Albumpresentatie Mr. Love & the Stallions

Leuk, maar spannend is het niet

Tekst: Alice Boothby / Foto's: Marit van Leeuwen ,

Ongeveer tien jaar zijn de jongens van Mr. Love & The Stallions bij elkaar en dat wordt gevierd met een derde album. Divers is het zeker, zo bewijzen ze in de EKKO. Maar of dat nu per se spannend is?

Leuk, maar spannend is het niet

“Je hebt geen idee hoe dit voelt!”, roept zanger Bas van de Looy enthousiast. Hij zucht en kijkt het publiek gelukkig aan. De zweetdruppels op zijn voorhoofd verraden noeste arbeid op het podium. We hebben inderdaad geen flauw idee hoe het is om een derde album uit te brengen. Aan zijn gezichtsuitdrukking te zien moet het goed voelen.

Het heeft even geduurd, maar dan is hij ook daar: het Utrechtse Mr. Love and The Stallions presenteerde afgelopen vrijdag hun langverwachte derde plaat Playgrounds. De band die bekendheid verwierf met het hitje ‘Fill me up’ in een theereclame en lovende recensies ontving voor hun vorige twee albums, had op deze warme lenteavond een zweterige EKKO voor zichzelf. Het publiek leek ietsje ouder dan bij een regulier optreden van een Utrechtse band (de vaders, moeders, opa’s en oma’s niet meegerekend).

Een tikkeltje zenuwachtig ogen de jongens bij het openen met het eerste nummer van hun album. Maar die gezonde nervositeit is slechts van korte duur: Mr. Love & The Stallions blijkt een prima liveband. Alle gestructureerde bewegingen kloppen en er wordt zonder moeite met het publiek gecommuniceerd. Uit alles blijkt dat deze band best weet hoe ze een performance neer moet zetten.

Maar wil Utrecht dit wel? Over het nieuwe werk valt te twisten. Een staaltje ‘you hate it or you love it.’ Waar de band eerder vergeleken werd met hun helden van The Libertines en Velvet Underground, is daar in de eerste twee ietwat gelikte nummers niets van te merken. Het is te doorsnee. We kennen het wel. Het nummer ‘Radio 4’ lijkt zijn belofte als Libertines-esque nummer waar te maken en trakteert de luisteraar op een popliedje dat lekker rammelt, zoals Pete en Carl gedaan zouden hebben. Ongeveer dan. Nu is vergelijken iets gevaarlijks, maar helaas onontkoombaar bij Mr. Love & The Stallions. Ze doen hun best en spelen prima nummers. Maar een gevoel van ‘oh, dit klinkt als…’ overschaduwt het geheel en dat komt de band niet ten goede.

Tijdens de presentatie van hun elf spikspliternieuwe nummers kan er geconcludeerd worden dat Mr. Love & The Stallions helemaal niet slecht is, integendeel. Ze hebben een prima album afgeleverd waar puntige rockliedjes met gemak worden afgewisseld met diverse andere stijlen. Het bijna naar The Red Hot Chili Peppers meets hardrock neigende ‘Can’t Stop Me Now’ laat de EKKO in de maat meestampen, en ook het aanstekelijke 'oehoehoe'-refrein in 'Walk in the Park' scoort goed. De ballade ‘Brighten the Corners’ weet het publiek even stil te krijgen  Maar saamhorigheid en een echte trademark missen in het nieuwe werk van Mr. Love & The Stallions. Ze doen zo hun best, maar het lijkt alsof ze iets te veel kijken naar hun broertjes op de grote podia. 

Wanneer de jongens na luid gejoel terugkomen op het podium, vragen zij het publiek voor een toegift. Verschillende titels worden door de zaal geroepen. Plots tettert een meisje boven de rest uit. “Theezakjes!”, gilt ze.

Gezien: Albumpresentatie Mr. Love & The Stallions, 22 april 2011 @ EKKO