De Hall of Fame heeft een nieuw concept: Tweede Helft. Een gratis avond iedere derde woensdag van de maand waarop er 2 á 3 bands geprogrammeerd staan, uiteenlopend van artiesten met al wat ervaring tot groepen waarvan de carrière eigenlijk nog moet beginnen. Vanavond aan Titanium Exposé, Honey Im Home en ons eigen Tilburgse To Adelaide de eer om de eerste editie af te trappen.

Richting de aanvangstijd van 19:30 oogt de zaal nog verontrustend leeg. Of dit te maken heeft met dat het woensdag is, mensen laat eten of er een voorprogramma is dat nog onbekender is dan je eigen wachtwoorden, wie zal het zeggen. De mensen die er al wél zijn kunnen alvast genieten van de chaotische fuzzy eggpunk-meets-rockabilly-meets-garagerock van Titanium Exposé. Wat meteen opvalt is dat het drumstel van de Haarlemse formatie uit evenveel onderdelen bestaat als de band zelf, namelijk drie. Een drumkit zo minimalistisch dat er zelfs geen drumkruk vanaf kan. De energie en het geluid wat vervolgens de zaal in schalt is echter alles behalve minimalistisch te noemen.

De synthbass baant zich stoicijns een weg door het chaotische drum en gitaargeluid terwijl de vocalen rustig in een soort reverbsauna gaarkoken. Met slechts één EP (Disorders, 2024) onder zijn naam is het drietal pas net onderweg, en het is jammer dat er nog maar zo weinig mensen waren in de zaal, want de band heeft al met al een interessante sound die je niet vaak hoort.

De tweede act van de Tweede Helft, het Amsterdamse Honey I’m Home, komt als band pas net kijken, maar met oud-leden van Marathon, Jagd, Banji en WIES in de gelederen kun je het eigenlijk geen nieuwkomer meer noemen. Dit wordt meteen onderstreept zodra openingstrack ‘Wishful Thinking’, tevens de debuutsingle die op 27 maart uitkomt, ingezet wordt. Alles klopt, geen enkel instrument overheerst maar het vormt samen een sonische deken die de band maar al te graag over de inmiddels verder gevulde zaal legt. Hoewel deze deken heerlijk past, zit compleet comfortabel worden er niet in. Prachtige haast melancholische passages worden moeiteloos afgewisseld met snoeiharde nietsontziende shoegaze, om vervolgens alsof er niets gebeurd is weer terug te gaan naar het ingetogen.

Het is inmiddels gezellig druk in de zaal als het Tilburgse viertal van To Adelaide de avond af mag gaan sluiten. Met een gloednieuwe EP genaamd BOINK onder de arm knalt, wat misschien wel de luidste band van Tilburg genoemd mag worden, er meteen met gestrekt been in. Hoewel de zang gedurende de eerste paar nummers compleet verloren gaat in de mix, kun je simpelweg niet anders dan meebewegen met het podiumgeweld. De muur van geluid is haast tastbaar, je voelt je bijna als een lepeltje dat rechtop blijft staan in een te sterke kop koffie. Als je je voet verplaatst in de baan van één van de versterkers voelt het net alsof je voor zo’n massagestraal in een zwembad staat.

Na een paar oudere nummers wordt er nieuw werk van BOINK gespeeld, een EP die in vergelijking met debuutalbum Something Temporary (2020) meer gazy en minder punky is. Het is nog steeds snoeihard, alleen de vocalen zijn rustiger en meer dreamy. Het is met de afwisselingen live haast alsof het twee verschillende bands zijn in het lichaam van één. Als een soort eb en vloed wordt je tijdens het nieuwe werk naar het podium getrokken waarna je door een ouder nummer weer terug naar je plek geblazen wordt. Wat vanavond sowieso overeind blijft staan is het gegeven dat de combinatie To Adelaide/Hall of Fame een garantie voor een topavond is.

Helaas was er geen fotograaf op de avond aanwezig, alle foto's zijn archieffoto's.