Eén van de meest bijzondere artiesten op het affiche dit jaar is ongetwijfeld Harry Merry, de Rotterdamse eenzaat die zowel fysiek als muzikaal een geheel eigen universum lijkt te bewonen. In de woonkamer van het studentenhuis aan de Tournooistraat is hij echter op merkwaardige wijze op zijn plek. Niet alleen door de nabijheid van de Piushaven, maar bovenal door de alternatieve inrichting van de ruimte – gestoken in zijn onafscheidelijke witte matrozenpakje, met zijn zwarte mascara en witgrijze haardos vormt hij een soort negatief van blackmetalicoon Abbath, die op de poster boven hem prijkt.

Of de muziek van Harry even demonisch is als die van de ex-frontman van Immortal kan men betwisten, maar zeker is dat zijn vreemde interpretatie van sixties pop elke conventionele opvatting van welluidendheid tart. Een oningewijde luisteraar zou in eerste instantie kunnen vermoeden dat de man er op zijn keyboardje de hele tijd net naast speelt, tot het begint te dagen dat dit precies zijn bedoeling is. Het in vrij ruime mate aanwezige publiek weet zijn trekpopachtige mimiek en bizarre composities, die cartooneske namen als ‘Stevie Storm’ en ‘Superhuman Struggles’ hebben meegekregen, in elk geval zeer te waarderen, getuige het applaus en gejoel dat in de pauzes tussen de nummers opstijgt. Misschien wel het grootste succesnummer van deze editie. (MdW)

Miljoenen views op Youtube heeft-ie al. Er hangt iets in de lucht! Dat wisten we al vanaf het moment dat we letterlijk (!) in het bootje stapten met Timecop1983, oftewel Jordy Leenaerts. Wanneer hij de eerste synthesizers door de boxen jaagt wordt de locatie, een woonboot aan de Piushaven, stante pede omgedoopt tot 80's renaissancetempel.

Hier aan boord zweert Timecop1983 bij de onderkoelde aanpak: strak gedoseerde beats, bijgeknipte percussieklanken en melancholische synth-inslagen, alles gedoseerd met chirurgische precisie.
Die minimale input zorgt wél voor een maximale output: heerlijke moody tracks, waar synthesizers door de doffe beats heen breken en de boel helemaal opensplijten.

De jaren tachtig-nostalgie stroomde ons met emmers rond de enkels. Benieuwd hoe het Timecop1983 zal vergaan op de grote podia, wanneer de zomer komt. Maar wat de Tilburgse bootjes betreft, zit het al behoorlijk snor. Een dik halfuurtje met de rug tegen het beslagen bootraam aangeplakt; we hadden er gerust nog een halfuurtje langer willen staan. (LV)

Zijn eerste song begint met een stevige bekentenis. 'Ze vindt me lui en dom / Ik geef haar groot gelijk'. De toon is gezet. Wat volgt zijn ontboezemingen te veel om in te lijsten, gebracht met niet meer dan een eenvoudige akoestische gitaar. Nick Pilmeyer, afgestudeerd aan de Rockacademie, laat zich in de kaart kijken met zijn Nederlandse liedjes.

Al met al is het aardig vertoeven in het studentenpand waar Nick zijn persoonlijke verhalen, zijn véle bekentenissen, en een paar covers (Boudewijn de Groot, in een eerdere ronde Justin Timberlake) aan ons laat horen. Het is een hoogstpersoonlijk, intiem optreden, maar er zitten iets te dunne riedels tussen waarvan je halverwege een nummer weleens mistroostig in je bierbeker gaat staren. 'Woorden' is er zo eentje. ('Woorden', zingt Nick mijmerend, 'Er zijn alleen maar woorden. Woorden. Wooorden. Woooooorden. Wooooooooorden.' (x10)). Ik keek ernaar, ik luisterde, en ging dan weer verder met dommig dagdromen. Met de finish in zicht werden de songs doortastender - veel vaart en punch zat bijvoorbeeld in 'Zwaan'.

De vlotte bindteksten die hij uit zijn mouw schudde waren hoogst vermakelijk. Het dynamische 'Alles Op z'n Tijd' was een hoogtepuntje. Zo heeft Nick zeker zijn momenten - hij moet ze alleen wel inzetten wil hij de volle aandacht krijgen van dat zooitje ongeregeld in het studentenpand. (LV)

'Kan iemand misschien even de computer bedienen? Degene die dat zou doen is even douchen.' Onbedoelde hilariteit bij aanvang van het optreden van Smutfish/Smetvis in een studentenhuis aan de Lange Nieuwstraat. De bebaarde singer-songwriter (echte naam: Melle de Boer) treedt vanavond op zonder band en gunt ons een halfuur lang op uiterst authentieke wijze een inkijkje in zijn kleurrijke, licht getroubleerde gevoelsleven. Liefde, dood, drank: klassieke thema's die vanavond worden opgediend in de oorspronkelijke Engelstalige versies of in de door uiteenlopende auteurs (Lieke Marsman, Leon Verdonschot, Anton Dautzenberg) vertaalde Nederlandstalige varianten. Het resultaat: ontwapenende en bij vlagen ook ontroerende liedjes over zijn demonen ('Dans met je angst'), de hartslag van zijn nog ongeboren dochter, en de troost van de roes ('I gotta have a drink'), ondersteund door fraaie, eenvoudige pentekeningen op het scherm achter hem.

Dat het optreden chaotisch is en blijft (de nerveuze De Boer stelt af en toe wat vragen aan het publiek en rommelt wat in paperassen) draagt alleen maar bij aan de aparte sfeer: na een halfuur staat het mysterie Smetvis nog altijd recht overeind. (JP)

Echo Movis timmert flink aan de weg: de uit Utrecht en Amsterdam afkomstige band toerde de afgelopen jaren stad en land af, zag twee van de vijf bandleden vertrekken en bracht eind vorig jaar de nieuwe EP The Edge of the Sea uit. Stralend middelpunt van de band (die live geregeld met wisselende ritmesecties werkt) is zangeres Adura Sulaiman, die de show steelt met haar fijne, soulvolle stem en haar ontwapende presentatie. Vanavond toont ze zich quasi-verrast over de hoge opkomst ('We hoorden dat er niemand zou komen, maar het valt mee'), ontfermt ze zich met zichtbaar genoegen over de drumcomputer en spoort ze de circa twintig bezoekers tijdens een spaarzaam 'gevoelig momentje' aan om hun geliefde vooral even lekker vast te pakken: 'Of je ex natuurlijk, dat is misschien nog beter.' 

Ondertussen wordt er in de huiskamer van het 33 bewoners herbergende studentenhuis aan de Primus van Gilsstraat een jointje opgestoken, gaat de rookmachine op vol vermogen aan en wordt er, terwijl de band het tempo langzaam opschroeft, voorzichtig gedanst op de psychedelische indiepop van Echo Movis. Terwijl we een fles lauwe pils aan de mond zetten en de muziek langzaam bezit van ons neemt, wanen we ons heel even in een hippe danskelder, ergens aan Avenue C in New York. Meer underground dan dit gaat het Stukafest vanavond niet worden, zoveel is zeker. (JP)