Je hebt ze vast wel eens op YouTube voorbij zien komen; livestreams met lofi beats voor tijdens het studeren. Een trend waar de Arnhemse producer David Berman al een paar jaar geleden slim op inspeelde en behoorlijk wat internationele streams mee pakt, onder de naam Just Big Hills maakt hij dromerige lo-fi triphop beats met hier en daar een vleugje indierock. Het is nog licht buiten en niet druk in De Nachtzuster als Berman zijn set met louter nieuw materiaal speelt, een voorproefje van wat hij komende tijd gaat uitbrengen, we krijgen als het ware een kijkje in de keuken bij Berman. De beatsamples en mellow soundscapes op zijn launchpad vormen de basis en afgetopt met zijn simpele maar zwoele gitaarspel is dit perfecte muziek om even laidback bij weg te dromen, en door hier en daar wat te strooien met rockende gitaarriffs, spacey computergeluidjes en onheilspellende toon geeft hij zijn set net de extra pit mee die het als liveset nodig heeft. (RZ)
Gave locaties die nieuw zijn? Check. Een breed programma waar iedere soort liefhebber van alternatieve muziek los op kan gaan? Check check. Popronde 2022 was weer een feest voor lichaam en oren en de redactie van 3voor12/Tilburg haalden de spreekwoordelijke krenten uit de muzikale pap.
Just Big Hills
Barth
Voor wie de avond wat zachtjes wil beginnen is er Barth in de pittoreske Pauluskerk, met zijn neo-klassieke/moderne piano composities betoverd hij het publiek wat de rand van het centrum gevonden heeft. Ondersteund door een celliste worden zijn meeslepende nummers ter ore gebracht. Tussendoor verteld hij ook hoe sommige nummers tot stand zijn gekomen, hoe bijvoorbeeld de fluitende vogels op 'Bloesem' live missen, maar in de studio versie er wel zijn omdat het nummer een ode is aan de begin van de lente. Of hoe 'Salt' het beste klinkt als je er een zonsopgang bij fantaseert. Barth maakt muziek voor de rustige momenten en dat is op een avond met pop en rock als hoofdgenres is dat een welkome afwisseling. (LJ)
A Minor Problem
We staan hier voor een paar heren die al een behoorlijk tijdje meedraaien; A Minor Problem bestaat namelijk al 8 jaar. Alle leden dragen een sportshirt en al snel wordt duidelijk waarom; de schurende poppunk en goed gevulde Irish Pub vormen de perfecte formule om te moshen en zweten tot je erbij neervalt. Het van de week uitgebrachte ‘Birds’ en meest gestreamde track ‘Overthinking Brain’ zijn twee snoeiharde nummers die de hyper energieke sfeer in de Ruby’s volledig omarmt. Frontman Dean Vrösch kruipt bijna elk nummer het publiek in, kijkt de mensen eens goed aan, klimt tweemaal op de bar waar hij later ook nog besluit vanaf te stagediven. Je zou de drummer, twee gitaristen en bassist achter hem, die hier en daar wat technische problemen ervaren maar een minstens even sterke show staan te spelen, bijna vergeten. Ademruimte krijgen we bij het nummer ‘The Fire’, althans dat denken we; het nummer begint met een folky akoestische gitaar maar barst al snel weer los en later in het nummer worden we getrakteerd op een heerlijk meeslepende gitaarsolo. Als klapper op de vuurpijl gooit de band er nog even een poppunk versie van 4 Non Blondes’ ‘What’s Up’ tegenaan die door de hele Ruby’s luid meegezongen wordt. (RZ)
De Toegift
‘T Elfde Gebod staat al snel zo vol dat er mensen buiten via het raam nog een kijkje proberen te vangen en dat is logisch als je weet dat hier De Toegift staat te spelen. Met een blend van indie en jazz, hele mooie kleine zachte liedjes en meer up-tempo nummers zijn ze snel de lieveling van menig popronde bezoeker geworden. Ze trekken meteen de aandacht van het publiek met het spoken-word nummer ‘De Toegift’, om vervolgens hun hit ‘Nollestrand’ erachter aan te knallen, een ode aan het strand bij Vlissingen waar de zanger van de band vandaan komt. Daarna volgt een blok met wat langzame nummers, waaronder de pianoballad 'Soms', over buitengesloten zijn, en nieuw nummer 'Licht Als Stof'. Hierna pikken ze het tempo weer op en is het tijd om lekker te dansen op 'De Woonwijk', over een vinexwijk in Breda waar iedereen die uit een soortgelijke wijk komt zichzelf in kan herkennen. Van begin tot einde heeft de band het publiek aan zijn lippen laten hangen en kan iedereen tevreden en voldaan naar een volgend optreden trekken. (LJ)
Muylike
De zomer is helaas voorbij, maar niet als je vanavond in de Steck bij Muylike (lees; moeilijk) staat. Het tot 3voor12 Popronde talent uitgeroepen Muylike, het project van Utrechtse singersongwriter Stijn Post, staat tijdens de Popronde niet alleen op het podium, maar heeft voor deze gloednieuwe live-show nog drie andere bandleden om hem heen verzameld. Het is niet druk in de Steck, maar de mensen die er zijn bouncen vrolijk mee op de mierzoete indiepop die de band ons voorschoteld. Vooral frontman Post en gitarist Joshua Meijer vormen met hun melodieuze gitaarlijnen een ijzersterk duo tijdens nummers als het recent uitgebrachte ‘Here We Go Again’ die ons weer even terugbrengt naar de fijne zondagse zomerochtenden en ‘Gardening’ dat over tuinieren met je liefje gaat. (RZ)
