Met ‘Hoon’ is direct duidelijk: combineer experimentele doommetal met droning vibes en rauwe vocalen en je trekt een publiek dat aan je lippen hangt. De emotievolle tonen glijden als een waterval langs en zijn precies goed geconcentreerd. Aanwezig, niet té, maar in ieder geval gebracht met een muzikale kracht om de in wanhoop gedoopte vingers bij af te likken.

‘Het smerige kleed van de ziel’ neemt je mee naar een verlaten bos om rauwe, muzikale pijn in alle bezieling aan te kaarten. Wordt het dan niet allemaal te deprimerend? Integendeel, menig metalhead krijgt het voor elkaar in volle overtuiging te headbangen, een hele prestatie wanneer men zo dicht op elkaar staat dat het niet duidelijk is van wie het zweet is dat langs je rug omlaag loopt. Nu heerst er sowieso een stomende benauwdheid in de Devil, en aan het weer kan het niet liggen. De zaal is doortrokken van melancholie die een hypnotiserende schwung met zich meebrengt en de gemiddelde Incubater laat balanceren op het randje van een muzikale trip. Ook voelbaar door de band zelf: de bassist staat tijdens de verslindende tonen met open mond, gesloten ogen en gespreide armen zijn eigen extatische muziekwonden te ervaren. Een enkeling wil de ruimte verlaten, maar geeft het toch maar op. En terecht: wie wegloopt tijdens een dergelijke performance, verdient het überhaupt niet om ook maar een greintje mee te pikken van de strakke doom.

Frontman William van der Voort vertelde ons onlangs dat zijn noten fonetisch zijn en geen tekst bevatten. Dat gegeven maakt het enorm knap een stukje vocaal neer te zetten die overeenstemt met de rest van de muziek, doordacht klinkt en waarbij de pure emotie in golven van het podium de zaal in druppelt. De boodschap die zijn ontvelde vocalen verbergen worden onthuld door de brute bastonen en het gepassioneerde voorkomen waarmee Ggu:ll zichzelf definieert. Het is onwerkelijk hoe de aandacht van het publiek tot op het einde wordt vastgehouden, al is dat natuurlijk iets wat we gewend zijn van de Tilburgse formatie.

Met ontelbaar veel hoogtepunten in een set die instrumentale dromerigheid vervlecht met ultradonkere metal, is een explosie op het einde bijna niet meer nodig. En toch komt die er: met ‘March 28 1941, drowning’ wordt de heftige doom naar een nieuw niveau getild. Ggu:ll neemt je bij de hand, laat je dan los om in een vrije val van muzikale pijn en ondoorgrondelijke kundigheid een mix van doom, duisternis en dromerigheid  te brengen die elke metalliefhebber genadeloos tegen de vlakte werpt. Ben je net weer bijgekomen, komt de volgende klap met nog net iets meer gedrevenheid. De laatste noot is amper aangeslagen of de gitaren en bierflesjes worden ten hemel geheven. ‘Dwaling’ is te zien in de ogen van elke toeschouwer.