De scheidslijn tussen pop en indie is steeds dunner geworden. Een grijs gebied dat de organisatoren van DICE tijdens de vorige editie al goed wisten te vangen. De tweede editie borduurt hier sterk op verder. Ten Fé, de opener van de avond, is hier een mooi voorbeeld van. De band afkomstig uit Londen maakt vrolijke indiepop die gekenmerkt wordt door hypnotiserende gitaarriffs, repetitieve drums en harmonieuze zanglijnen. Het zorgt voor een relaxte start in de foyer van de Pandora-zaal.

Een festival op een zondagavond inplannen is een bijzondere keuze. Toch werkt het. Het bier vloeit rijkelijk, er hangt een ontspannen sfeer en de Pandorazaal is al ruimschoots gevuld in afwachting van de volgende act. Lang hoeft het publiek gelukkig niet te wachten, alle bands zijn direct achter elkaar geprogrammeerd. Met een intens lage stem die doet denken aan Nick Cave weet George Cosby meteen indruk te maken. De duistere en emotionele nummers worden langzaam opgebouwd en eindigen vaak met een bombastische samenkomst van instrumenten. Het wordt spannend als hij zijn band wegstuurt om solo een prachtige ballad ten gehore te brengen. De zaal wordt er doodstil van.  

Doodstil is het niet als in de foyer dePresno van start gaat. Deze Noorse singer-songwriter is negentien jaar oud en maakt elektrosoul die te vergelijken valt met Jack Garrat. Ondanks de ontwapenende glimlach van de jonge zanger duurt het even voordat de band de rumoerige zaal voor zich weet te winnen. Iemand die dit sneller lukt is Connor Youngblood. Het aantal instrumenten op het podium suggereert dat hij met een viermansband komt. Maar hij doet het allemaal alleen. Hij gaat akoestisch van start en na een paar keer "ssst" in het publiek krijgt hij de volledige aandacht. Met een loepzuivere stem switcht hij moeiteloos van een duistere gitaarsound naar een folk-nummer op de banjo. Het publiek laat hij gefascineerd achter. 

Een artiest om in de gaten te houden is indiefavoriet Yumi Zouma. De band maakt dromerige discopop die uitnodigt om de dansvloer op te gaan. De band, die al van veel aandacht heeft mogen genieten in de indiescene, tourde eerder rond als voorprogramma van Lorde. Zangeres Christie Simpson is de gangmaker van de band. Ze beweegt sensueel over het podium terwijl ze de Pandorazaal met haar indringende blik weet te betoveren. Toch is het niet genoeg om het publiek met de voeten van de vloer te krijgen.

Spring King blijkt de ideale afsluiter te zijn. Ondanks het feit dat de avond al aardig is uitgelopen toont het publiek zich enthousiast. En terecht, de band heeft al meer dan 200 shows op hun naam staan (met o.a. FIDLAR, Courtney Barnett en Wolf Alice) en beschikt over een sterk overtuigende live-act. Een klein groepje fans heeft zich vooraan verzameld maar ook daarbuiten krijgt de energieke garagerock mensen uitbundig aan het dansen. De dynamiek tussen de vier jongens is uitstekend. Zelden zie je een band die zoveel plezier heeft met elkaar. Op de juiste momenten neemt de band even gas terug, om vervolgens weer een donderende gitaarsolo erin te gooien. Losgeslagen springen de jongens over het podium. Het resulteert in een spetterend einde van het festival. 

Gezien: DICE #2, zondag 25 september 2016 @ TivoliVredenburg, Utrecht