Tegen vieren begint het langzaam wat drukker te worden in het park en kan er begonnen worden met een workshop balfolk: dansen op live folkmuziek van hoofdzakelijk Bretonse, Schotse en Ierse oorsprong. In korte tijd wordt er een groep van zo’n 25 mensen bij elkaar verzameld om op het houten parket, dat enige meters van het buitenpodium is neergelegd, te gaan volksdansen. De liveband El Peppah speelt ter ondersteuning van het dansen alvast wat korte deuntjes. De onderlinge sfeer is meteen prettig en gemoedelijk. De zon prikt af en toe stevig tussen de wolken door, en het is al snel zweten geblazen onder enkele deelnemers. Na een klein uurtje speelt El Peppah volledige nummers en kunnen de nieuwbakken dansers hun aangeleerde kunstjes uitproberen. Het dansende gezelschap heeft ondertussen de aandacht getrokken van enkele voorbijgangers, en langzaamaan wordt het steeds drukker op het terrein. El Peppah speelt een verscheidenheid aan folkmuziek: niet te snel en niet te langzaam, waardoor het festival op een chille manier op gang komt.

Na El Peppah duurt het even voordat het buitenpodium weer bevolkt wordt. Hoogbeskaafd is de volgende act: een soort B.I.T.O.N.-huisband, met ska als gemene deler. Het blijkt hun eerste optreden te zijn, en de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat dat ook wel te merken is. Er wordt niet heel strak gespeeld, maar gelukkig is de band niet vies van een beetje zelfspot, getuige hun eigen woorden “voor iedereen die ook maar enig gebrek aan muzikaal talent heeft.” Na deze enigszins hilarische vertoning – inclusief eend in badpak – gaat het feest binnen bij B.I.T.O.N. verder met een jamsessie.

Ondertussen wordt het buitenpodium in gereedheid gebracht voor de jonge hondenrockers van Between The Jars. Zij brengen een lekker dampend staaltje 70’s rock, en hun bevlogenheid smaakt naar meer. Meteen na deze band barst het op het binnenpodium alweer los met de rockband The Gooch: deze jongens zorgen ervoor dat iedere bezoeker die nog niet wakker was, dat nu absoluut wel is. Hoewel het geluid een beetje aan de schelle kant is, voel je hun diepe stoner rock-grooves door je lijf trekken. Een strakke band die je prima op een willekeurig rockfestival neer kunt zetten. Daarna maken The Shenanigans er buiten met hun skaklanken een geslaagd feestje van: overal zie je blije gezichten.

Ondertussen moet er ook nog een keertje gegeten worden, en is het na het eten tijd om hoofdact Kingfisher Sky aan het werk te zien. Deze uiterst strakke band heeft echter te kampen met een niet al te best geluid, waardoor de cello-partijen van Maaike Peterse teveel naar voren, en de gitaarpartijen van Edo van der Kolk en Chris Henny weer teveel naar achteren staan in de mix. Al met al een zeer sfeervolle live-band, maar wellicht was een wat feestelijker sluitstuk op Biton Open Air passender geweest.

Gezien: Biton Open Air, zaterdag 2 juli 2016 @ Zocherpark, Utrecht