Tijdens het voorprogramma springen er een drie artiesten uit voor ons. De eerste uit dat rijtje is het Bredase trio Red Valley (alleen zijn ze vanavond slechts met zijn tweeën) en brengt ons alvast in de in vrolijke gitaarpop sferen zoals we die later gaan zien bij Ciao Lucifer. Een ietwat valse gitaar mag de pret niet drukken wanneer ze het nog onuitgebrachte 'Grown Up Thing' voor ons spelen en daarmee stiekem de eerste paar voetjes van de vloer weet te halen. Van vrolijke gitaarmuziek naar de licht melancholische, maar ook hoopvolle, klanken van R&B-/pop-zangeres Ruby Mus. Ze speelt vanavond haar debuutsingle ‘Goodbye’ voor ons onder begeleiding van de akoestische gitaar. Het nummer gaat over het beëindigen van een relatie en raakt ons extra door haar zachte kwetsbare stem. De laatste uitblinker uit het voorprogramma is de Tilburgse Luz Bravo die meteen opvalt met haar powervrouw uitstraling. Ze brengt ons, op Internationale Vrouwendag, een ode aan de vrouw: “Deze is voor alle vrouwen, alle fems, we mogen gezien worden.” En die boodschap komt zeker over wanneer de soulvolle zangeres met haar krachtige vocalen het nummer ‘See You’ voor ons zingt.
Hoewel de heren van Ciao Lucifer al drie albums op hun naam hebben staan, genieten ze nog niet bijzonder veel landelijke bekendheid. Het recentste album Good News is hun laatste wapenfeit en vanavond trappen ze hun Ciao Lucifer Brings Good News Club Tour af in de Hall of Fame. En dat doen ze niet met één, niet met twee, maar met maar liefst tien support acts. Lokaal talent kon zich aanmelden om het voorprogramma in eigen stad/regio te verzorgen en mogen allen één nummer (akoestisch) opvoeren.
Zonder pauze gaan we door met de hoofdact van vanavond: Ciao Lucifer, bestaande uit Willem Wits en Marnix Dorrestein. De herhalende groovy gitaarriffs van gitarist Dorrestein leiden de eerste song ‘Closer’ in. Een prettig opbouwende opener, maar de heren lijken er nog even in te moeten komen want de vocalen van Dorrestein zijn niet altijd even raak. Tegen het eind van het derde nummer lijkt de spanning van de schouders te vallen en zien we het vrolijke duo opbloeien. Het nummer ‘So Slow’ lijkt op het eerste gezicht een vrolijk indiepopnummer, maar gaat in werkelijkheid over de lange wachttijden bij de GGZ: “Each and every moment getting anxious more and more // So slow, so slow, taking so long”. Het laat zien dat het duo hier niet alleen is om lol te maken, maar ook om licht te schijnen op serieuze onderwerpen. Hoewel plezier nog wel altijd voorop staat bij Ciao Lucifer: zo delen ze bandjes uit aan het publiek die zij op hun beurt weer mogen weggeven aan de beste dansers, horen we hier en daar een kazoo voorbij komen en delen ze bellenblaas uit. Soms voelt het alsof Ciao Lucifer iets te veel hun best doet om het publiek enthousiast te houden, terwijl ze dat ook prima kunnen met alleen hun muziek. Willem Wits is duidelijk de meer ervaren muzikant, op zijn drumskills is weinig aan te merken. Sterker nog: de in pyjama gehulde drummer speelt een mega strakke show en zijn continue glimlach verwarmd de hele zaal. De nummers zijn enorm aanstekelijk, lekker bouncy en blijven makkelijk hangen. Hier en daar horen we ook wat funky disco waarmee ze elk voetje van de halfgevulde Hall of Fame van de grond weten te krijgen. Een veelbelovend duo dat hopelijk nog wat festivals weet mee te pakken, want hun album Good News is perfecte soundtrack voor de zomer.