Het was een poosje stil, maar Ciao Lucifer is nooit gestopt. De mannen starten het project als één van hen een beetje omhoog zit. Dorrestein licht toe: “De reden is bijna altijd een gebroken hart. En meestal ben ik het. Dan bel ik Willem en dan gaan we eerst een dag doen alsof we niet gaan werken, een film kijken of whatever. Daarna kunnen we het toch niet laten om weer muziek te gaan maken.” Wits vult aan: “Marnix is altijd de aanleiding eigenlijk, maar gelukkig heb ik genoeg achterstallig onderhoud om naadloos aan te sluiten. Dat is nooit het probleem. Maar dat is bij mij de constante staat van dingen, dus nooit de aanleiding om het weer op te pakken.”

Dansbaar en rechtdoor
Een gebroken hart mag misschien de aanleiding zijn, maar de muziek klinkt juist dansbaar en rechtdoor. Het is hard, ‘distorted’ en heeft vaak een ‘dancy’ opbouw naar een climax toe. “Het gaat puur om de energie”, legt Wits uit. “De wereld is zo kut nog niet als je met z’n tweeën lekker kan spelen. Dat hebben we dan gewoon nog.” In hun eigen soloprojecten zijn beide heren juist heel diepgaand bezig. Muzikaal, tekstueel en ook qua marketing en strategie. “Daar staat dit lijnrecht tegenover. Hier zit niks achter, behalve energie”, vertelt Dorrestein. “Voor ons is dit een hobbyproject, dus we willen voor onszelf een feestje bouwen. En als andere mensen met dat feestje mee willen doen, heel graag.”

Het motto van de band - geen poespas, gewoon beuken - komt terug in alles wat de mannen doen. Ze plannen niet verder vooruit dan waar ze voor gevraagd worden. Op het moment dat ze wat geld verdiend hebben, duiken ze de studio in en komt er een plaat uit. Ze plannen alles op de dagen van de shows, zoals ook dit interview. Wits: “En geloof het of niet, maar we zijn nu volgens mij ook een videoclip aan het maken. Het leuke is, is dat je merkt dat onze filosofie aanstekelijk werkt. Mensen voelen het.” 

De heren doen het dus echt op de bonnefooi. Er zit geen enkele pretentie achter. Met Ciao Lucifer willen ze het nadenken even laten en gewoon vlammen. Ze grijpen daarmee terug naar hun beginjaren. Wits licht toe: “Toen we begonnen, nog voor Ciao Lucifer, begonnen we met een drumstel en een omgestemde gitaar. Omdat we geen bassist hadden ging die gitaar gewoon omlaag. Marnix gebruikte een consumptiemuntje van een festival als plectrum voor die eerste opnames. Later wilden we meer en grotere dingen, maar nu zijn we weer terug bij af. Ik speel op mijn allereerste drumstel waar ik ooit op heb leren drummen. Dat voelt heel bevrijdend. Ik kom er nu achter dat het eigenlijk best wel vet klonk. Gewoon roeien met de riemen die je hebt. Want het moet hem niet zitten in mooie, dure spullen.” 

Twee kapiteins
Twee solo-artiesten die samen een band beginnen roept de vraag op of er misschien sprake is van twee kapiteins op één schip. “Doordat dit echt een side project is, is de druk ook niet zo groot”, legt Dorrestein uit. “Dus ja, twee kapiteins, maar dat is niet erg. Soms neemt de één een beetje de overhand en soms de ander, maar we hoeven hier niks mee te bereiken. Het is puur omdat we het leuk vinden om te spelen en daardoor gaat dat heel goed.” Wits vult aan: “Bovendien kennen we elkaar zo ontzettend goed. We zijn eigenlijk familie. Je kent elkaars zwakke en sterke punten en daar werk je mee. Je bent elkaars voedingsbodem. Je weet wanneer je even afstand moet nemen en wanneer je elkaar moet steunen.”

Te zien: Ciao Lucifer, met Track Club Party en Kruidt, donderdag 26 mei 2016, 20.30 uur @ dB’s, Utrecht. Entree gratis.