Gegrond in emotie en puttend uit persoonlijke ervaringen, rapt festivalopener Massi indringend over zijn identiteit en het innerlijke conflict dat daarmee gepaard gaat. De teksten van de Tilburgse rapper zijn rauw, oprecht en doordrenkt van kwetsbaarheid, waardoor je als luisteraar moeiteloos wordt meegezogen in zijn wereld. Zijn muziek is afwisselend, stevig, rustig en zeer melodieus, en biedt precies genoeg ruimte voor zijn openhartige flow zonder zelf naar de achtergrond te verdwijnen. De sfeer die in de kelder van V39 ontstaat met een paar handenvol vroege vogels is dan ook meeslepend en intens.
Zij worden halverwege de performance dan ook getrakteerd op een verrassing (die iedereen die Massi kent ook wel had kunnen verwachten) als vriend Joël Domingos het podium opkomt. Hun gezamenlijke uitvoering van 'Weken Skeer' zorgt voor een nieuwe energie op het podium die op dat punt wel een beetje nodig was. De dynamiek tussen de twee artiesten is voelbaar en wordt versterkt door een hypnotiserende lichtshow die synchroon loopt met de ritmiek van hun raps. Het is een optreden dat zowel emotioneel als visueel weet te imponeren, ondanks een wat terughoudend publiek. (GJ)
Het leek wel uit de lucht te komen toen Poppodium 013 en boekingskantoor Friendly Fire begin februari Headlines onthulden. Het idee: een alternatief hiphopfestival met nationaal talent en internationale acts dat, zo werd er gespeculeerd, het gat zou gaan vullen dat WOO HAH! heeft achtergelaten. Drie maanden later kunnen we de balans opmaken en valt er nog veel winst te behalen voor het festival, zien we vooral de Nederlandse acts excelleren en is dé headliner van Headlines verre van de gedroomde headliner.
Lang hoeven we niet te wachten op de volgende act, want een half uur na de laatste noot van Massi, is het aan Strandz om samen met hype man/dj DJ Giggs de kelder van V39 'lit' te krijgen. Dat lukt met gemak, want de energie is direct voelbaar als Giggs het publiek aanspreekt met de call and response 'When I say fully, you say lit'. Het is een opvallend contrast met het voorgaande optreden van Massi, ook al zijn de twee van een ander kaliber. Strandz is niet ingetogen, maar zo uitbundig als het maar kan. We zijn nog maar net onderweg, of hij staat al dansend tussen zijn fans. Net voor ‘No Peace, No Time’ haalt hij een fles Hennessy van achter de draaitafel en begint hij bekers van het publiek te vullen. Een showman is het zeker, maar dat verbloemt niet dat het geluid bijzonder slecht is. Waar concerten doorgaans juist meer diepgang oplevert tegenover de digitale tegenhangers, lijkt bij Strandz het tegenovergestelde het geval. Tijdens ‘Us Against the World’ wordt duidelijk dat de geluidskwaliteit en mix zijn opgeofferd voor een vroege, energieke performance die een hoop scherpte mist. (GJ)
Geen hype-man, visuals, backing track, maar alleen maar hemzelf en producer Kubus achter de knoppen. Dat kan er natuurlijk maar één zijn: de Zwolse grootheid Junte Uiterwijk, alias Sticks. Aan hem is het toevertrouwd om de Next te openen voor Headlines, en windt er geen doekjes om: hij start gelijk met de rechttoe-rechtaan klapper 'Fabrieksinstelling'. Je voelt meteen dat je te maken hebt met een echte vakman die de hiphop al decennia ademt: retestrak in timing, lekker losjes in houding.
'Shit zit in mijn aderen, shit zit in mijn bloed', klinkt het enkele nummers later als hij de stevige 'Re-Up Gang' speelt, en aan Sticks ligt het zeker niet. Maar in de Next zelf is de energie met dichtgeknepen ogen 'lauwwarm' te noemen. De zaal is voor net tweederde gevuld en de Zwollenaar moet herhaaldelijk vragen om een stapje naar voren te doen. Zelfs als Opgezwolle-klassieker 'Gerrit' wordt ingezet en Sticks roept: 'Wie niet springt is een Gerrit!', blijkt het gros van de zaal inderdaad een Gerrit te zijn.
