Dromerig voorprogramma
De zaal is volledig volgepakt. Niet zo gek, met een programma van twee succesvolle bands van Utrechtse bodem. This Leo Sunrise opent de avond en creëert langzaam een rustigere sfeer onder het ietwat rumoerige publiek. Vorig jaar nog verscheen hun nieuwe album Do Not Always See. Bijgestaan door minimalistische visuals en het dromerige vioolspel van Violet Meerdink wordt er een mooie live-act neergezet. De songs zijn langzaam en bevatten diepe en meeslepende tonen. Een goede aansluiting op hetgeen waar men voor gekomen is: de release-show van I am Oak.
Een ontroerende ondertoon
Thijs Kuijken en zijn band betreden het podium. Stilte. Er volgt een opeenvolging aan diepe, soms wat donkere, teksten en melancholische klanken. Dat I am Oak de natuur als zijn grootste inspiratie gebruikt, is in vrijwel ieder nummer terug te horen. Maar er is meer aan de hand. Hun vijfde en laatste album Our Blood gaat namelijk ook over het overlijden van Thijs’ vader. De nummers hebben een ontroerende ondertoon, maar het is makkelijk om een eigen boodschap uit de teksten te halen.
Een voortzetting van eerdere albums
In 2011 won I am Oak een 3voor12 Award met het album Oasem. Our Blood klinkt ietsje rauwer, maar bevat vergelijkbare elementen en riffjes als de voorgaande albums. Er wordt afgewisseld tussen indringend gitaarspel en voorzichtig gitaargetokkel. Daarnaast hebben de liederen hetzelfde ingetogen karakter als dat we van de nuchtere Thijs Kuijken gewend zijn. Voor het publiek dus een nieuwe, maar zeer herkenbare sound.
De rat
Tussen de nummers door pakt Stefan Breuer opeens een beeldje van een soort rat. “In de videoclip van ‘Omen’ is te zien hoe we worden omringd door uitgelichte dieren. Aanvankelijk lijken de dieren te leven, maar al gauw wordt duidelijk dat het om opgezette dieren gaat”, vertelt Stefan. “Het probleem is alleen dat niemand weet welk dier dit moet voorstellen. De persoon die het mij kan vertellen, krijgt een gesigneerde EP”, vervolgt hij. Er ontstaat rumoer in de zaal en men roept van alles in het rond. Toch schijnt niemand het antwoord te weten... De band besluit het moment aan te grijpen om een wat luchtiger liedje te spelen: ‘On Trees And Birds And Fire’ van album On Claws. Het publiek neuriet zachtjes mee.
Een krachtige afsluiter
Een paar keer vraagt Kuijken of alles goed gaat met ons. Waarschijnlijk door het aanzicht van warme hoofden in de compleet uitverkochte zaal. Toch joelt het publiek om meer wanneer de band het podium na een uur verlaat. “We doen er minstens nog twee, als dat van jullie mag”, zegt Thijs lachend. Dat hoeft hij geen twee keer te vragen. Er volgen nog drie diepe en zeer meeslepende nummers. Van die nummers waar je even je ogen voor dicht doet. Gitarist Robby Wouters zorgt voor iets meer scherpte met zijn krachtige gitaarspel, wat bij afsluiter ‘Palpable’ extra goed naar voren komt. Wat het publiek betreft een flink applaus waard.
Gezien: I am Oak & This Leo Sunrise, vrijdag 26 februari 2016 @ EKKO Utrecht.