Ons recensententeam bestaat deze keer uit Frank Gesink [FG], Simone van Hugten [SH] en Niels Spinhoven [NS]. Wil je zelf ook graag je mening kwijt, of wil je jouw album (fysiek, digitaal of stream), EP, single of wat dan ook in 3voor12/Utrecht recenseert? Stuur gerust een mailtje.

Het is laat op de avond. Je moet zo’n donker steegje door dat je eigenlijk liever wilt ontwijken, maar het is een kortere weg. Soms kijk je achter je of er niemand anders is, want helemaal gerust voel je je niet. Onheilspellend, nietwaar? Dat is precies hoe de eerste EP van Stahlr klinkt. De plaat met de toepasselijke naam One is het nieuwe project van Minus the Tiger (MTT) frontvrouw Anne Broekman, die de handen ineen sloeg met elektronische producer Joris van Grunsven aka Krampfhaft. Geen electropop meer, wel creepy en vooral snoeiharde en goede tracks. Single ‘Into the Black’ mengt brute synths met duistere geluiden die op onverwachte momenten tevoorschijn komen en die de track spannend houden door hun eighties new wave aandoende sound. Horrorfilms vormden een inspiratiebron voor Stahlr. Die duisternis is voelbaar op ‘Into the Black’, maar ook zeker op ‘Two Sides’. Vol spanning bouwt het nummer op naar een explosie van geluid, met de doordringende vocalen van Broekman altijd als helder middelpunt. Op ‘Wretched’ gaat de zangeres van klein en beheerst naar momenten waarop ze het bijna uitschreeuwt. De stiltes die vallen om vervolgens bombastische synths in te zetten zijn gewaagd, maar juist door het contrast zo geslaagd. One laat je achter met een unheimlich gevoel. Tegelijkertijd doet het je verlangen naar meer. [SH]

Friars is een charmant, rammelend rockbandje bestaande uit Jasper Demollin, Bryan Hokkeling, Michiel Bel en Daan Scherpenzeel. Zo een waarbij aanstekelijke gitaarlijnen en een swingende ritmesectie al het halve werk zijn. Om het af te maken, zijn er de meezingrefreintjes die de muziek een lekkere, vrolijke toon meegeven. Het is moeilijk te geloven dat Chemistry een nieuwe EP betreft, aangezien het klinkt als de garagerockbands die populair waren rond de beginjaren van dit millenium, met name The Strokes en The Libertines. Een erg goede ‘kopie’ is het wel, en live ongetwijfeld een feestje. Chemistry is vooralsnog echer geen blijvertje in de platencollectie, want waarom zou je Friars opzetten als je ook kunt grijpen naar de al eerder genoemde bands? De EP is een leuk visitekaartje, maar een meer eigen gezicht is noodzakelijk als deze band zich wil onderscheiden. [FG]

What’s in a name? Als je bij Fort Wonder psychedelische industrial - of industriële psychedelica - verwacht zit je er mooi naast. Nee, op deze EP brengt de band vol overtuiging op Britse new wave geschoeide poprock. Daarin is een hoofdrol weggelegd voor met galm omgeven gitaarwerk dat wordt aangejaagd door sober voortstuwende ritmes. De stem van Dennis de Beurs past uitstekend bij het gekozen genre. Met zijn beperkte vocale bereik geeft hij ruim baan aan gitarist Daniël Medema en bassist Mark Visbeek om belangrijke melodieën naar zich toe te trekken. Het geluid van Fort Wonder klinkt daardoor uitgebalanceerd en op een positieve manier vanzelfsprekend. Het sluit bovendien aan bij dat van andere frisse Nederlandse bands als Nouveau Velo en Naive Set. Kortom, niets mis mee, met deze EP. Of toch? Als in afsluiter ‘Islands’ tot twee keer toe van een kale motorikbeat naar een climax wordt opgebouwd, vallen zowel de spanning als de energie van deze song op. En daarmee, ironisch genoeg, ook het gemis ervan in de drie ervoor. ‘Islands’ blijkt  het hoogtepunt van een fijn luisterbaar maar ook net iets te voorspelbaar debuut. [NS]