Voor die paar Opgezwolle-fans sluipt er toch even een vraag binnen: waar is Rico eigenlijk? Die zat een halfuur eerder nog bij een boekpresentatie verderop bij V39. Een reünie zit er deze middag helaas niet in, maar dat doet niet af aan de performance. Deze show heeft namelijk geen spektakel nodig. Halverwege roept iemand in het publiek: “Waar wacht je op?”, waarschijnlijk doelend op die collab met Big2. Sticks zal de grap ongetwijfeld begrijpen, maar grapt droog: “Ik ben al effe bezig en doe m’n uiterste best,” met een kleine ondertoon: Dit ís mijn show. Laat het maar aan Sticks over om met minimale middelen te zien waarom hiphop niet per se een young man’s game is. (GS)
''Even iets heel anders'' wordt er even later aangekondigd in de Next door de mc. Twee vrienden uit Brighton genaamd Frankie Stew and Harvey Gunn brengen ons dan ook een wat rustigere rap in vergelijking met de eerdere acts. Een mix van lofi, UK garage en wat Yung Lean-achtige samples raken het publiek hard terwijl Stew rustig zijn bars op de track legt. De teksten over liefde en andere levenservaringen paren zich mooi met de droomachtige beats van Gunn die helemaal zwart gekleed in het donker verstopt zit achter de draaitafel, terwijl zijn tegenspeler in een volledig witte outfit de spotlight vangt. "I was feeling anxious before the show today, but seeing so many inviting faces today feels great, thank you guys" De gedachtes gaan dan even naar die andere Engelse rapper eerder op de dag die kwaliteit van muziek inruilt voor performance, dit duo hier in de Next doen (gelukkig) het tegenovergestelde. De muziek die het publiek diep raakt, compenseert dan ook voor Stew's net iets te rustige houding; die lijkt vooral als een Roomba met verouderd firmware over het podium te lopen. (GJ)
Waar de meeste rappers kiezen voor DJ en MC, pakt Mula B het anders aan. Wat opvalt nog voordat de eerste noot is gevallen: een piano, elektrische én akoestische gitaar en drumpads. Het zijn misschien vier instrumenten, maar dat maakt voor pianist/gitarist/drummer Rangel Silaev niet uit. Hij reist met Mula B door Nederland voor Narcopop-tour. Bijzonder ook: het is de enige show op Headlines met visuals: op zwarte rasterpanelen worden beelden van wapens, geld en wiet vertoond; de thema’s waar Mula B over rapt en zingt en in deze setting worden ze verheven tot kunstvorm.
Silaev gaat achter de knoppen staan, het zaallicht dooft langzaam uit en rode LED-lampen flikkeren van achter het decor. Een broeierige spanning bouwt zich op met atmosferische synths — en dan, boem: Mula B bestormt het podium op het moment dat de synths uitmonden in de ietwat omstreden, maar onmiskenbare klassieker ‘Pijp Uit’. De energie is aanstekelijk. De zaal rapt met volle borst mee en er wordt à la minute gedanst.
Dat hij een genre-overstijgende artiest is, weten we van zijn fusie van trap met pop. Maar wat hij vandaag in de Next doet, is next level. ‘Fully Fendi’ klinkt door de boxen en er wordt wat betreft energie nog een flinke schep bovenop gegooid door de plaatversie in te wisselen voor een stuiterende techno edit. Net op het moment dat je denkt dat de intensiteit niet hoger kan, kiezen Mula en Rangel voor een complete ommezwaai. De multi-instrumentalist grijpt zijn akoestische gitaar en speelt ‘Bandolero’ vlijmscherp. Beelden van Mexicaanse ranchero-ballads doemen op, maar hier in de Haagse straten is het Mula B die als Agga-cowboy én straatpoeët het leven in De Schilderswijk beschrijft. Het is een rustpuntje, daarna weer tijd om gas te geven.
Want: opeens blijkt Mula B niet alleen van de straat te houden, maar ook van de club. Diverse platen die al hard van zichzelf zijn, worden hier op Headlines nóg harder omdat het staartje van een nummer een dance-versie krijgen. Neem bijvoorbeeld ‘Blokke Gepikt’, dat eerst start met een vraag van Mula: ‘Zijn er dingen van jullie gestolen?’ — om daarachteraan te gooien: ‘Van mij heel veel. Ik heb veel teruggepakt, maar dit moment kunnen ze niet van ons stelen.’ En zet dat kracht bij door en moeilijk harde, bouncende technobeat op het eind eroverheen te gooien. Vanaf dat punt is er geen houden meer aan: ‘Coke In De Uitverkoop’ evolueert tegen het einde van het nummer naar een trance hoogtepunt en zelfs dan, wanneer je denkt dat je de climax hebt bereikt, tovert Rangel zelfs een The Prodigy-type beat uit de drumpads en is de Next zelfs met het tegenvallend aantal bezoekers een maatje te klein. (GS)
In de intieme Basement van 013 heerst een persoonlijke sfeer tussen publiek en het Limburgse $KEER&BOO$. Op de iconische beat van ‘Many Men’ van 50 Cent spuugt Deni Lahaye, zoals hij eigenlijk heet, zijn eerste bars met een handdoek om de nek. Boos, vastberaden, en bovenal messcherp. De invloed van boombap is onmiskenbaar, maar Lahaye weet het een persoonlijke lading te geven.
