Na een beladen stilte en ongemakkelijk geschuifel door een halflege Hall of Fame mag de muziek aan; met een door de geluidsman ingestart synthpopdeuntje worden we deze donderdagavond door Yoni Loveless en Nani Dustpuss verwelkomd met een sketch die niet zou misstaan in een kinky versie van Het Klokhuis. De twee Friezinnen van O, Kutjes (behoedzaam googelen!) staan breed glimlachend, in schooluniform met verwaarloosbare plooirokjes, minutenlang ‘Welkom bij de show! Wij zijn O, Kutjes, O, Kutjes!’ te scanderen.
Na het applaus van een ietwat verdwaasd publiek besluit O, Kutjes de boel in gang te trappen, en al die mutsen (m/v) met een rotvaart de show in te trekken. Dat laatste mag je overigens letterlijk nemen; Loveless en Dustpuss zijn de trotse bezitsters van een diploma in duw- en trekwerk en zijn allerminst verlegen om de vergaarde theorie in de praktijk om te zetten.
‘Dit lied, ‘Pow Pow’, gaat over… dat als je op straat verkracht wordt… Daarover moet je gewoon niet zo zeuren,’ zegt Yoni gortdroog. Wat volgt is pikzwart cabaret met een beukende synthbeat eronder. En een gratis levensles: wie er na negen wijntjes, ’s nachts op de stoep, tóch al klaar voor ligt... Tja. Herkenbaar, nietwaar, beste lezeressen?
Het beukend-transcendente ‘Stroboscoop’ gaat over janken tijdens het stappen, in ‘Huilen en haten’ is onze mannelijke medemens kop van jut, en in ‘Kotsen in de Scooter’ ligt Nani anarchistisch in een plas bier op de vloer te twerken.
Nee, O, Kutjes is duidelijk níet geïnteresseerd in de geciviliseerde kanten van het menselijke bestaan. Of net wel. Overigens hoeft het geen betoog dat Yoni en Nani ons bij iedere buiging een blik op hun kanten slipjes gunnen. Wij zijn vanavond zeer onder de indruk van dit overvloedig aanwezige showelement, vooral als de rode stringetjes op het laatst als merch worden verkocht aan de hoogste bieder (weer eens wat anders dan een poster of een CD).
Oncomfortabel persoonlijk
Een concert met te weinig publiek voor de chaos op het podium voelt steeds haast oncomfortabel persoonlijk, vooral als iedereen in de zaal individueel door deze agenten van het kwaad in de kont wordt geblaft. O, Kutjes komt je halen, en wie niet mee wil, moet met de staart tussen de benen afdruipen. Een verademing in de allervreemdste zin van het woord.
Press-play
Vanavond ook aangetoond: je kunt gerust wegkomen met press-play backingtracks, zolang je iedereen maar voldoende kan afleiden. Eerlijk is eerlijk: als Yoni en Nani daar met dezelfde je m’en fous-mentaliteit karnemelk hadden staan maken, waren we nóg blijven staan.
Nee, niemand die ons hoort beweren dat dit nu hoogstaande synthpop is, maar met O, Kutjes is het zoals zonder slipje de deur uitgaan: je moet er geen gewoonte van maken, maar je moet het toch één keer in je leven hebben uitgeprobeerd.