Ronnie Flex, vrijdag 3 april 2015, Roxy

 

De Roxy heeft vandaag drie acts gezien, maar vanaf nu is het menens. Ronnie Flex en kameraden gaan de zaal afbreken. Hoe? Met grof geweld. De missie is duidelijk: vandaag wordt er een feestje gebouwd in de vroege avonduurtjes. Bekende nummers als 'Hoesten Als Bejaarden' en 'Soldaatje' wisselen elkaar af in een mix van hiphop naar trap naar dubstep naar hardtek. Een pauze nemen? Dat moet dit publiek verdienen - en dat doet het met volle overgave.

 

Het nummer is 'No Way Home': een belofte, een droom of in ieder geval een poging tot internationale roem. Samen met Boaz is Ronell Plasschaert (echte naam) namelijk bezig door te breken in de UK. Althans, zo lijkt het. De jungle- en reggae-invloeden zijn kenmerkend voor de Britse sound die deze zaal alleen nog maar harder aan het dansen krijgt. Als Engeland dit nummer ooit ontdekt, dan moet het raar gaan wil Ronnie Flex binnenkort niet ook aan de overkant van de Noordzee optreden.

 

Als er al shirts zijn weggegooid en er met bier wordt gesmeten, dan is dat meestal het teken dat het optreden tot een einde komt. Dat is hier ook het geval en de zaal begint al enigszins in te kakken. Dat is begrijpelijk: het is warm en een uur stampen is zo vroeg op de vrijdag niet voor iedereen weggelegd. Desalnietemin zou Ronnie Ronnie niet zijn, als hij niet zelfstandig het publiek ingaat om te laten zien hoe het moet. Hij staat nota bene al net zo lang te springen als de mensen in de zaal en die mogen gewoon feesten tot ze neervallen. En dat doen ze dan ook. Aan de zijkant van de tent zitten wat jongemannen uit te hijgen van het springen, maar Ronnie springt nog steeds. 

 

Het publiek is in groten getale op komen dagen, en al vroeg ook. Het kan zijn dat de mensen na het optreden van Cho zijn blijven hangen vanwege de DJ die echt lekker staat te draaien, maar het is al vroeg vol. Vooraan staat een jong publiek te popelen om te feesten en dat feestje krijgen ze. Springen, hakken, heupen draaien en even stilstaan om te luisteren naar wat Ronnie te zeggen heeft. Zijn ze ingehuurd? Nah... Ze hebben het gewoon naar hun zin. Polska mag trots zijn, want Ronnie maakt er bijna net zo'n groot feest van als bij een Polska-show. Dat zo vroeg op de dag, daar mag je als vriend en meester blij mee zijn. 

 

Ronnie mag dan misschien niet al te goed opgelet hebben op het Roncalli College, hij heeft zeker goed gekeken naar hoe zijn geestelijke vader en Boaz produceren. Een heerlijke mix van allerlei stijlen komt voorbij. Het is feest en het is bloedheet. Als de mensen naar buiten lopen, zijn ze blij dat het nog niet ijskoud buiten is. Een supershow die hij dan misschien weer afgekeken heeft van Polska. En waarom ook niet: we hebben allemaal onze helden.