Hij staat er niet alleen. Dookie, met wie hij samen het album DOOK&BOO$: DE HEUVELS HEBBEN OGEN (2021) uitbracht, voegt zich bij hem op het podium en samen gooien ze synchroon hun bars in het rond, strak en moeiteloos op elkaar ingespeeld. En daar blijft het niet bij, ook Tim Beumers, alias Bolle Tim, komt het podium op. De oude rot in het vak treedt zelf niet meer op, maar zijn steeds breder wordende grijns verraadt dat rappen nog altijd zijn grootste passie is. De set is een ode aan de oldschool Nederlandstalige hiphop met de energie van nu, alleen helaas veel te kort, maar gelukkig zien we ze over twee maanden weer in Tilburg tijdens Het Moment. (GJ)
Deze West-Londense rapper past in het stutter house/uk garage-straatje, gefuseerd met de nodige hiphop. Wat opvalt is dat voorafgaand aan de show MC Kleine Jay de vraag stelt ‘Wie kent KiLLOWEN?’ en tot verbazing (1,8 miljoen maandelijkse luisteraars op Spotify) gaan er vrijwel geen handen in de lucht. Geen fans hier dus, maar daar komt snel verandering in.
Want in V39 komt de Engelsman wat langzaam op gang met voornamelijk laidback platen, maar als eenmaal ‘Poison’ wordt ingezet (met die fijne sample van de gelijknamige bescheiden jaren 90-hit van Bell Biv Devoe) en die herkenbare intro wordt geserveerd, is het aan. Per track groeit de energie en als zelfs met ‘96’ (vijf (!) artiesten op één track) - een drum ’n bass-banger met gevoelige vocals – de achterste rijen los krijgt, kan de rapper niets meer verkeerd doen. Zelfs voor een breakbeat-banger met jersey club-invloeden (‘snowfallfreestyle*’) is een plek in deze achtbaan van een set.
Dan blijkt Owen Pickston (zijn echte naam) ook nog jarig te zijn en wordt hij getrakteerd op een vals, maar zeer gemeende ‘Happy Birthday’. Ook gemeend is zijn ‘dit was een onvergetelijke avond!’, iets cliché om als artiest te zeggen, maar bij deze fijngevoelige rapper geloof je het wel echt. Maak van die 1,8 miljoen maandelijkse luisteraars na vanavond maar een 1,9. (GS)
De odd one out op deze line-up? Dat is zonder twijfel JD Cliffe. Samen met zijn band raast hij als een tornado door genres heen: van drill-achtige flows tot fuzzy indierock met gierende gitaarsolo’s. Alsof je een band als Fontaines D.C. kruist met een hyperactieve grime-MC, en het werkt verrassend goed. JD’s uitbundige energie slaat als een lopend vuurtje over op het publiek. Hij danst en stuitert over het podium, zijn bewegingen vloeien moeiteloos samen met de strakke en pompende riffs van de band, die zowel in samenspel als techniek indruk maken.
Op een gegeven moment strumt een van de gitaristen zelfs met zijn tanden, en dan nog klinkt het vet. Een moshpit mag ook niet ontbreken en een paar bezwete bezoekers lanceren zich naar het podium, midden in het nummer. JD Cliffe lacht en blijft rappen alsof het niks is. Deze set is het bewijs dat hiphop en gitaren gewoon heel goed samen gaan, of je nu drill, punk, indie of garage speelt. (GJ)
De Headlines-afsluiter GoldLink laat zich moeilijk in een hokje plaatsen. De rapper uit Washington DC mengt trap, R&B en house met invloeden van gogo-funk uit zijn geboortestad. Gooi die allemaal in een blender en je krijgt naar eigen zeggen: future bounce. Wanneer hij het podium opkomt, klinkt meteen: ‘Let’s fucking party!’ – op een aanstekelijk dansbare beat met zware bass. Het publiek beweegt lekker mee, je denkt dat in de Next de gedroomde afsluiter van Headlines staat, maar met een wegzakkend energieniveau en een GoldLink die er steeds minder zin in krijgt, gaan de gedachten stiekem terug naar hoe Mula B net dezelfde zaal omver blies.
Dat het energieniveau daalt, bevestigt D’Anthony Carlos (GoldLink’s echte naam): “I’m so tired, I’ve slept all day”, klinkt het én is ook aan hem te zien: hij wandelt wat op het podium, gaat wat zitten en praat veel tussendoor. Hoewel de tracks strak klinken en de DJ technisch prima werk levert, straalt GoldLink zelf weinig uit. Hij rapt vaak met zijn rug naar het publiek of kijkt omlaag richting de grond, en zelfs wanneer hij het publiek aanspoort met “Everyone jump!”, blijft hij zelf vrijwel stil staan. Het is lastig om energie van het publiek te vragen als je zelf niet laat zien wat je bedoelt.
Ondanks de laksheid klinkt alles wel erg strak. Geen backing track, alleen snelle raps die heerlijk flowen over zijn zelfbenoemde future bounce. Vooral bij de track ‘U Say’, gemaakt in samenwerking met Tyler, The Creator en Jay Prince, worden de heupen goed losgeschud op de latin-vibes die dat nummer heeft. De hits komen natuurlijk wel; een ‘Crew’ wordt uiteraard niet overgeslagen en zorgt voor een van de weinige momenten waarop de zaal lichtelijk van de grond lijkt te komen. Voor de rest komt het geen enkel moment tot een echt hoogtepunt. De opbouw blijft achter, waardoor het niet echt een knallende finale wordt. Als headliner op Headlines mis je daardoor toch de kracht die je zou verwachten van zo’n afsluiter, want met alleen strakke flows kom je er niet.