Het is oneerlijk verdeeld in de muziekwereld. Waar sommige artiesten regelmatig met een writer’s block kampen, daar leveren anderen ieder jaar schijnbaar moeiteloos een kwalitatief hoogstaande plaat af. In het alternatieve circuit bijvoorbeeld verbaast men zich al jarenlang over de hoge productiviteit van wonderkinderen als Aphex Twin, Conner Oberst (Bright Eyes) en Ryan Adams. Aan dit rijtje kan ook Kevin Barnes worden toegevoegd. Deze multi-getalenteerde Amerikaan schudt al ruim 10 jaar de ene na de andere briljante popsong uit zijn mouw en weet met zijn band of Montreal ieder jaar weer een nieuwe plaat af te leveren die hoog in de jaarlijstjes eindigt.
Ook hun laatste CD 'Skeletal Lamping' (2008) bevat weer een handvol intelligente lichtvoetige popsongs waar de gemiddelde muzikant een moord voor zou willen doen. Ter promotie van deze plaat werd een Europese tour georganiseerd, waarbij ook Tivoli de Helling met een bezoek werd vereerd. Alle ingrediënten voor een onvergetelijke avond waren daarbij aanwezig: een band met een geweldige live-reputatie, een publiek dat er duidelijk zin in had en de camera’s van 3VOOR12 om dit historische moment vast te leggen. Wat zou er dan nog mis kunnen gaan?
Voor het echter zover is mogen de Noorse Casiokids het publiek opwarmen. Hun simpele synthipop-liedjes liggen lekker in het gehoor en de band heeft een charmant-lullige uitstraling, waarmee zij een deel van het publiek voor zich weten te winnen. Zij vermaken zich opperbest op het podium en zullen waarschijnlijk denken dat zij op het punt staan om definitief door te breken. In het half uurtje dat zij op het podium staan hoor je echter geen enkel nummer voorbij komen dat die doorbraak ooit zou kunnen bewerkstelligen.
Als of Montreal het podium betreedt zijn de verwachtingen een stuk hoger. Beelden op YouTube van hun spectaculaire liveshows doen namelijk vermoeden dat wij hier te maken hebben met de enige echte opvolgers van de Flaming Lips. Utrecht moet het, mede vanwege de hoge kosten, echter doen met een versoberde versie van deze show, hetgeen betekent dat de muziek wat meer op de voorgrond treedt. En daar wringt ‘m nu net de schoen, want ondanks alle fraaie videoprojecties en bizar uitgedoste figuranten lukt het Kevin en zijn band niet om de vonk over te laten springen. Dit is voornamelijk te wijten aan de minimale interactie met het publiek en de ongeïnspireerde manier waarop de band zich op het podium manifesteert. Natuurlijk krijgen nummers als 'Gronlandic Edit' en 'ID Engager' zelfs in een plichtmatige uitvoering de voetjes van de vloer, maar uiteindelijk overheerst toch het idee dat je naar een band staat te kijken die liever ergens anders zou willen zijn. Waar een vergelijkbare band als Zita Swoon ten tijde van 'I Paint Pictures on a Wedding Dress' een zaal tot extase wist te brengen, daar is of Montreal de spreekwoordelijke 'Band in the Bubble': een band die in een volmaakt steriel universum zijn kunstje doet. Zonder hart en vooral, zonder ziel.
Wie schetst dan ook onze verbazing als de band voor de toegift op het podium terugkeert en met no-nonsense uitvoeringen van o.a. 'Smells Like Teen Spirit' (Nirvana), 'Take Me Out' (Franz Ferdinand) en 'Suffragette City' (David Bowie) de zaal alsnog laat exploderen. Schuilt er in Kevin misschien een gemankeerde rocker, die opgesloten zit in het lijf van een nichterige indie-nerd? Gezien het plezier waarmee hij de nummers speelt, krijg je steeds meer het beeld van een muzikaal wonderkind dat, wanneer paps en mams bij de buren zitten te bridgen, zijn partituren van Mozart in een hoek flikkert en keihard een plaat van T-Rex opzet. Het is natuurlijk een ongelofelijk goedkope truc om met een paar voor de hand liggende covers het publiek naar je hand te zetten, maar Barnes laat wel even stiekem zien dat hij het in zich heeft om een briljante glamrock-plaat te maken. Het enige wat hij hiervoor hoeft te doen is een muzikale partner vinden die de Ziggy Stardust in hem naar boven weet te halen. Wat dat betreft is de aankondiging dat hij binnenkort (onder de noemer Blikk Fang) gaat samenwerken met Andrew VanWyngarden (MGMT) natuurlijk een geschenk uit de hemel en een ideale kans om zich te rehabiliteren voor dit toch wel ondermaatse optreden.
Casiokids en of Montreal
Gezien: Tivoli de Helling, 23 januari 2009