dingen soms gewoon een beetje tijd nodig hebben. Na deze start bijt de band zich vast in de zaal, om niet meer los te laten.
Kloppend hart van de band zijn duidelijk zanger en bassist Matt Flegel en drummer Mike Wallace. De twee staan samen ijzersterk. Flegel met zijn lage duistere stem, het ene moment dreigend zoals op het slepende en verstikkend klinkende 'Anxiety', en even later furieus op het vurige 'Continental Shelf'. En Wallace? Een machine achter de drums, een brok aan kracht en energie. Side note: al zo’n vijf keer balanceerde hij op de rand van de dood (ja, echt, onder andere door een spinnenbeet) maar als iemand onverwoestbaar is, is het Wallace. In het echte leven én achter zijn drumset.
Dat bewijs komt het beste naar voren wanneer de eerste tonen van 'Death' klinken. Met een dikke elf minuten een van de langste nummers in hun oeuvre, kan iedereen in de zaal even flink in z’n handjes knijpen. Een ontzettend slim uitgesponnen track uit de Viet Cong-tijd, die halverwege ontspoort tot een chaos aan geluiden en luid gedreun dat minutenlang doorgaat. Een man in het publiek bijt bij iedere slag op de drums stevig z’n tanden op elkaar, met ogen dicht beweegt zijn hoofd mee op elke maat. Zo intens kan Preoccupations zijn. Ze weten hun publiek in z’n greep te houden, met telkens een iets ander geluid. Soms klinkt het zwaar overstuurd, ongemakkelijk op een goede, mysterieuze manier. Soms neigt het naar de 80’s post punk klanken van inspiratiebron Bauhaus.
Dat ongrijpbare, het feit dat de band veel verschillende geluiden heeft en daardoor geen kant en klaar Preoccupations-jasje bezit, maakt hun aantrekkingskracht enorm sterk, en live nog meer. Ze bedwelmen de zaal met een bak aan decibellen, maar onder die bak gruizige herrie produceert het viertal knappe melodieën en geluidseffecten. Dat er even een moment nodig is om dat vuur op te bouwen zoals aan het begin van de avond, is met een set als deze vergeven.
Gezien: WOLVON + Preoccupations, donderdag 17 augustus @ EKKO