De voormalige dj (en, Triviant-weetje, producer van de toen nog onbekende Amy Winehouse) Fink heeft sinds zijn overstap naar het singer-songwriter-genre een grote schare fans verzameld. Het verschijnen van zijn laatste plaat, Perfect Darkness, in juni van dit jaar heeft de aandacht alleen maar aangewakkerd - in positieve zin.

Voor de gelegenheid is Tivoli gevuld met stoelen, van vlak voor het podium tot achterin de zaal. Het al maandenlang uitverkochte concert is ‘semi-seated’, al lijkt ‘semi’ zwak uitgedrukt. De bezoekers die geen stoel hebben weten te bemachtigen trekken, weggestopt in de achterste hoeken van de zaal en tegen de balustrade op het balkon, aan het kortste eind. 

Het mag niet al te zeer deren, want zodra Fink begint, doet hij het ongemak vergeten. Geflankeerd door karig schijnende bureaulampen en op rechthoekige doeken geprojecteerde golven en bomen, vult hij de zaal met zwoel kabbelende folk, dromerige tokkelsoul en intieme mijmerblues. Het publiek zakt met een tevreden glimlach onderuit (of leunt tegen een statafel dan wel gewillige metgezel) en laat de muzikale badpareltjes op zich inwerken. De teksten die Fink mompelt en neuriet zijn nauwelijks verstaanbaar, maar wat deert het? De sfeer komt over en de meeste bezoekers kennen de nummers toch al uit hun hoofd.

Wanneer Fink, basgitarist Guy Whittaker en drummer Tim Thornton na zo’n anderhalf uur spelen hun gitaren en drumstokjes oprichten, smeekt het publiek hen als een massaal klap- en joelorkest om door te spelen. De Britten hebben aan een halve joel genoeg en keren al om voordat ze goed en wel van het podium zijn verdwenen. Fink glundert en is zichtbaar aangedaan door al de liefde die hem wordt toegeworpen. Hij had verwacht een zaaltje ter grote van EKKO aan te treffen, liet hij zich eerder op de avond ontvallen. Met een verlegen grijns op zijn gezicht.

Als laatste nummer van zijn toegift speelt hij, alleen op zijn gitaar, ‘Pretty Little Thing’. Het is, vertelt hij met opvallend duidelijke articulatie, het nummer dat hem deed besluiten volledig voor het singer-songwriten te gaan. Hij speelt het groovy, gevoelig, sexy en met onnavolgbaar gemak. Daarmee neemt hij zelfs de laatste criticaster in het publiek de wind uit de zeilen. Pas als iedereen in Tivoli volledig week en geribbeld is, trekt hij de stop uit het bad. Schoon.

Gezien: Fink, zondag 9 oktober 2011 @ Tivoli, Utrecht.