Het spits zou eigenlijk moeten worden afgebeten door het Nijmeegse Radeloos///Ziedend, maar de alomtegenwoordige griep heeft daar naar we vooronderstellen een stokje voor gestoken. Gelukkig zijn de provinciegenoten van Spit For The Masses bereid gevonden op het laatste moment in te vallen, en dat doen zij zeer verdienstelijk. Muzikaal gesproken tappen de heren uit een enigszins verwant vaatje, tenminste, als je 'crustmetal' als een genre wenst te accepteren. Als oervadertjes van deze (en menig andere) muziekstijl zou je zeker mede de bandleden van Napalm Death kunnen noemen, en verrek, de bassist heeft voorwaar wel wat weg van een jongere Shane Embury. De analogie doortrekkend zou je de zanger ook wel een jongere 'Barney' kunnen noemen, al geeft het nu eenmaal niet zeer brede plankier hem niet veel ruimte om zijn overduidelijk aanwezige energie kwijt te kunnen. Ondertussen laten de snaken ondubbelzinnig blijken tot een jongere generatie te behoren, die vele invloeden in hun totaalgeluid verwerkt hebben, van black tot doom tot... wave? Hun laatste nummertje zou je in elk geval bijna dansbaar kunnen noemen. Neemt het publiek deze gelegenheid al te baat? Slechts mondjesmaat, al wordt de aanvankelijke bleuheid wel langzaam afgeworpen en stijgt er in de korte pauzes tussen de nummers hier en daar een brul op. Vlak voor het podium valt echter al wel enige beweging waar te nemen. Een hoopvol teken voor de rest van de avond.
Het heeft even geduurd, maar eindelijk is het dan zover: Tilburgs metalcombo Noctambulist brengt vandaag zijn tweede langspeler uit. Een uitstekende reden om ons op deze snijdend koude vrijdag weer eens naar Little Devil te begeven.
SPIT FOR THE MASSES
YANTRAS
Na de energiestoot van SFTM is het tijd om even gas terug te nemen en ons in de meer occulte sferen van Yantras onder te dompelen. De Roermondse groep, die zich laat inspireren door het duistere verleden van de stad, liet vorig jaar op het Off-Road programma van Roadburn al een positieve indruk achter, en deze wordt vanavond bevestigd. Blikvangster is de geheel in het zwart gehulde vocaliste, die met haar beurtelings bezwerende en woedend-krijsende zang de dreigende, bij wijlen verpletterende sludgedoom van een boeiend accent voorziet. Een relatief recent nummer als 'I Am You' kent een fraaie opbouw en beklijft vrijwel meteen, wat ook voor de toekomst het nodige belooft. Goed werk.
NOCTAMBULIST
De avond tot nu toe was mooi, maar uiteraard zijn de meeste bezoekers hier vooral gekomen voor Noctambulist, en het mag dan ook geen verbazing wekken dat het kleine Devilzaaltje nu nog wat voller staat dan hiervoor. De stemming zit er goed in; zozeer dat het sfeervolle introotje van de nieuwe plaat behoorlijk overstemd wordt door het gejoel en geleuter van het publiek. Geen nood - de gitarist/vocalist moet zijn haperende instrument direct vervangen, dus de intro mag een keertje over, dit keer in een beduidend stillere ruimte. Wat volgt is een integrale uitvoering van het nieuwe werk, dat het wat lichtere terrein voorbij het inktzwarte blackmetaldal nog iets verder verkent middels redelijk compacte nummers die je hier en daar best 'catchy' zou kunnen noemen. Aan emotionele diepgang zijn echter geen concessies gedaan, waarvan menig waterig oogje in de intussen behoorlijk deinende zaal in stilte getuigt. Wanneer de laatste noten van het laatste nummer (met de aardige tekst 'de droom is dood, leve de droom') verklonken zijn, wil niemand al naar huis, maar gelukkig is de band ook niet te beroerd nog wat oud werk ten gehore te brengen, eindigend op de vrolijke noot 'Vreugd'. Het nieuwe album mag wat poten in de aarde gehad hebben, het resultaat mag er zeker zijn. Volg de weg van je hart, lieve mensen, dan kun je wellicht ten onder gaan, maar nooit falen.