Nurse With Wound, Jupiler Zaal, 15 mei 2016.

1978: in dat jaar komt de gewonde verpleegster ter wereld. Verwekker is Steven Stapleton, die dit in samenstelling wisselende collectief als vehikel gebruikt voor ontregelende geluidscollages. Vandaag zien we vijf heren op een rij staan. Laptops, een basgitaar en allerhande attributen (strijkstokken, flesjes met piepende dopjes, een Zuid-Afrikaans muziekinstrument (waarover later meer)): ze vormen de ingredienten voor een set van ruim een uur waarin geen moment hetzelfde is. In schril contrast met die auditieve dynamiek staat de statisch podiumpresentatie: er gebeurt, excusez le mot, geen reet on stage. Enige visuele verlichting wordt gevonden in de fraaie achtergrondvisuals.

Het is opvallend druk tijdens dit slotoptreden van deze Incubate-editie. En: wat is het stil! Chapeau.

Tja, in een set die zo statisch oogt en waarin we een vol uur doordenderen, is het lastig om één moment aan te wijzen. Toch gebeurt er al in de eerste vijf minuten iets opmerkelijks: een van de heren neemt een oranje vuvuzela ter hand. Een vuvuzela! Heel even dromen we weg bij de herinnering aan het WK Voetbal in 2010.

We zien de heren op het podium geen één keer zelfs maar glimlachen. Naarmate het optreden vordert dringt de vraag zich op: hebben ze er eigenlijk wel lol in? Het gebeuren op het podium heeft steeds meer weg van een humorloze strafexpeditie.

Een collectief als Nurse With Wound, met zijn dadaïstische geluidscollages, hoort uiteraard bij een festival als Incubate, en wie zijn muzikale horizon wil verbreden zit vanavond geramd. Tegelijkertijd vraagt de act wel het nodige inlevingsvermogen van de bezoekers; de schatten van Nurse With Wound geven zich maar lastig prijs. Voor déze bezoeker bleek de kloof op deze zondagavond uiteindelijk onoverbrugbaar.