Er staat ons een lange avond te wachten in een stijf uitverkocht 013. Tilburg maakt zich klaar voor een frontale botsing van genres en generaties. Van de razende thrash van het Britse Pest Control via de brute kracht van hardcore-grootheid Harms Way naar de melodieuze emo-grunge van Basement, tot de meedogenloze breakdowns van headliner Knocked Loose: vanavond is niet bedoeld voor tere zieltjes. Vier bands, vier stijlen, één missie: de zaal op zijn grondvesten laten trillen en het publiek naar adem laten happen.

Aan Pest Control de eer om af te trappen, net na etenstijd. Deze Britse trash-hardcoreband schotelt het publiek een venijnige set vol strakke, melodieuze riffs. Vooral het dynamische samenspel tussen de gitaristen valt op: alsof ze een eigen taal spreken, de taal van messcherpe gitaarlijnen. Ondertussen zweept frontvrouw Leah Massey-Hay de zaal op: “This one is for the moshers in the middle, let's see you two-step!”. Het nummer 'P.M.C.' blijkt inderdaad gewillig voer voor de twosteppers, die zich fanatiek in de pit storten. Pest Control heeft de lat hoog gelegd voor de rest van de avond. 

© Anouk Koenen

Het wordt donker in de zaal, de spanning loopt op, en dan ineens knalt het het noisy intro van ‘Unreality’ van Harms Way door de speakers. De Amerikaanse hardcoreband werd opgericht in 2006 en draait al het langst mee van de vier bands vanavond. Binnen een minuut krijgt de ervaren frontman James Pligge een circlepit op gang, hij dirigeert met zijn gespierde armen band én publiek als een bezetene. En ‘Tempation’, met zijn loodzware metalriffs en industriële onderlaag, krijgt zowel bandleden als de 3000 bezoekers aan het headbangen. Met razendsnelle double-kickdrums en zorgvuldig opgebouwde spanningsbogen slaat elke breakdown in als een blikseminslag, waardoor Harms Way niet alleen de doorgewinterde moshers overtuigt, maar ook de rest van de zaal zonder moeite inpakt.

© Anouk Koenen

Verrassend genoeg vormt de Britse alternatieve rockband Basement vanavond de rust vóór de storm die Knocked Loose heet. Hun melodieuze nummers met toegankelijke teksten en eenvoudige drumpartijen doen soms denken aan grunge bands als Foo Fighters, maar ook wordt er veel inspiratie geput uit de emo-hoek. Je vraagt je even af wat deze relatief kalme band precies tussen al dat hardcoregeweld doet, maar ondanks dat weet Basement met pakkende tracks als ‘You Are The One’ en ‘Covet’ jong én oud mee te krijgen. Voor liefhebbers van Nirvana, Foo Fighters en bands als Title Fight of Citizen is dit sowieso raak.

© Anouk Koenen

In het donker licht een bekend symbool op, onmiddellijk herkenbaar voor elke Knocked Loose-fan: het kruis van hun recente plaat You Won’t Go Before You’re Supposed To (2024). “1,2,3 Knocked Loose, motherfucker!” schreeuwt frontman Bryan Garris samen met de 3000 kelen, waarna 'Deep in the Willow' direct de zaal op zijn kop zet. Die intense connectie tussen publiek en band houdt de charismatische zanger moeiteloos vast: teksten worden gezamenlijk afgemaakt terwijl bandleden als bezetenen over het podium stormen, zonder ooit een kabel te verstrikken.

De explosieve drums, double-kicks sneller dan de stroboscopen, en loeiharde breakdowns die je niet alleen hoort maar in het diepste van je lijf voelt. De gitaristen leveren messcherpe riffs, haast onmenselijk snel maar indrukwekkend strak. Knocked Loose toont zich vanavond meester in timing en spanningsopbouw, vooral tijdens 'Suffocate', wanneer plotseling de hele band stilvalt en het podium afloopt. Alleen het zoemen van versterkers vult nu nog de ruimte, totdat ineens die bekende riff langzaam inzet, opbouwt, versnelt, en uitmondt in pure chaos.

Knocked Loose live ervaren is veel meer dan luisteren alleen: elke drop, elke riff, en elke stilte voel je in je lijf. Voor wie houdt van intense spanning, verpletterende breakdowns en gitaarwerk waar je mond van openvalt, is deze band verplichte kost.

© Anouk Koenen
© Anouk Koenen
© Anouk Koenen
© Anouk Koenen