IRON & WINE Getooid met een joekelbaard brengt Samuel - Iron & Wine - Beam al een paar jaar klasseplaten uit in de lijn van Smog en Palace. Met 'Our Endless Numbered Days' voegt hij een fraai nieuw hoofdstuk toe aan zijn alt.country-catalogus. Bovendien werkt Beam op 'In The Reins' samen met Calexico om zijn beste materiaal tot op heden uit te brengen. Op de klapdeuren naar de zaal, op menige pilaar en ettelijke muur hangen bepaald niet kleine posters. Daarop staat in koeienletters te lezen dat de bands verzoeken om stilte tijdens het concert. Alsof respect voor de artiest een onbekende notie is in Tivoli, overvalt een vloedgolf van gekeuvel de nietsvermoedende binnenkomer. Let wel: Iron & Wine (live aangevuld met een paar kompanen en Beams zus Sarah) speelt dan al. Even later laat Beam zich ontvallen: "If you can't be quiet, we're gonna be loud". Iron & Wine laat zich niet verder uit het veld slaan en werkt zich manmoedig door zijn voorprogramma-set heen. Als hoogtepunt noteren we 'Woman King' en de tweestemmige samenzang tussen broer en zus die feilloos past in het fragiele spel. Maar hoe krijg je een zaal dan in godsnaam stil als na een vriendelijk verzoek en fluistervolume de hints niet opgepikt worden? IRON & WINE + CALEXICO Misschien door Calexico op het podium te roepen? Voor een paar nummers van 'In The Reins' sluiten een stel Calexico-leden zich bij Iron & Wine aan. Pedalsteel, extra percussie en Joey Burns' stem kleuren Beams nummers verder in. De samenwerking brengt de schuchtere singer-songwriter naar zwoelere oorden, richting het Amerikaanse midwesten en zuiden. Het ensemble geeft Iron & Wine nét dat beetje meer. Genoeg om na afloop te spreken van het meest geslaagde kwartier van de avond. Sterke nummers en twee bands die elkaar prima aanvullen; het plaatje is áf; al blijkt Tivoli helaas niet met stomheid geslagen. SALVADOR DURAN Na een korte pauze wordt Tivoli getrakteerd op flamencozanger Salvador Duran. Deze Mexicaanse troubadour weet met slechts gitaar, mondharmonica en moordstrot indruk te maken. Zijn stem haalt misthoornvolumes en gecombineerd met zijn gepassioneerde aanslag op de Spaanse gitaar past Duran naadloos in een tequilabar uit Desperado of From Dusk Till Dawn. Zijn korte set handelt meer dan eens over 'la muerte' en is vooral overdonderend vurig. CALEXICO Heel wat minder rumoerig en vol passie komt Calexico voor de dag. Het zijn brave heren met een voorliefde voor het desolate zuiden van de Verenigde Staten, op de grens met Mexico. De combinatie tussen de beide lokale muziekstijlen levert meeslepende albums op als 'Feast of Wire' en 'The Black Light'. Dit jaar gaat het roer een beetje om op 'Garden Ruin'. Calexico speelt vanavond strak, maar ook een beetje vlak. Daar wringt de schoen. Het vuur van Duran ontbreekt en de nummers houden meer dan eens het veilige midden van de weg. Rijdend op een kilometerslange freeway door woestijnlandschappen met om de driekwartier een vervallen motel of een opgedroogd tankstation, is het prima toeven met Calexico. Staand in een concertzaal is dat een ander verhaal. Dan ontbeert Calexico net dat ene om de toeschouwer voluit bij de ballen te grijpen en verwordt het concert gauw tot vrij bedaarde, maar perfect uitgevoerde bijna-muzak.Toch komen er weer een aantal bijzonder geslaagde nummers ('The Crystal Frontier' bijvoorbeeld) voorbij. Filmische, bruingebrande oudjes met jazzy gevoel en mariachi-trompetten en meer rocksong-georienteerde nieuwelingen gaan gelijk op. Pas richting het eind van het concert brengt een cover van 'All Tomorrow's Parties' de echte verrassing. De mix tussen het sfeervolle oude Calexico en het meer pop-rockende nieuwe gezicht wordt in deze parel van The Velvet Underground in balans gebracht, om de hele toegift lang aan te houden. Midden tussen de vertrouwde stijl en 'Garden Ruin' hinkt Calexico een beetje op twee gedachten. De band voelt de noodzaak tot ontwikkeling en zal op de ingeslagen weg verder gaan; een concert middenin die transitie valt Tivoli ten deel. Een ietwat tweeslachtig concert van de hoofdact, twee interessante voor- en tussenprogramma's en een briljante samenwerking; zondermeer een geslaagde avond. Ronduit schandalig gedrag van een groot deel van het publiek maakt genieten van al dit fraais verdomd lastig. Je zou er bijna voor thuisblijven om bij je eigen stereo in stilte te kunnen genieten van wat blijkbaar parels voor de zwijnen zijn. Calexico, Iron & Wine en Salvador Duran Gezien: Tivoli, donderdag 27 april 2006