Marathon
Wanneer Marathon opkomt in de Cul de Sac gaan de registers meteen vol open en komt er een muur van gitaar en drums op het publiek af. Na een paar minuten aftastend geluisterd te hebben, is het publiek goed warm en komen de lichaamsdelen losser. Tegen de helft van de set heeft de zaal de shoegaze sound van Marathon zo tot zich genomen dat de eerste moshpit ontstaat, daarna is er geen houden meer aan. Iedereen laat alles gaan en de band lijkt nog een extra dosis energie te krijgen. Dat de teksten soms niet te verstaan zijn in het enorme geluid maakt het publiek en hun mini-circle pits helemaal niks uit. Zij zijn hier gekomen om van een lekker potje gitaarherrie te genieten, en dat is zeker wat er geleverd wordt. Dat de band hierna vier dagen de studio in gaat om hun eerste EP op te nemen kan alleen maar goeds beloven. (LJ)
Mood Bored
Dat de Tilburgse Rockacademieband, en tevens 3voor12 Popronde talent, Mood Bored al behoorlijk wat populariteit heeft vergaard in Tilburg wordt bij aankomst bij Steck al snel duidelijk; wie naar binnen wilt zal zich door een zwetende massa moeten manoeuvreren en voor de grote raampartijen is ook al geen plek meer. Het duurt niet lang voordat een enkeling besluit om maar op de tafels te gaan staan, binnen no-time zijn de ruiten beslagen van de hitte en hoewel de band nog maar twee uitgebrachte singles heeft, danst het publiek uitzinnig op elke track. De teksten uit de koker van basisste en vocaliste Myrthe Driessenaar zijn melancholisch en een tikje eigenwijs, zo zingt ze over vervelende mannen “want die zijn stom” aldus Driessenaar en is debuutsingle ‘Easy Going’ een sneer naar zichzelf om weer uit de put te klimmen; dat wilt wel lukken met deze mega aanstekelijke bouncy track. Live gaat het er bij de band flink wat harder aan toe, jammer is wel dat Driessenaar behoorlijk overstemt wordt door het drumgeweld van Timo de Wit en rauwe gitaren van Daan Stuyven. Het doet echter niets onder aan de sfeer; er wordt wild gedanst en het publiek is gretig op zoek naar ruimte om te kunnen moshen en de drie staan zelden niet met een grote glimlach te spelen. (RZ)
De Baron
Heb jij ooit in een klezmer moshpit gestaan? De mensen die Weemoed vanavond binnen wisten te komen wel. Vanaf het eerste moment dat de band begint met spelen was de sfeer binnen uitmuntend en de rij buiten tot aan de stoep. De Baron speelt een mix van Balkan beats, punk en klezmer en weet daarmee heel het cafe aan hun lippen te houden. Elke tempowisseling, solo en opjutting wordt door het publiek opgepikt en hoe verder de avond komt hoe verder de ramen beslaan door de energie van band en publiek. Dat de eerste rij soms bijna geraakt wordt door de schuif van de trombone maakt niemand iets uit en zoals de zanger heel mooi samenvatte “Je kunt dromen van de mainstage op Lowlands en dergelijke, maar is er iets mooier dan dit? Het past niet, het stinkt, het is heet, maar het is geweldig”. Wanneer de set is afgelopen, stroomt het cafe snel leeg; de trein naar huis moet nog gehaald worden. Maar voor wie er bij was, was dit een avond om niet snel te vergeten. (LJ)
Q'n
Er hebben zich flink wat mensen gemeld bij Club Smederij waar Q’n de nacht zal aftrappen, de Veghelse rapper zou eigenlijk niet op Popronde Tilburg staan maar twijfelde geen moment toen hij gevraagd werd of hij wilde invallen voor Smitty. De Rockacademie student werd vorig jaar al ontdekt door Ares, die hem vroeg om als eerste bij zijn label 162 Records te tekenen en vanavond laat hij zien waarom. Het hyper emotionele en recent uitgebrachte ‘Stereo’ is een prachtige track waarin hij rapt over de donkere tijden die hij gekend heeft en tijdens het vlijmscherpe ‘Zilveren Tranen’ laat Q’n zien een behoorlijk staaltje hard te kunnen spitten. Hij trakteert ons nog op een nieuwe track waarvoor de lichten gedempt worden: ‘DIt nummer gaat erover dat je eerst van jezelf moet houden om van iemand anders te kunnen houden’, tekstueel zit het sterk in elkaar en de passie waarmee de rapper het brengt komt recht vanuit het hart. Afsluiten doet hij in stijl: crowdsurfend en moshend tussen het publiek. Zelfliefde en liefde voor elkaar is de rode draad hier vanavond: ‘Mag ik een applaus? En niet voor mij, maar voor je motherfucking zelf! Iedereen mag er zijn, hou van jezelf.’ Q’n speelde een thuiswedstrijd en heeft ‘m ruimschoots gewonnen. (RZ)