Iwan de Verschrikkelijke (9 jaar oud) wereldkampioen tafeldrummen

Benjamin overrompelt vriend en vijand met techniek, creativiteit en pure passie

Freek Verhulst ,

Staand op de tafel, de armen wijd gespreid, toegejuicht door een volle zaal - als ware hij Armin van Buuren in Miami. De 9-jarige Iwan ("de Verschrikkelijke") Straasheym is zojuist de allereerste Wereldkampioen Tafeldrummen geworden, en hij kan het amper geloven. De tranen van geluk biggelen over zijn rode wangetjes. "Niemand hier heeft ooit zoiets moois meegemaakt als dit, en wij hebben allemaal voor minder gehuild", verklaart presentator Niek Nellen de vrijgekomen emoties.

In de anderhalf uur daarvoor is er gelachen, gejuicht, geheadbangd en in polonaises gelopen. Incubate is pas net begonnen, maar het WK Tafeldrummen blijkt een emotionele achtbaan die we andere jaren pas op de legendarische afterparty's gewoon waren - of dan toch op z'n vroegst bij het Heavy Metal Bowlen op de donderdag. Belangrijkste verantwoordelijke is de jonge Iwan, die deze avond in sneltreinvaart van vertederende outsider uitgroeit tot onbetwiste kampioen.

Als allereerste had hij zich ingeschreven voor het WK. Die avond wilde hij weg van huis in zijn Iron Maiden-shirt, maar dat mocht niet van zijn moeder. "Daar zit een gat in", had ze gezegd. "Doe je Cradle Of Filth-shirt maar aan." Een jongen met smaak, dat wordt gewaardeerd hier. Iwan eert Iron Maiden nog wel; met een nagenoeg perfecte tafeldrumkaraoke van 'The Trooper', en dat komt hem gelijk op een hoop bewondering te staan. "Ja, kinderen hè. Die steken nog energie in dingen", legt Nellen de jury voor. Tafeldrummer Lemmy Konijn, die later op de avond de 'Speed Challenge' wint, vertelt zijn buurman in het publiek glimlachend: "Zo was ik ook precies op de basisschool. Ben nog vaak de klas uit gezet."

Het is duidelijk: dat is er een om rekening mee te houden. Dat ondervindt Bas Nellen als eerste aan den lijve. In de voorronde verliest hij de battle kansloos van Iwan, zelfs een schaamteloze noodgreep naar 'Heb Je Even Voor Mij' (Frans Bauer) kan hem, ondanks wat meezingers in de zaal, niet redden. In de halve finale hoeft de jury er niet eens aan te pas te komen. Opponent Stefan Sterrenberg erkent sportief zijn meerdere en geeft zich gewonnen. Iwan, die elke ronde weer nieuwe manieren vindt om - vaak in indrukwekkend tempo - op de tafel te roffelen, is finalist.

Omdat in de andere finale Joep Schmitz de razend spannende broederstrijd van zijn Eegah-bandgenoot William van der Voort wint, neemt Iwan het in de finale één-tegen-één op tegen de Yama-drummer, die al optrad op festivals als Roadburn en Incubate, en Europese tours deed. Maar het is wat sport en kunst beide zo mooi maakt; de rauwe romantiek van de onvoorspelbaarheid.

Zoals grote favorieten als Manchester City en Arsenal het dit seizoen moesten afleggen tegen het kleine Leicester City, zo is ook hier de underdog, de people's favourite zo je wilt, de winaar ten koste van de gedoodverfde kampioen. En ook hier is het allerbelangrijkste wapen de grote, ongecontroleerde liefde voor het spelletje. In elke klap op de tafel legt Iwan zijn complete ziel en zaligheid. Schmitz zal na afloop de eerste zijn om toe te geven dat de uitslag niet meer dan terecht is. "Hij was echt heel goed. Ik ben een trotse verliezer."

Maar eerst is daar nog hét moment van Iwan de Verschrikkelijke, die zich niet liet intimideren door halfnaakte, bezwete twintigers en dertigers, maar gewoon deed wat hij goed kan én waanzinnig leuk vindt. En nu de ziltig-zoete smaak van de overwinning mag proeven, terwijl hij nog één keer The Trooper drumt.