De release in 2009 van hun eerste EP leverde de Utrechtse indiefolkband Goodwin Sands een reeks Nederlandse optredens en drie korte buitenlandse tours op. Sinds ze over een seventies camperbus beschikken zijn ze helemaal niet meer te houden. Voor 3VOOR12/Utrecht doen ze in twee delen verslag van hun huidige tour in het Verenigd Koninkrijk. Vandaag het tweede deel.

Iedereen vindt zijn eigen plek in de bus. De één achter het stuur, twee anderen languit achterin en een ander in één van de vliegtuigstoelen tegen het raam gevleid. We rijden nog geen half uur in Nederland als de politie ons aanhoudt. Dat het “niet helemaal legaal is wat wij hier doen, achterin zonder riemen”. Tim bluft over een wet van ‘84 en de politieagent bluft herkenning: “ja, ja ’84, dat weet ik ook wel, maar we willen jullie toch laten weten dat het ons niet verstandig lijkt, zo’n oude bus.” Ze checken Pete's rijbewijs en laten ons gaan, verder richting thuis; lekker weer echte koffie, Brinta eten, wakker worden in je eigen bed (én niet naast een bandlid).

We verheugen ons op thuiskomen, maar ook op zo snel mogelijk weer optreden. Want wat een geweldige tour hebben we achter de rug. Was het geen geweldig publiek, dan was het op zijn minst leuk, werden we niet volledig in de watten gelegd, dan in ieder geval prima verzorgd en hadden we niet wéér het allerbeste optreden tot nu toe, dan sowieso een goed optreden en een fijne avond.

Na vier uur in de file op weg naar London voor ons eerste optreden werden we door een vrolijk huppelende man onthaald in een zaal waar een 'performance artist' in onderbroek zijn optreden voorbereidde. Om de concentratie niet te verstoren werden we langs travestieten die roze tutu's fabriceerden naar een kamertje bovenin het gebouw geleid. In de kleine backstageruimte, feestelijk aangekleed met confetti op de grond en talloze opmaakattributen en glitter op de kaptafel, aten we onze opgewarmde soep. Na een bezoekje aan de zaal even later sloegen de zenuwen toe. De teil vol ijsklonten en blikken bier die we voor de avond de onze mochten noemen kwam als geroepen. De zaal stond vol met dansende mannen, de muziek was opzwepend, de sfeer feestelijk. Het ingetogen optreden van eerder genoemde performance artist kon in de korte tijd de aandacht van de mannen helaas niet grijpen en er luidde zelfs een luid "boring" uit de keel van een toeschouwer. Voor zover je kan afdruipen met een deur vol vijlen en nepbloed aan je rug gemonteerd, droop onze collega af en liet het podium achter voor de volgende. En dat waren wij.

De zaal en de rest van de band leerden bij de aankondiging door presentatrice Amy Lame dat de geschiedenis van de band eigenlijk begon bij een kortstondige romance tussen Pete en Rolof na hun ontmoeting in de Utrechte Sailorclub. Zo leer je nog eens wat over je bandleden. Met de opgave om in drie nummers de zaal te overtuigen betraden we het podium voor de volle zaal. Eighties hits uit, Goodwin Sands aan. En we kregen ze nog stil ook… nou ja, niet allemaal. Een te gek avontuur en weer terug in de bus, op naar het volgende.

De dagen zaten propvol. 's Ochtends iedereen uit bed trommelen en ontbijten (baked beans, natuurlijk), snel onder de douche om op tijd te vertrekken en meestal ‘s middags in de bus op weg. Even ergens koffie of soep maken op het fornuisje, de chauffeur wakker houden met de radio die vooral gekraak voortbrengt, maar meestal wordt versterkt door vol overgave meezingende enthousiastelingen. Naast de twee videokanalen (Songs From The Shed en Punt Sessions) waarvoor we video’s hebben opgenomen, hebben we onderweg een aantal nieuwe nummers opgenomen voor onze eigen website.

Bus aan de kant van de weg want iemand ziet een goede plek om een filmpje op te nemen. Camerajongen Vincent hupt het muurtje over en loopt de weide in. “Perfect”, roept hij stralend onze kant op. Instrumenten uitladen, over het muurtje, de wei in. “Hee, daar loopt een treinspoor.” ”O, ja”. Meer instrumenten uitladen, over het muurtje, de wei in. We staan er helemaal klaar voor. “Die trein maakt wel veel lawaai.” “Ja, die auto’s eigenlijk ook wel.” "Te veel lawaai". "Ja, te veel". Alles terug het muurtje over, de bus in. En we zoeken weer verder.

De wegen steeds smaller en steiler. De bus neemt met zijn oude Mercedes dieselmotor alle tijd voor de heuvels. De ene wei heeft te veel prikkeldraad, de ander woekert van het onkruid en de derde ligt helemaal in de schaduw. We besluiten om te keren op een oprit bij een boerderij. Iedereen komt in actie om de bus zonder ongelukken met de neus de andere kant op te krijgen. Schreeuwen, zwaaien, meekijken. Gelukt. En we kunnen weer verder. Als we optrekken knalt de bus twee meter naar achter en trotseert een muurtje. De bus heeft er slechts een krasje bij.

Verderop vinden we dan eindelijk de goede weide. We nemen er ‘Dead Air’ op, een nummer geschreven met precies zo’n soort landschap in ons hoofd. Net als we de laatste noot spelen, stopt er een jeep. Een vrouw stapt uit en loopt ons tegemoet. Ze vindt het best dat we haar wei hebben gebruikt, maar nu moeten we gaan want de koeien komen eraan.

De bus heeft ons door het Engelse landschap verder onder andere gebracht naar de festivals Oxfringe en Laptstock en de cd-presentaties van de Engelse bands The Young Runaways en Head of Programmes. Andere artiesten waar we mee speelden waren Abi Wade, Alex Sedgmond en Hot Feet. Allemaal erg de moeite waard om eens op te zoeken en we hopen deze bands snel naar Nederland te halen.

Op de site van Goodwin Sands, waar ze zelf regelmatig bloggen, staan video's met meer impressies van de band, de tour en hun muziek. Ook kun je er hun muziek gratis downloaden. De filmpjes die de band heeft opgenomen voor Punt Sessions en Songs From the Shed komen binnenkort online.

Te zien: Popronde Amersfoort met Goodwin Sands, zaterdag 29 oktober 2011 @ Theater de Lieve Vrouw, Amersfoort en Soup ’n Songs met Goodwin Sands, donderdag 24 november 2011 @ Keek, Utrecht